ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Η αφήγηση της Νάντιας Βαλαβάνη για την αρπαγή της Ελλάδας

Ένα κοινοβουλευτικό χρονικό για την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, το χρέος και τις ιδιωτικοποιήσεις

Η Ελλάδα, εδώ και πέντε χρόνια, βιώνει μια οδυνηρή μετάλλαξη του αρχέγονου μύθου της αρπαγής της Ευρώπης από τον ερωτοχτυπημένο Δία μεταμορφωμένο ταύρο: Γίνεται αυτή θύμα αρπαγής, με δράστη την «Ευρώπη» και άλλες «φίλιες» δυνάμεις. Μόνο που αυτή η αρπαγή δεν έχει γοητεία μύθου. Είναι η συστηματική λεηλασία και διάλυση της χώρας, της κυριαρχίας της, της ζωής του λαού της, του δημόσιου πλούτου της, με πρόσχημα ένα «απύθμενο» δημόσιο χρέος.

Το βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, είναι ένα σύντομο, επίκαιρο και μάχιμο κοινοβουλευτικό χρονικό αυτής της «αρπαγής», που πηγάζει από το νεοφιλελεύθερο δόγμα της «εσωτερικής υποτίμησης» δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων ως άνεργων αλλά και ως εργαζόμενων, και καταλήγει στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων: Το σκανδαλώδες ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η ανάκτησή του ελέγχου του οποίου, σύμφωνα με τη συγγραφέα, καθίσταται όρος επιβίωσης της κοινωνίας και της χώρας. Βασισμένο στις κοινοβουλευτικές, κυρίως, παρεμβάσεις της Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάντιας Βαλαβάνη −σήμερα υποψήφιας Βουλευτή στη Β΄ Αθηνών− από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι και το τέλος του 2014, το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια.

Στο πρώτο κεφάλαιο («Πολλαπλασιάζοντας την κοινωνική καταστροφή») αναλύεται η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης», η οποία στην Ελλάδα πήρε την ακραία, «πειραματική» μορφή των Μνημονίων, ενώ σε όλη την Ε.Ε. απέκτησε τη διάσταση της «συντονισμένης» λιτότητας, με εργαλείο το Σύμφωνο Σταθερότητας και τις πολλές «επικαιροποιήσεις» του από το 2010 και μετά. Αποτέλεσμα: Μια Ευρώπη χρόνια παγιδευμένη στο αδιέξοδο της μηδενικής ανάπτυξης, της μαζικής ανεργίας και φτώχειας και σήμερα, επιπλέον, του αποπληθωρισμού. Εδώ αναλύεται και ο ειδικός ρόλος της «ομολογίας» του ΔΝΤ για τους «λάθος» δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές που καταβαράθρωσαν τις χώρες σε «Πρόγραμμα» και, περισσότερο απ’ όλες, την Ελλάδα, η καταγγελία των οποίων στη Βουλή από τη Νάντια Βαλαβάνη, τον Οκτώβριο του 2012, έμενε για μήνες αναπάντητη από τα κυβερνητικά στελέχη, μέχρις ότου, καθυστερημένα, «ανακαλύψουν την Αμερική» μόλις στις αρχές του 2013 και αφού είχε προηγηθεί διεθνής σάλος.

Στο δεύτερο κεφάλαιο («Τα οικονομικά του Μαρκησίου ντε Σαντ»), αναλύεται ο ρόλος του κρατικού χρέους ως εργαλείου αποικιοποίησης της Ελλάδας και αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου «από τους κάτω» προς τους «έξω και πάνω». Εδώ ξεχωριστή σημασία έχει η έγκαιρη αποκάλυψη, με πρόκληση από τη Νάντια Βαλαβάνη του Όλι Ρεν στο Βίλνιους τον Οκτώβριο του 2013, ο οποίος και επιβεβαίωσε τη μεταμνημονιακή «φυλακή χρέους» που είχε ετοιμαστεί λίγους μήνες πριν για τις χώρες σε δανειακό πρόγραμμα (κανονισμοί «two pack» για την ενισχυμένη επιτήρησή τους έως βαθιά μέσα στον 21ο αιώνα − μέχρι την αποπληρωμή του 75% του χρέους τους). Κι ακόμη, ο αληθινός χαρακτήρας του «πρωτογενούς πλεονάσματος», που προορίζεται να απομυζεί μόνιμα κάθε ικμάδα της οικονομίας για να «τροφοδοτεί» ένα ακόρεστο, μη βιώσιμο χρέος.

