Νάντια Δρακούλα: «Κλέβουμε χρόνο από τη ζωή για να πάρουμε ανάσες»
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καρύδη //
Ο μύθος της Σταχτοπούτας διαβασμένος ανάποδα ή η αναζήτηση της πιο υπερεκτιμημένης (;) προσδοκίας: Της συγχώρεσης, των άλλων, του εαυτού μας…
Αλλιώς, μια προσωπική αφήγηση για την άσκηση της βίας σ’ όλες τις μορφές της. Αυτό είναι «Το Σχοινάκι», το βιβλίο της Νάντιας Δρακούλα, το οποίο επανεκδίδεται από τις εκδόσεις Σοκόλη και το Εθνικό Θέατρο, ενώ ανεβαίνει ενώ 10-27 Μαΐου στη Νέα Σκηνή-Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού στο πλαίσιο της ενότητας «Συγγραφέας του Μήνα», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.
-Στο βιβλίο σας, Το Σχοινάκι ο μύθος της Σταχτοπούτας είναι διαβασμένος… ανάποδα. Ποια από τα βασικά χαρακτηριστικά του αποδομούνται, πώς και γιατί;
Στο Σχοινάκι μπορεί κάποιος γνώστης του παραμυθιού να διακρίνει την αντιστοίχηση στους χαρακτήρες και στις σχέσεις του μύθου. Ο πατέρας, οι αδελφές, το θύμα, οι θύτες, ο πρίγκιπας, το ζητούμενο. Ο χρόνος στο έργο ξεκινάει όμως αντίστροφα. Έχουν συμβεί τα κομβικά γεγονότα, οι ήρωες συναντιούνται μεγάλοι και ξετυλίγουν το κουβάρι προς τα πίσω, αναζητώντας ο καθένας τη δική του κάθαρση. Στη θέση του βασιλείου έχουμε ένα αμερικάνικο σχολείο.
-Το Σχοινάκι είναι ένα έργο για την ενδοσχολική βία, το οποίο απευθύνεται σε ενήλικες. Οι προσωπικές και επαγγελματικές επιτυχίες στην ενήλικη ζωή είναι ικανές να κάνουν το θύμα να ξεχάσει ή τα φαντάσματα του παρελθόντος πάντα καραδοκούν;
To Σχοινάκι, θα έλεγα ότι είναι περισσότερο ένα έργο για το πώς διαχειριζόμαστε το δικό μας «ειδικό βάρος». Πώς το φέρουμε και πώς το αφήνουμε. Η ενδοσχολική βία είναι μια συγκεκριμένη συνθήκη που «εκμεταλλεύτηκε» ο συγγραφέας για να αναπτύξει τον προβληματισμό του. Αυτά που μας έχουν σημαδέψει στην παιδική και εφηβική ηλικία είναι μέρος του ενήλικου εαυτού μας. Το αν μας την ορίζουν προς το καλό ή το κακό είναι δική μας επιλογή, τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω εγώ. Οπότε σας απαντάω αντιστρέφοντας την ερώτησή σας.
-Μιλήστε μας λίγο για την κεντρική σας ηρωίδα, την Λιζ και για τις «αντιπάλους» της;
Είναι δύσκολο να μιλήσεις «λίγο» για έναν ήρωα, γιατί οι ήρωες έχουν πολλά και αντιφατικά χαρακτηριστικά, έχουν τη δική τους πολύπλοκη ζωή που σίγουρα δεν έχει μια πλευρά μόνο όταν είναι «ζωντανοί». Οι ήρωες που με γοητεύουν στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο είναι εκείνοι που συγκεντρώνουν τα περισσότερα αντιφατικά και πολύπλευρα χαρακτηριστικά. Εκεί που τους θαυμάζεις, τους απαξιώνεις. Εκεί που σε γοητεύουν, σε απογοητεύουν. Είναι όμως αληθινοί στη φύση τους. Αυτό θα ήθελα να είναι το πλαίσιο και των δικών μου ηρώων. Δεν θα ήθελα να τους στεγνώσω λοιπόν στριμώχνοντας τους σε χαρακτηρισμούς. Ας το κάνει αυτό ο αναγνώστης ή ο θεατής.
