Fractal

Η απαρχή της Εκστρατείας των Φτωχών Ανθρώπων και το Mule Train (Μέρος Γ’)

Από τον Γεώργιο Νικ. Σχορετσανίτη //

 

mule7Αρκετοί νεότεροι ιστορικοί μάς παρέχουν χρήσιμη άποψη για τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι μαύροι του Νότου στη μετά την δουλεία εποχή, γιατί λίγα είχαν αλλάξει και στη χρονική στιγμή του Mule Train. Η καλλιέργεια του βαμβακιού το 1870 δεν είχε φθάσει στο επίπεδο της παραγωγής πριν από τον πόλεμο αλλά ήταν γεγονός ότι το 1880 ο Νότος παρήγαγε περισσότερο βαμβάκι από ποτέ. Η καλλιέργεια ζάχαρης αυξανόταν αργά και σταδιακά και οι μαύροι εργάτες συνέβαλαν τα μέγιστα για την οικονομική ανάκαμψη του Νότου αλλά κέρδιζαν λίγα. Στο σύστημα της διαχείρισης που ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν, το κόστος συντήρησης ήταν τόσο μεγάλο, ώστε στο τέλος του έτους οι πρώην σκλάβοι ήταν χρεωμένοι στους εργοδότες τους.

 

 

Το Mule Train, εγκαταλείπει το Marks, τον Μάιο του 1968.

Το Mule Train, εγκαταλείπει το Marks, τον Μάιο του 1968.

 

Στις 24 Οκτωβρίου 1997, η Lee Dora Collins, μία γυναίκα από το Δέλτα του Μισισιπή, που έλαβε μέρος στο Mule Train, έδωσε συνέντευξη και ανέλυσε όλες τις λεπτομέρειες που χαρακτήριζαν τις ζωές των ανθρώπων από εκείνη την περιοχή του Μισισιπή. Γεννήθηκε το 1926 στη φυτεία του Bruce Jones. Η συνέντευξη ρίχνει φως στις συνθήκες του Νότου κατά τον χρόνο της Εκστρατείας των Φτωχών Ανθρώπων (Poor People’s Campaign). Εκεί λέει ότι τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο όταν δεν τα χρειάζονταν σε δουλειές στις φυτείες και ότι έπρεπε να περπατούν κάπου έξι μίλια μέχρι το σχολείο, όταν φυσικά μπορούσαν να πάνε. Αρκετά συχνά αναγκάζονταν να αλλάζουν περιοχή διαμονής με όλα τα προβλήματα που συνεπάγονταν αυτές οι μετακινήσεις. Σε γενικές γραμμές, ο ιδιοκτήτης της φυτείας τούς παρείχε κάποια στοιχειώδη και απαραίτητα, όπως σιρόπι, ζάχαρη, αλεύρι και, μερικές φορές, μία πλευρά χοιρινού ή μια τσάντα φασόλια ή πανί για ένδυση. Όλα τα άλλα, οι ‘ενοικιαστές’ της γης έπρεπε να φροντίσουν να τα βρουν μόνοι τους. Συνήθως τους έλεγαν ότι η τιμή του βαμβακιού ήταν πολύ χαμηλή εκείνη τη χρονιά και τους έδιναν απλώς ένα συμβολικό ποσό, χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

 

Η Lee Dora Collins, με έναν εγγονό της στο Marks του Μισισιπή, τον Οκτώβριο του 1997.

Η Lee Dora Collins, με έναν εγγονό της στο Marks του Μισισιπή, τον Οκτώβριο του 1997.

 

Η Lee Dora Collins παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαέξι ετών, ενώ εκείνος ήταν είκοσι εννέα χρόνων και δούλευε στην ίδια φυτεία. Μαζί έκαναν δεκαπέντε παιδιά. Ήταν εποχή δύσκολη και επικίνδυνη για διεκδίκηση πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά οι ίδιοι ενεπλάκησαν με την προοπτική καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά τους, όπως εξομολογήθηκε η ίδια. Όλοι δούλευαν σκληρά όλο τον χρόνο, και μάλιστα σε μία περίπτωση στη φυτεία δούλευε αυτή, ο σύζυγός της και τα δέκα από τα δεκαέξι παιδιά τους στον ίδιο αγροτικό τομέα, κερδίζοντας λιγότερα από 3.000 δολάρια τον χρόνο. Ως μόνη ελπίδα φάνταζε η διεκδίκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων!