Στο τρίτο κεφάλαιο («Όλα για πούλημα ή πώς να διαλύσετε μια χώρα») αναπτύσσεται −από θεωρητική, ιστορική αλλά και πολιτική σκοπιά, με βάση την τρέχουσα εμπειρία της χώρας−, η καταστροφική συνάρτηση χρέους και γενικής εκποίησης της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας του Δημοσίου, με το ΤΑΙΠΕΔ σε πρωτοφανή ρόλο «μεσίτη» ενός κράτους προς πώληση.

Το τέταρτο κεφάλαιο («Τα αποτυπώματα της λεηλασίας») είναι ένας αναλυτικός απολογισμός των ιδιωτικοποιήσεων στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, στους οποίους το κράτος διέθετε συμμετοχή, περιουσιακά στοιχεία, αλλά και συνταγματική υποχρέωση παροχής δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών: Από την εθνική άμυνα μέχρι το νερό και από την ενέργεια μέχρι το «χρυσοφόρο» τζόγο.

Τέλος, στο πέμπτο κεφάλαιο («Η Ελλάδα ως οικόπεδο προς μεταβίβαση») παρατίθεται ο εξοργιστικός απολογισμός της εν εξελίξει εκποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Με τιμήματα τόσο εξευτελιστικά και διαδικασίες τόσο σκανδαλώδεις, ώστε να καθιστούν αναπόφευκτη την παρέμβαση της Δικαιοσύνης και μονόδρομο την επανεξέταση των συμβάσεων πώλησης από οποιαδήποτε κυβέρνηση φιλοδοξεί, κατ’ ελάχιστον, να αποκαταστήσει λειτουργία κράτους δικαίου στη χώρα, βάζοντας τέλος στο καθεστώς «έκτακτης μνημονιακής ανάγκης».

Το βιβλίο της Νάντιας Βαλαβάνη Η Αρπαγή της Ελλάδας συμπεριλαμβάνει μια επιλογή από ομιλίες, παρεμβάσεις, ερωτήσεις στη Βουλή, δηλώσεις και άρθρα στα ΜΜΕ για ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο τόσο της σημερινής πολιτικής σύγκρουσης όσο και της αυριανής κυβέρνησης, με μικρές προσαρμογές για τις ανάγκες της ανάγνωσης, και μερικά αναγκαία ένθετα κείμενα και σημειώσεις επικαιροποίησης ως προς τις εξελίξεις έως το τέλος του 2014.

Το FRACTAL προδημοσιεύει την εισαγωγή της Νάντιας Βαλαβάνη.

Εισαγωγή σε ένα επίκαιρο κοινοβουλευτικό χρονικό

“Σε παρέμβαση στην Ολομέλεια, που συμπεριλαμβάνεται στην παρούσα έκδοση, αναφέρομαι ότι σε επαναλαμβανόμενη, καθώς  έμενε αναπάντητη, ερώτηση μου στον τότε Υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, σε διαδοχικές συζητήσεις στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, για το «ποια είναι η τιμή της δόσης*;» κι αν αυτή τελικά συμπεριλαμβάνει, εκτός απ’  τα οικονομικά μεγέθη, και την ίδια τη δημοκρατία, ο τελευταίος αποφάσισε να μου απαντήσει τελικά με την «απίστευτη» φράση: «Η τιμή της δόσης είναι άπειρη.»