-Η πλοκή του βιβλίου τοποθετείται στην Αμερική. Αν οι ήρωές σας ζούσαν στην Ελλάδα της κρίσης θα λειτουργούσαν αντίστοιχα ή διαφορετικά;
Η κρίση, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει να κάνει με τον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχολογίας. Μπορεί να επιδεινώνει μια κατάσταση αλλά δεν τη γεννά. Οι ήρωες στο Σχοινάκι ρέπουν προς το καλό ή το κακό, στην απαξίωση ή στη δημιουργία, κατά δική τους βούληση ανεξαρτήτως γεωγραφίας και χρόνου.
-Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία σας από την φοίτηση σας στην σχολή του David Mamet στην Νέα Υόρκη αλλά και για όσα αποκομίσατε από τα μαθήματα που πήρατε στο Εθνικό Θέατρο.
Το Atlantic Theater είναι μέρος του NYU και σαν σχολή έχει ιδρυθεί από τον David Mamet και τον William Macy. Εκεί έμαθα και δούλεψα κάποιες τεχνικές υποκριτικής και ανάλυσης θεατρικού κειμένου που βασίζονται στη δική τους μέθοδο, την επονομαζόμενη Practical Aesthetics. Πέραν του ότι έμαθα κάποια πράγματα πρακτικά, θα έλεγα ότι ήταν πολύ σημαντική η τριβή μου με σύγχρονα αμερικάνικα κείμενα, τα οποία σίγουρα με έχουν επηρεάσει αλλά και η συνεργασία με τους συμφοιτητές μου από διάφορα μέρη του κόσμου. Είναι πολύ σπουδαίο να βλέπεις τις διαφορές και τις ομοιότητες που έχουν στην προσέγγιση ενός κειμένου άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων και καταβολών. Και σίγουρα το ότι αναμετριέσαι στην τέχνη με μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου είναι μεγάλη πρόκληση. Για το Στούντιο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου θα σας έλεγα ότι είχε πολύ ενδιαφέρον ότι γράφαμε κείμενα τα οποία σε μια βδομάδα τα βλέπαμε να τα προβάρουν ηθοποιοί, οπότε αυτό από μόνο του σε ενεργοποιούσε σε δύο διαστάσεις. Είχες άμεση αίσθηση ότι έφτιαχνες κάτι που πρέπει να μπορεί να ειπωθεί προφορικά και να λειτουργήσει επί σκηνής. Επίσης μάθαμε σημαντικά πράγματα από καλούς δασκάλους.
-Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;
Η λεπτομέρεια. Αυτό που δεν έχει ειπωθεί. Το μη αναμενόμενο. Κάτι, κάποιος που να με συγκινήσει.
-Έχετε βρει το «αντίδοτο» για τις μέρες εκείνες που δεν έχετε έμπνευση;
Κοιτάξτε, δεν είναι μόνο θέμα έμπνευσης, είναι και θέμα κατάστασης το γράψιμο. Φυσικής κατάστασης, συναισθηματικής κατάστασης και πάει λέγοντας. Ο συγγραφέας όπως και κάθε άνθρωπος έχει πάρα πολλά πράγματα που τον απασχολούν κάθε μέρα. Οπότε, θα έλεγα ότι την έμπνευση την βρίσκω όταν καταφέρνω να προσφέρω στον εαυτό μου αυτή την κατάσταση ηρεμίας και συγκέντρωσης, ώστε να μπορώ να παράγω. Και η ιδέα έρχεται μόνο μέσα από τη δουλειά. Όταν δεν είμαι σε αυτό το state of mind προτιμώ να κάνω οτιδήποτε άλλο που μπορεί να με τροφοδοτήσει με εικόνες. Να βγω μια βόλτα, να ακούσω μουσική, να μιλήσω με ένα καλό φίλο, οτιδήποτε άλλο. Είναι όπως όταν δίναμε εξετάσεις και το διάβασμα ήταν ένα ατελείωτο φορτίο. Κλέβαμε χρόνο από τη ζωή για να πάρουμε ανάσες…
-Έχετε κάποιο τελετουργικό, το οποίο ακολουθείτε όταν γράφετε; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Ωραία ερώτηση. Μου αρέσει πολύ να έχω τακτοποιημένα τα πράγματα στο γραφείο μου ή όπου γράφω, περιστοιχίζομαι συνήθως από πολλά πράγματα αλλά πρόκειται για τακτοποιημένο χάος. Μου αρέσει να δουλεύω σε βιβλιοθήκες ή στα ταξίδια μου. Να έχω ξυλομπογιές για να ζωγραφίσω ή να σημειώσω κάτι σε χαρτιά. Τώρα για το μυθιστόρημα που γράφω, δουλεύω πολύ πάνω σε σχεδιαγράμματα και με βοηθάει πολύ. Τρώω σοκολάτες υγείας με πορτοκάλι ή αμύγδαλο, πίνω πικρό καφέ και ακούω πάντα μουσική.