 

Φοιτητές του Mississippi State University, αποχαιρετούν το Mule Train και του εύχονται καλή επιτυχία στην Ουάσινγκτον. Marks του Μισισιπή. Μάιος 1968.

Φοιτητές του Mississippi State University, αποχαιρετούν το Mule Train και του εύχονται καλή επιτυχία στην Ουάσινγκτον. Marks του Μισισιπή. Μάιος 1968.

 

Είχε ακούσει για τις πορείες και διαμαρτυρίες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάποια παιδιά της έλαβαν μέρος σε αυτές στην πολιτεία της Αλαμπάμα, ενώ η κόρη τους, Κλάρα, ήταν γραμματέας στην SCLC. Κάποια στιγμή,  στα τέλη του 1967 ή στις αρχές του 1968, παρουσιάστηκε, όπως αφηγείται,  στην περιοχή τους, την πόλη  Marks, ο Μάρτιν Λούθερ και οι άνθρωποί του. Πρώτα πήγε στην εκκλησία, την Silent Grove Baptist Church, όπου τους μίλησε για τη σχεδιαζόμενη πορεία των φτωχών προς την Ουάσινγκτον και στη συνέχεια άρχισε να οργανώνει την περιοχή με τους κατάλληλους ανθρώπους. Κάποιοι θα πήγαιναν με τροχόσπιτα, ενώ οι υπόλοιποι με το Mule Train.

 

Όσοι έμειναν πίσω, αποχαιρετούσαν αυτούς που έφευγαν!

Όσοι έμειναν πίσω, αποχαιρετούσαν αυτούς που έφευγαν!

 

Εκείνο τον Απρίλιο, όμως, ο Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στο Μέμφις. Φυσικά ο ξεσηκωμός άρχισε νωρίτερα, αλλά έγινε μαζικότερος μετά από αυτή την άνανδρη δολοφονία. Έγιναν εκτεταμένα επεισόδια και σημειώθηκαν τραυματισμοί. Κάποιοι πήγαν στο νοσοκομείο και άλλοι οδηγήθηκαν στη φυλακή. Οι άνθρωποι του SCLC έφεραν μεγάλες σκηνές και άρχισαν να τις βάζουν μαζί με τα μουλάρια στα βαγόνια. Ο γιος της ήταν από τους πρώτους που έφυγαν με το   τροχόσπιτο κι η ίδια, με τις τέσσερις κόρες της, πήγε στο Mule Train, με την ελπίδα να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη. Απόλαυσε, όπως είπε, πραγματικά την όλη εμπειρία και έμαθε τι θα μπορούσαν να κάνουν εάν ήταν ενωμένοι.  Γυρίζοντας πίσω δεν ξαναείπε συνεχόμενα ‘ναι’ στο αφεντικό της. Και σίγουρα είδε το μέλλον της, όπως και των παιδιών της, σαφώς καλύτερο!

 

mule12

 

Βιβλιογραφία

  • Henry Hampton, Steve Fayer: Voices of Freedom: An Oral History of the Civil Rights Movement from the 1950’s Through the 1980’s. Bantam USA. Reissue edition. 1992.
  • Andrew Young: An Easy Burden: The Civil Rights Movement and the Transformation of America. Harper Collins, New York. 1996.
  • John Hope Franklin, Alfred A. Moss Jr.: From Slavery to Freedom: A History of African Americans. McGraw-Hill, 1994.

 

Με το κρίσιμο ερώτημα: ‘Τι είναι καλύτερο; Να στέλνουμε τον άνθρωπο στο φεγγάρι ή να τον τρέφουμε στη γη’;

Με το κρίσιμο ερώτημα: ‘Τι είναι καλύτερο; Να στέλνουμε τον άνθρωπο στο φεγγάρι ή να τον τρέφουμε στη γη’;

 

Περνώντας από την  Tuscaloosa, της Αλαμπάμα. Μάιος 1968.

Περνώντας από την Tuscaloosa, της Αλαμπάμα. Μάιος 1968.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top