Αυτό εκφράζει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο μια πολιτική στάση διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, των επονομαζόμενων και «μνημονιακών»: Από εκείνη του Γεωργίου Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) μέσω αυτής του, μη αιρετού «ευρωπαίου» τραπεζίτη, Λουκά Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) στην τελευταία των Σαμαρά-Βενιζέλου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ).

«Φωτίζει», ακόμα, τι είναι τελικά ένα πολιτικό καθεστώς, που νομοθετεί με «έκτακτα διατάγματα» (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου) και κυβερνά με έναν, ώρες-ώρες χωρίς όρια, πολιτικό και κοινωνικό αυταρχισμό. Όχι βέβαια «η Χούντα (που) δεν τελείωσε το ΄73» (η χούντα τελείωσε οριστικά το 1974), αλλά ο ορισμός του, νομπελίστα συγγραφέα και βετεράνου κομμουνιστή, Ζοζέ Σαραμάγκου σε συνέντευξη του στην «Ελ Παίς» το 2003: «Ο νεοφιλελευθερισμός …είναι ο νέος ολοκληρωτισμός.»

Η παραπάνω πολιτική στάση οδήγησε στην πρόσκληση, το 2010, για υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επιτροπείας από την Τρόικα, ένα υβριδικό σχήμα χωρίς νομιμοποιητική βάση (μέχρι σήμερα!) στο ενωσιακό δίκαιο από την άποψη τόσο της σύστασης και του mandate του όσο και του περιεχομένου της πολιτικής που επιβάλλει μέσα από ένα καταιγισμό εκβιαστικών διλημμάτων: Επεκτείνεται ακόμα και στην απαγόρευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων των εργαζόμενων με τους εργοδότες για τον καθορισμό της τιμής της εργασίας –  ακρογωνιαίο λίθο των διεθνών συνθηκών εργατικού δικαίου που έχει υπογράψει η Ε.Ε., αλλά και της ιστορικής πρακτικής στις αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης ως αποτέλεσμα ενάμιση αιώνα αγώνων και κατακτήσεων του εργατικού κινήματος.

Συνεπικουρούμενη η Τρόικα, σε μια εποχή που η πληροφορία εμφανίζεται ως το άπαν, από διάφορες πολυεθνικές task forces, Ράιχενμπαχ, Φούχτελ κλπ: Αυτές ξέρουν σήμερα και την παραμικρή λεπτομέρεια της ελληνικής οικονομίας και δημόσιας διοίκησης πολύ καλύτερα απ’ οποιονδήποτε υπουργό – και, βέβαια, έχουν μεταβιβάσει αυτή τη λεπτομερή «καταγραφή», τα πραγματικά «απόρρητα» της χώρας (που παραμένουν «απόρρητα» για τις λαϊκές δυνάμεις) σε υπηρεσίες των Βρυξελλών και των χωρών του πυρήνα της Ε.Ε., που επίσης δεν έχουν καμιά νομιμοποιητική βάση να τα κατέχουν.

Αυτή η πολιτική στάση οδήγησε στα Μνημόνια, με – ταυτόχρονα – καρότο και μαστίγιο τις δύο θηριώδεις δανειακές συμβάσεις τους των συνολικά 240 δις, που διοχετεύτηκαν σχεδόν καθ’  ολοκληρία στην εξυπηρέτηση του χρέους. Με άλλα λόγια, σε «προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής» για την «εξοικονόμηση» της τρέχουσας εξυπηρέτησης και αποπληρωμής δημόσιου χρέους,  που αποσκοπούσαν να εξασφαλίσουν ότι οι δανειστές θα συνεχίσουν να πληρώνονται: Mέσω των νέων δανείων, για τα παλιά τους δάνεια. Με επιπρόσθετο «αντάλλαγμα» την εφαρμογή μιας ολοφάνερα πειραματικής πολιτικής, καθώς εφαρμόστηκε στην Ελλάδα,  χώρα με κοινό με άλλες χώρες νόμισμα, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου: Αυτή της εσωτερικής υποτίμησης – όλων των μεγεθών της οικονομίας, σ’ ένα καθοδικό σπιράλ που καταλήγει στη βίαιη υποτίμηση της τιμής όχι μόνο της ανθρώπινης εργατικής δύναμης, αλλά και της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων.