-Το Σχοινάκι επιλέχθηκε από το Εθνικό Θέατρο και θ’ ανέβει στη Νέα Σκηνή-Νίκος Κούρκουλος τον Μάιο. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Ανεβαίνει από τις 10 έως τις 27 Μαΐου στο Εθνικό θέατρο στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Εντάσσεται στην ενότητα «Συγγραφέας του Μήνα» που δημιούργησε το Εθνικό Θέατρο προτείνοντας τέσσερις νέους συγγραφείς. Είμαι χαρούμενη για αυτό αλλά ταυτόχρονα έχω την ένταση της αναμονής…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Αυτό που λεγόταν τροφή”
Γράφει η Αργυρώ Πατσού // * Κάθε νύχτα, τότε, έπεφτα σ’ έναν αρρωστημένο, επιφανειακό ύπνο, πολύ μακριά από το βαθύπνιο εκείνο που θα μου χάριζε τη λησμονιά. Ύστερα από λίγο πεταγόμουν. Κατέβαινα, σαν υπνωτισμένη, τη μεγάλη, ελικοειδή σκάλα
Περισσότερα -
“Μια χίμαιρα που την έλεγαν ευτυχία”
Γράφει ο Ηλίας Μπαντούνας // * Μια χίμαιρα που την έλεγαν ευτυχία Είχε μαζέψει μια στοίβα γύρω του από λεξικά. Είχα μαρκάρει την σελίδα εκείνη που έδινε τον ορισμό της λέξης «ευτυχία». Μόνο
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η εκδίκηση”
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // Β.Ε. «Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ» Η Βίκυ, δεν θυμάται στη ζωή της να έχει μισήσει άνθρωπο, ή να ευχήθηκε το χαμό του. Ναι μεν λοιπόν άνθρωπο δεν μίσησε, μα
Περισσότερα -
Ημερίδα για το μέλλον του βιβλίου από εκδόσεις Mamaya
Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς στο Polis Art Cafe για να ξεκινήσει μια πολύ ωραία παρουσίαση που εξελίχθηκε σε μια ζεστή και ενημερωτικού χαρακτήρα κουβέντα. Ο συγγραφέας και εκδότης Χρήστος Κασκαβέλης και ο social media strategist Κωνσταντίνος Κορίκης
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το παράπονο ενός θεού”
Γράφει ο Γιώργος Ανωγειάτης // Ο κοσμοναύτης Τζον Ντέιβις, κατά την έξοδό του από το σκάφος, στα πλαίσια της έρευνας για τυχόν βλάβες, ξανακοίταξε τον δορυφόρο ΕΡΜΗΣ καλά. Τα όργανά του λειτουργούσαν άψογα. Όμως στον
Περισσότερα -
Ποίημα: “Η συνάντηση”
Γράφει ο Δημήτρης Τούλιος // * Η συνάντηση Μα αν δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο τόπο, ιδεατά προτείνω να βρεθούμε. Μας πρέπουν λίγα έπιπλα ένα τραπέζι, δυο καρεκλίτσες ας πούμε, και μια κιθάρα για ντεκόρ
Περισσότερα -
Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Θυμάμαι κάποια δύσκολα χρόνια στην επαρχία, δύσκολα με την έννοια όχι του πληκτικού, μα της συνεχoύς δραστηριότητας κι εφόσον οι γονείς μου είχαν τις αγροτικές τους εργασίες έπρεπε να συνηθίσω κι εγώ σ’ εκείνο το κλίμα της ευάερης
Περισσότερα
