Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο ποιήματα: “Nα ξανανοίξω την ομπρέλα μη βραχείς” & “Μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά”
29/03/2017, 10:22 πμ

Δύο ποιήματα: “Nα ξανανοίξω την ομπρέλα μη βραχείς” & “Μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά”

Της Χαρούλας Βερίγου [Ζωή Δικταίου] // *

 

 

Nα ξανανοίξω την ομπρέλα μη βραχείς

 

Φωτογραφία: Βασίλης Δουκάκης

 

Να σε δω
να περπατάς ανέμελα
μέσα στον κόσμο των ανθρώπων
να ξανανοίξω την ομπρέλα μη βραχείς
κι’ ας εμφανίζεσαι
για να κρυφτείς ξανά
μέσα σε λαμπερή αχλή
ακολουθώντας
το φως του φεγγαριού
την ώρα που θα σε καλούν κοντά τους άγγελοι.
Κι’ εγώ να σέρνομαι
μέχρι το κοντινότερο ποτάμι
ξέρεις…
φύγανε από εδώ οι νεροποντές, μαζί σου,
και τα δάκρυα.
Τράβηξες κατά τον ουρανό
αλλάζοντας τη γεωγραφία της Αγάπης.
Στο βάθος αστραπές,
οι λόφοι γύρω καλυμμένοι με πάχνη
όλα θαρρείς την ίδια τακτική
ακολουθούν, για ν’ αρμενίσουν στην αιωνιότητα.
Στάζουν σταγόνες απ’ το μαύρο γείσο
στα τρεμάμενα χέρια
μα, αυτό το κοκκινόχωμα του Νότου
πόσο τούτη την ώρα ιχνογραφεί ανεξίτηλα.
Ξεστράτισαν απόψε τα όνειρα
στέκεται ο νους μπροστά στα εφτασφράγιστα χείλη
σιωπές, σιωπές,
κύλησε η μέρα… με σιωπές
κυλάει και η νύχτα, μέσα από βλέμματα υγρά.
Ακούς τον ψίθυρο,
είναι γιατί υπάρχει ένας ακόμη άγγελος
που φοβάται στο σκοτάδι,
είναι γιατί σ’ ευχαριστώ
για το αχνιστό ψωμί που χόρτασα.
Να το θυμάσαι μάννα…
ξημέρωμα θα ξαναϊδωθούμε, Αύριο.
Γεμίζουν αναφιλητά την έρημο
στον ίσκιο της μεγάλης φοινικιάς
γυρεύει ο άνεμος κάτι απ’ τη μνήμη μου να σβήσει
…τα φθαρμένα γράμματα
και τα στάχυα πάνω στον κάμπο
μα, να με περιμένεις πάντα, στην ακτή.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα Γενάρης 2012

 

Μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά

 

Φωτογραφία: Βασίλης Δουκάκης

 

Του κόσμου που μ’ αρνιέται καθαρά
δεν έχω χρέη
περιττή στην πολιτεία του τσιμέντου
και στους δρόμους τ’ ουρανού απαίδευτη
τι γυρεύουν ανάμεσα στ’ άστρα
τα κόκκινα γοβάκια
…εσένα στο φως.
Φτερουγίσματα δειλά
το ταξίδι σου έχει ένα όνομα
ξεθωριασμένο βελούδο κόκκινο
στα χείλη.
Μ’ ακούς
μα δεν ξέρεις πώς να γυρίσεις.
Κλεισμένη βαθιά μέσα μου
η μορφή σου με λέξεις
το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
αυτό που έβλεπες
εκείνο το σούρουπο
απ’ το μεγάλο παράθυρο
και τα μάτια σου γεμάτα πετροχελίδονα.
Έχω ανάγκη να σφετεριστώ
τον χρόνο του ονείρου
Να χτυπήσω την πόρτα όπως παλιά
να μου ανοίξεις
και να με δεις με το σπασμένο μου σπαθί
πολέμησα μαζί σου.
Δεύτερη φορά, με ένα βλέμμα
να μου πάρεις
τη σκληρή υπόσχεση να μη λυγίσω
ωθούμενη από κάποια μυστική επιταγή της ψυχής.
Μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά
η παπαρούνα θα διαλαλήσει τη μνήμη απ’ το χάδι σου
Αύριο… στην αναπάντεχη χαρά της αφής
εκεί στο φιλιατρό του πηγαδιού
με τη δροσερή αίσθηση του αέρα
να θυμίζει
εκείνη τη μυστική σου ώρα
τότε που άδειαζε το ποτήρι
έφυγες, μ’ έναν ψίθυρο ή μήπως
ήταν λυγμός.
«Η ζωή είναι ζητιάνα», είπες
και… η αθανασία;

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα, Άνοιξη 2015

 

 

 

H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου]  γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»

Βιβλία:  «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον. 

Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου.  Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top