Χρειάζεται και μπορεί ν’  ανατραπεί η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, που έχει σημαία της,  κυρίως αλλά όχι μόνο, τη λιτότητα, ενώ συνοδεύεται από έκρηξη μαζικής, μακροχρόνιας ανεργίας ως όχι «παράπλευρη», αλλά ως κύρια σκοπούμενη απώλεια; Μια ανεργία που τσακίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, κάνοντας τους άνεργους κοινωνικά «άχρηστους» και «περιττούς»; Μπορούμε ν’  απεμπλακούμε σήμερα από τα Μνημόνια (η ηρωϊκή «έξοδος από το Μνημόνιο» του κ.Σαμαρά, που είχε την ίδια άδοξη κατάληξη με τα διάφορα success stories της πολιτικής της κυβέρνησης του) χωρίς απεμπλοκή από το «μνημονιακό καθεστώς» της, κοντά μισής χιλιάδας, πλέον,   των εφαρμοστικών νόμων τους;

Τι πρέπει να γίνει μ’  ένα χρέος, που λόγω των Μνημονίων και των Συμβάσεων τους εκτινάχθηκε ως ποσοστό ενός καταβαραθρωμένου ΑΕΠ, ολοφάνερα αδύνατου ν’ αποπληρωθεί, που καταδικάζει την Ελλάδα σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας» αλά Τρόικα (χωρίς το ΔΝΤ, με όλους τους άλλους μέσα) μέχρι βαθιά μέσα στον 21^ο αιώνα – μέχρις ότου αποπληρωθεί το 75% του;

Μπορεί η χώρα να «σηκώσει» πραγματικά ή εικονικά «πρωτογενή πλεονάσματα», 6 έως 9 δις ευρώ για τα επόμενα χρόνια τουλάχιστον μέχρι το 2020, με προορισμό την εξυπηρέτηση των τόκων; «Πλεονάσματα» ενός ισοσκελισμένου Προϋπολογισμού, που στην πραγματικότητα αφαιρούνται από τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια και κοινωνική ασφάλιση και βασίζονται στην υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων και στη φορολογική εξουθένωση των ελεύθερων επαγγελματιών της μικρομεσαίας επιχείρησης, που κρατιέται με νύχια και δόντια για να μην κλείσει, και των αγροτών;

Μπορεί οποιοσδήποτε «στα σωστά του», εκτός κι αν έχει ο ίδιος «ίδιο» πολιτικό ή οικονομικό όφελος από αυτή τη διαδικασία, να υποστηρίξει το συστατικό νόμο του ΤΑΙΠΕΔ και την πολιτική παραπέρα ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας ως μέσο αποπληρωμής μέρους ενός μη βιώσιμου, δηλαδή αδύνατου ν’ αποπληρωθεί, δημόσιου χρέους; Να είναι, δηλ., σύμφωνος με τη διοχέτευση του όποιου εξευτελιστικού τιμήματος σε ένα «πίθο των δαναϊδων» χωρίς πάτο, μια «μαύρη τρύπα» που εξαφανίζει ό,τι πέφτει μέσα της, μαζί και τις ίδιες τις δυνατότητες να υπάρξει ένα διαφορετικό από το προδιαγραφόμενο μέλλον;

