Fractal

Διήγημα μπονζάι: “Ιστορίες στα τρένα”

Της Νατάσας Γκόντη // *

 

1f5

 

Στα 30 μου πατημένα έμαθα να ξεχωρίζω τις κουτσουπιές απο τις πασχαλιές, τις νερατζιές από τις πορτοκαλιές. Σε ένα από εκείνα τα αναρίθμητα ταξίδια, Aθήνα- Θεσσαλονίκη και πάλι πίσω, Χίος, Ασία, Αγγλία, βέβαια Ισπανία. Και ένας κύκλος γνώσεων ανθρώπων καταστάσεων, συναισθημάτων εικονικών.

Τα συναισθήματα τα βιώνω σαν εικόνες δεν τα διανοούμαι χωρίς αυτές. Πολύχρωμες με λίγα φώτα από το έξω και την μουσική κατευθείαν από τα αυτιά μου. Καμιά φορά και από την ψυχή, κατευθείαν. Οπλοστάσιο οι ψυχές με θορύβους που οπλίζουν θύμησες και αναταραχές, χτίζουν φρούρια σε άλλες γλώσσες. Το πιο δυνατό εκείνο στο κέντρο, το υψηλότερο σημείο με μια σκισμένη μπλε σημαία να νοσταλγεί τις ένδοξες εποχές. Ο ήλιος άσπρος. Ναι εδώ ο ήλιος είναι άσπρος. Δεν το έχεις ξαναδεί ε; Στο λέω εγώ και θα το καταλάβεις και εσύ όταν γίνεις 30. Όταν δεν θα’ χεις τόπο να σε κρατάει, σπίτι να σε αγκαλιάζει και κανέναν φίλο να κάθεται δίπλα σου στο τρένο και να σου χαμογελά με νόημα.

Μετά, όλα μωβ.

 

 

* H Νατάσα Γκόντη γράφει ποίηση εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ψυχολόγος και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Βιετνάμ δουλεύοντας με παιδιά έως το τέλος του καλοκαιριού. Έχει σπουδάσει στην Ελλάδα, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στην Ισπανία, στην Βαρκελώνη οπού και έμεινε 3 χρόνια. Έπειτα έζησε για άλλα 3 χρόνια στην Μαγιόρκα μέχρι και φέτος την Άνοιξη όπου και αποφάσισε να αφήσει μια δουλειά γραφείου που δεν την εξέφραζε για να ταξιδέψει στην Ασία και να πραγματοποιήσει το όνειρο της να δει την Ιαπωνία.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top