Ποιητικό αφήγημα: “Μορφές που κάτι προβάρουν”
Του Κώστα Παπαδομανωλάκη //
Νιώθεις να πνίγεσαι από τον τρόπο με τον οποίο όλα «τρέχουν» στην πόλη σου;
Αισθάνεσαι την πίεση- όχι την ατμοσφαιρική- ν’ ανεβαίνει στο κεφάλι σου και να γίνεται ενιαία μάζα, συμπυκνώνοντας τις όλο και περισσότερες σκέψεις σου;
Νιώθεις το σώμα σου να χάνει ρυθμό και τα χέρια σου να κινούνται άτακτα στο χώρο;
Βλέπεις τις φρίκες σου να χορεύουν πιασμένες χέρι- χέρι, τραβώντας όλα τα θετικά θέλω σου προς τον «;Aδη» των φόβων σου;
Kαλωσήρθες στον κόσμο μου!
Ο κόσμος αυτός δεν είναι εύκολος. Δεν αποτελείται από σύνολα ουράνιων τόξων και σίγουρα δεν κρύβει θησαυρό στο τέλος του.
ΔΕΝ καλείσαι να λύσεις κάποιο μυστικό γρίφο, ούτε να ξεκλειδώσεις λουκέτα ώστε ν’ ανοίξεις πόρτες που θα σε οδηγήσουν σε παραδείσιες αυλές.
Τα ονόματα των καλεσμένων είναι απολύτως συγκεκριμένα και αυτό ξέρεις γιατί; Γιατί ΔΕΝ υπάρχουν. Εδώ υπάρχουν μόνο ερμητικά κλειστά παράθυρα με ξύλα σταυρωμένα, που δε σου επιτρέπουν να τα ανοίξεις, γιατί σε απομακρύνει και μόνο η θέασή τους.
Παρόλα αυτά, θα σε αφήσω να κοιτάξεις λίγο μέσα σε αυτόν.
Στο εσωτερικό του κόσμου, του άχρωμου, μπορεί κανείς να συναντήσει μορφές που κάτι προβάρουν.
Κάτι εντελώς άτακτο. Κάτι χορευτικό, αλλά μη ρυθμικό. Κάτι ερμηνευτικό, αλλά αφανές.
Για δοκίμασε να καταλάβεις.
Όχι ακόμα!
Πρώτα σκέψου αν θέλεις. Γιατί εκείνες σίγουρα δε θέλουν.
ΔΕΝ κάνουν ό,τι κάνουν για να το παρουσιάσουν σ’ εσένα και τους ομοίους σου, ούτε για να αποκαλύψουν μυστικά, να είσαι σίγουρος!
Γι’ αυτό πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα και να αφήσεις τα πάντα να κυλήσουν αργά. Πρόσεξε! ΔΕΝ καλείσαι να το κάνεις, όμως πρέπει!
Δοκίμασε αρχικά να γευτείς την αύρα του χώρου. Τις μυρωδιές και τις γεύσεις που αφήνει με κάθε φύσημά του ο αέρας.
«Διεκδικήστε το χώρο που σας ανήκει», ακούγεται μια φωνή να λέει.
Και σκέφτεσαι: μήπως κατάλαβαν ότι τους παρακολουθείς και επιχειρούν την απομάκρυνσή σου; Μήπως αντιλήφθηκαν ότι προσπάθησες να ανοίξεις τα παράθυρά τους; Μήπως κατάλαβαν ότι δεν ψάχνουν για κάποιον Μεσσία; Μήπως δεν ακολούθησες σωστά τα βήματά μου; Βιάστηκες;
Τα πόδια σου σε σπρώχνουν να μπεις στη μουσική συμφωνία των μορφών που χορεύουν μπροστά σου. Αλλά δε μπορείς. Γιατί ΔΕΝ επιτρέπεται.
Γίνεται γρήγορο.
Πιο γρήγορο.
Ακόμα πιο γρήγορο.
Γρηγορότερο.
Χάνεις έδαφος.
Πέφτουν κάτω οι μορφές.
Ξανασηκώνονται.
Πέφτουν πάλι.
Ο σκηνοθέτης αυτοκτονεί.