Όταν η ιδιωτικοποίηση (στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, ανακρατικοποίηση – με το Δημόσιο άλλης από την Ελλάδα χώρας, πλέον, ως ιδιοκτήτη) του εναπομείναντος 1/3 των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και στρατηγικής σημασίας και των δικτύων τους (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΤΥΕ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΣ-ΕΛΒΟ κ.α.), θα στερούσε τη χώρα από αναντικατάστατα εργαλεία για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Όταν ιδιωτικοποιήθηκε ο ΟΠΑΠ, η πιο κερδοφόρα, ανάμεσα σε όλες τις εταιρείες του Ελληνικού Χρηματιστήριου, δημόσιες και ιδιωτικές, σε μια εποχή με «δίψα» για δημόσια έσοδα, με το δημόσιο ΟΠΑΠ-βασικό οικονομικό στήριγμα (με στρεβλό τρόπο, που θα μπορούσε όμως να «ισιώσει») πολιτισμού και αθλητισμού; Όταν με νομικίστικα τρικ επιχειρείται να ιδιωτικοποιηθεί (ή ν΄ανακρατικοποιηθεί) η δημόσια περιουσία του Δημοσίου – τα λιμάνια, τ’ αεροδρόμια, ο αιγιαλός -, που συνταγματικά απαγορεύεται η εκποίηση της; Ή να μετατραπεί το Ελληνικό Δημόσιο σε real-estate agent της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του, με νομοθέτηση ακόμα και ιδιωτικής πολεοδομίας και χωροθέτησης, προκειμένου να εκποιηθούν τα πάντα κυριολεκτικά «για ένα τραγούδι»;

Κι όλος αυτός ο οργασμός διεθνών πλειστηριασμών, μόνο και μόνο για να κατατίθεται το σύνολο των εσόδων απ’  τις εκποιήσεις της πάσης φύσης δημόσιας περιουσίας στον Ειδικό Λογαριασμό των Δανειστών στην Τράπεζα της Ελλάδας εντός 10 ημερών από την είσπραξη τους; Σε μια εποχή, που για νερό και ενέργεια βρίσκονται σ’  εξέλιξη διαδικασίες επαναδημοτικοποίησης ή επανακρατικοποίησης τους σε όλη την Ευρώπη και οι μεγαλύτερες χώρες της επιλέγουν να διατηρήσουν δημόσιους τους σιδηρόδρομους και τα δίκτυα τους, αρά τα επανειλημμένα «πακέτα μέτρων» της ΕΕ; Όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης συνιστά να μην προχωρήσουν παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις σε καμιά χώρα, αν δεν εκτιμηθεί πρώτα η πορεία των μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων της, διαπιστώνοντας ότι σε γενικές γραμμές παντού έχουν ως σταθερή συνέπεια αυξηθεί τα τιμολόγια και μειωθεί οι θέσεις εργασίας; Όταν η ίδια η ΕΕ, μετά την πρώτη επιτυχημένη Πρωτοβουλία Πολιτών (Citizens’ Initiative) αναγκάστηκε το καλοκαίρι του 2013 ν’  αποσύρει το νερό απ’  τις Συμβάσεις Παραχώρησης;

Αυτά και άλλα παρεμφερή ερωτήματα και θέματα βρίσκονται στο επίκεντρο της παρούσας έκδοσης: Είναι ένα  κοινοβουλευτικό χρονικό, που αντλεί το υλικό της από παρεμβάσεις μου: Χρονολογικά από την πρώτη Ολομέλεια της Βουλής που έκλεισε στις 31.12.2014, αυτή για τις Προγραμματικές Δηλώσεις της Τρικομματικής Κυβέρνησης (Ιούλιος 2012) μέχρι τη συζήτηση για τον Κρατικό Προϋπολογισμό 2015 της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου (Νοέμβριος 2014) και τις τελευταίες, χρονικά, (δικαστικές, αυτή την περίοδο) «κυματώσεις» από την ταραχώδη πορεία εκποίησης του πρώην αεροδρόμιου του Ελληνικού (Δεκέμβριος 2014).

