Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Μυστικά, απ’ τις ψυχές των γυναικών”
25/01/2017, 10:58 πμ

Ποίηση: “Μυστικά, απ’ τις ψυχές των γυναικών”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

 

f19

 

 

 

Πόσο έμεινα στην ίδια θέση μέχρι να αποφασίσω,

δεν μέτρησα,

κοίταζα  μακριά, γλαροπούλια και καράβια,

ορίζοντας θαλασσινός του Νότου

εκεί που προσανατολίζονται

αιώνες τα αρμυρίκια,

εκεί,  στην άκρη του γκρεμού της ψυχής

πέτρα μαύρη, τραχιά, άγρια,

με το αλάτι να γυαλίζει στην κόψη της

κι ένα δάκρυ αφή και θύμηση.

Πώς γίνεται,

να σε γαληνεύει και να σε τρελαίνει ταυτόχρονα

η ίδια μελωδία στο πιάνο

πώς γίνεται, όταν η ζωή μεθά από ανθούς

να ζεις όπως ο φάρος στην έρημη ακτή

με την καρδιά, ντυμένη στα κόκκινα

έτσι όπως όλες οι παλιές ερωμένες

με τους καιρούς κουρσεμένους στα χέρια

και το παράπονο λάβα στεγνωμένη στο όνειρο.

Παλιά η ψυχή,

έχοντας καταγράψει τις στιγμές

πεφταστέρια και φεγγάρια

θαρρείς βυθίζονται φλόγες στο πέλαγος

όταν ο Έρωτας,

χάνεται, σαν ο ήλιος βασιλεύει στα νησιά

ανάμεσα στις πολλές μινιατούρες των ηφαιστείων

και των διάσπαρτων βράχων

παίρνοντας μαζί του,

μυστικά, απ’ τις ψυχές των γυναικών

κι απ’ τα κοράλλια των βυθών

τις νύχτες,

όταν οι δράκοι φυλάνε τα σκουριασμένα κλειδιά

πυκνώνει το σκοτάδι μέσα σου.

Η σκέψη, βουλιάζει στην ομίχλη

σε φιλντισένιο δίσκο δυο ποτήρια

προορισμένα να ερεθίσουν τη μνήμη

κρασί παλιό, κόκκινο

να αντέξεις την άβυσσο και το ταξίδι

με κόπο συγκρατείς το δάκρυ

δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς

που είναι αυτά που ήθελες να βλέπεις.

Έσβησες φανάρια και κεριά

μαζί με τα ίχνη στην άμμο

με το φλοίσβο του νερού και τον αφρό

η ανάμνηση είχε ξεκινήσει για άλλο τοπίο.

Ποιό αιώνιο μήνυμα διάβασα λάθος

ποιό σημάδι προσπέρασα χωρίς να το εννοήσω

χλεύαζα την ανικανότητα του χρόνου να σβήνει πληγές

και να, πόσο πικρός έχει προλάβει

στο τετράδιο της λήθης ξεθωριάζει η ελπίδα

χωρίς την ηχώ της απελπισίας πια,

όμως δεν είναι εδώ, η Ιθάκη

ούτε τόπος, ούτε τρόπος προσδοκίας

σ’ ένα κόσμο πληγωμένο

και περικυκλωμένο σύννεφα

μόνο το γκρίζο φόντο έχει απομείνει

και το ουρλιαχτό από τα σπλάχνα της γης.

Μην μαρτυρήσεις χρόνε

σε ποιές κορφές ανέβηκα με ματωμένα δάχτυλα

όχι, μα μπορείς να πεις

για τ’ άστρα που είδα και μέτρησα

στις παλιές γειτονιές της αγάπης

πριν σβήσει το χρώμα του Έρωτα.

 

 

 

Κρήτη, Αύγουστος  του 2015

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή  Δικταίου

 

 

 

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top