Πρόκειται για ένα σύντομο χρονικό: Επιλέχθηκαν αποσπάσματα από μερικές δεκάδες, μόνο, από τις εκατοντάδες, στο σύνολο τους, παρεμβάσεις στην Ολομέλεια και σε Επιτροπές, στον τύπο και σε «εξωκοινοβουλευτικές» δηλώσεις, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια των 2,5 χρόνων της Βουλής που έκλεισε. Παρ’  όλα αυτά, πιστεύω ότι είναι αποκαλυπτικό  για τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κι ανθρώπινες διαστάσεις της πολιτικής που κυριάρχησε κατά την τελευταία Βουλή των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Πρόκειται, ταυτόχρονα, για ένα επίκαιρο χρονικό: Αυτά ακριβώς τα θέματα βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης που εξελίσσεται σήμερα, αλλά και της πολιτικής συμμαχιών μιας κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζω ότι η όποια χρησιμότητα της παρούσας έκδοσης είναι δυνατόν ν’  αποδειχθεί όχι για μελλοντικούς ερευνητές της ελληνικής ιστορίας της περιόδου που μόλις έκλεισε, αλλά κυρίως ανάμεσα σε τωρινούς ανήσυχους ανθρώπους, που ψηλαφούν την πραγματικότητα, επιζητώντας πληροφορίες και υλικό-κέντρισμα για σκέψη και δράση στη σημερινή, νέα, εξαιρετικά περίπλοκη αλλά κι ελπιδοφόρα περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας -0 στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Με άλλα λόγια, προσδοκώ να είναι ένα χρονικό μάχιμο.

Η υλοποίηση αυτής της έκδοσης στηρίχτηκε σε δουλειά πολλών ανθρώπων.

Πριν απ’ όλα, στη δουλειά μιας ομάδας φίλων και επιστημονικών συνεργατών στην κοινοβουλευτική δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ της Βουλής που έκλεισε, που διέτρεξαν εκατοντάδες κείμενα για να επιλέξουν αυτά που συμπεριλαμβάνονται. Ευχαριστώ από καρδιάς το Λεωνίδα Ντιλσιζιάν, την Αλίκη Βεγίρη και το Χρήστο Καφτεράνη – και τη Ζωή Κουμπιού, που συγκέντρωσε το σύνολο των παρεμβάσεων, μέσα από τις οποίες έγινε η τελική επιλογή.

Πολλά θέματα απ’ όσα αποκαλύπτονται στις βασικές παρεμβάσεις στα πρώτα δύο κεφάλαια, από τις τράπεζες μέχρι το χρέος, και πριν απ’  όλα τα σχετικά με  την «αυτοκριτική» του ΔΝΤ για «λάθος» πολλαπλασιαστές μόλις  αυτή εμφανίστηκε στην Έκθεση World Outlook τον Οκτώβριο 2012, αλλά και η «τύχη» μη αναστροφής των «πακέτων» μετοχών μετά την παρ’  ολίγο «συγχώνευση» Εθνικής–Eurobank, οφείλονται στις επισημάνσεις και το υλικό, με το οποίο με τροφοδοτούσε ο «αφανής», ακόμα τότε, συνεργάτης μου και καλός φίλος (ήταν, ακόμα τότε, «άνθρωπος της αγοράς»!), Δημήτρης Λιάκος. Τ’  ότι παρά τις προσπάθειες μου, καθώς το συμπεριέλαβα και σε όλη τη δουλειά μου του Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 2012 ως Ειδική Εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ για τον Προϋπολογισμό 2013, το θέμα με τους πολλαπλασιαστές και τις επιπτώσεις τους στη ζωή των Ελλήνων, παρά τα ελάχιστα δημοσιεύματα-φωτεινές εξαιρέσεις, έμεινε στην αφάνεια στην Ελλάδα μέχρι το Γενάρη, που επήλθε έκρηξη δημοσιότητας μετά τη Έκθεση του κορυφαίου οικονομολόγου του Ταμείου Ολιβιέ Μπλανσάρ, οφείλεται σε ένα κυριολεκτικό «τείχος» σιωπής στα ΜΜΕ αυτούς τους πρώτους μήνες. Αντίστοιχη ήταν και η υποδοχή των ερωτημάτων που έθεσα για την υπόθεση των «πακέτων μετοχών», μέσα κι έξω απ’  τη Βουλή, μια εποχή που – εκτός από την «αγορά», που βοούσε για το αντίθετο – σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ήταν σίγουροι ότι η δοσοληψία ανταλλαγής θ’  ακυρωνόταν.

Η επισήμανση της, πρόσφατης τότε ακόμα, έγκρισης του Κανονισμού 2-pack, στον οποίο στηρίχτηκα για ν’  αποκαλυφθούν στην ελληνική κοινή γνώμη με την ερώτηση που έκανα στον Επίτροπο  Όλι Ρεν η υπόθεση της ενισχυμένης εποπτείας και του μνημονιακού καθεστώτος στο διηνεκές – μέχρις ότου αποπληρώσουν το 75% του χρέους – όσων χωρών είχαν βρεθεί σε Μνημόνιο, οφείλεται στη φίλη και συνεργάτρια της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Θεοδώρα Σταθούλια.

Το καθημερινό «Δελτίο για τις ιδιωτικοποιήσεις», που ακόμα σήμερα «εκδίδει» η Αλίκη Βεγίρη, βοήθησε στην παρακολούθηση όλης της δουλειάς γι’  αυτές. Η φίλη και συνεργάτρια, μηχανικός Λένα Καραστεφάνου, παρακολούθησε κι επεξεργάστηκε τα περισσότερα απ’  τα θέματα των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Ο φίλος από τα νιάτα μας, δημοσιογράφος Γιάννης Κιμπουρόπουλος είχε την τελική, μη φιλολογική, επιμέλεια κι ευθύνη του βιβλίου.

Χρωστώ σε όλους ένα μεγάλο, θερμό ευχαριστώ.

Η ιδέα για αυτή την έκδοση ανήκε στο σύντροφο μου επί 40 χρόνια, Δήμο Τσακνιά. Μου ζήτησε να μην ανακατευτώ καθόλου μέχρι τα κείμενα να πάρουν την τελική τους μορφή. Θα αναλάμβανε όλη την οργάνωση της δουλειάς ο ίδιος, μαζί με το Λεωνίδα, το Χρήστο, την Αλίκη και, βεβαίως, το Γιάννη.

Η ξαφνική του απώλεια άφησε τη δουλειά στη μέση. «Ξαναπιάσαμε» την έκδοση ένα μήνα αργότερα, κι αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα. Γράφω πάντα όλες τις παρεμβάσεις μου η ίδια, ο Δήμος, όμως, ήταν εκείνος που «έκοβε» όσες – συχνά – μου «ξέφευγαν» από άποψη μεγέθους και, σε κάποιες περιπτώσεις, μου «πρόσφερε» μια ολόκληρη δική του φράση, που συνήθως «απογείωνε» το κείμενο. Τώρα που το βιβλίο είναι έτοιμο, δεν είναι εδώ για να «κόψει» αυτή την Εισαγωγή. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω, λοιπόν,  είναι να βάλω με το δικό του όνομα ως motto μια δική του φράση, που ακόμα και τώρα, που τη διαβάζω ξανά, λέει όλα όσα θα ήθελα να πω με πολύ καλύτερο απ’  το δικό μου τρόπο.”

 Νάντια Βαλαβάνη

 Αθήνα, Ιανουάριος 2015

————————————————————————————-

* Τρέχουσας δανειακής δόσης, για την οποία η κυβερνητική πλειοψηφία της Ελληνικής Βουλής κατέληξε να εγκρίνει ένα από τα περιβόητα «σφαγιαστικά» πολυνομοσχέδια του ενός άρθρου.