Η αυλαία πέφτει.
Σκέφτεσαι ότι η σκηνή τελείωσε.
Και μένεις να τους κοιτάς. Με στόμα ανοιχτό και μάτια σφραγισμένα.
Η ευθύνη είναι δική σου.
Βιάστηκες.
Δε μπόρεσες να σώσεις τις άτακτες μορφές.
Σταμάτησες να προσπαθείς όταν απορροφήθηκες από τη μουσική τους συμφωνία.
Σε παρέσυραν.
Το καταλαβαίνεις και
Και τώρα θέλεις να ξεφύγεις.
Μια άλλη μορφή χορεύει μπροστά σου τώρα.
Σου δίνει ένα πιστόλι.
Το κολλάς στον κρόταφό σου, ενώ εκείνη συνεχίζει να κινείται ρυθμικά.
Μπάμ.
Ξέφυγες.
«Παρακαλώ ο επόμενος», ακούγεται πίσω.
Ετικέτες: Αφήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Μονοπώλιο”
Της Τάνιας Βουδούρη // * Μονοπώλιο Κάθε σπορά διανθίζεται με τον πιο πρώιμο ρυθμό, στην πιο απλή θέση, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Όπως η ευτυχία. Δεν είναι κτήμα του καθενός ξεχωριστά μήτε κερδοφόρα ανασύνθεση
Περισσότερα -
Διήγημα: “Κλέφτες”
του Δημήτρη Χριστόπουλου // * [Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας, μια κυρία που γνωρίζει τη γλώσσα των κωφαλάλων κ’ εγώ] Κλέφτες. Ήταν η πρώτη λέξη που είπα. Για την ακρίβεια ήμουν κοντά στα έξι, λίγο προτού πάω σχολείο, όταν μίλησα
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα: “Η παλιά πόλη της Κέρκυρας” | “Φλέβες λάμψης” | “Θαλασσινό συνάντημα”
Της Ελένης Θ. Π. Λουκά // * ~Η παλιά πόλη της Κέρκυρας~ Πολλών αιώνων πόλη, με πλούσια ιστορία Καμάρες, κτίρια, ρυθμός, θυμίζουν Βενετία Ένας λαβύρινθος σωστός με αμέτρητα σοκάκια πλήθος πλατείες, εκκλησιές, ανάκτορα, πλακόστρωτα δρομάκια Tεκτονική ανάγλυφη,
Περισσότερα -
Η αυτοδικία του πατέρα
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Nicholas Blake, «Το κτήνος πρέπει να πεθάνει», μετάφραση Δημήτρης Αρβανίτης, εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Μαύρη γάτα, Αθήνα 2021. Ο Nicholas Blake (1904-1972) ήταν μεγάλος συγγραφέας, ποιητής, διηγηματογράφος και μεταφραστής, με καταγωγή από την Ιρλανδία,
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: “Μοναξιά”
Tης Μαίρης Σάββα // * Στο ίδιο παγκάκι καθόταν κάθε απόγευμα, πάνω κάτω την ίδια ώρα. Ήταν η ώρα της ημέρας που την μεταμόρφωνε, από μοναχική μεσήλικα, σε χαρούμενο μικρό παιδί. Ούτε τις κρύες μέρες του
Περισσότερα -
Θέατρο: Η δύναμη και η ομορφιά της θέλησης
Γράφει η Μάριον Χωρέανθη // ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ του Τιμ Φερθ – Διασκευή & Σκηνοθεσία: Γιώργος Γαλάντης από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Καλλιθέας Τα Κορίτσια Ημερολογίου τα πρωτογνωρίσαμε μέσα από τη μεγάλη οθόνη, στην ομότιτλη βρετανική
Περισσότερα -
Ποίηση: “Υστερόγραφο”
Της Θεοδώρας Ατζεμιάν // * Ανάμεσα στις λέξεις που γράφω ψάχνω για σένα.. ευλαβικά ψιθυρίζω, αγάπης λόγια, υγρασία νοτίζει το χαρτί, και το μελάνι απλώνει, χάνεται το νόημα, καθώς νερωμένες γραμμές σβήνουν τις αποδείξεις. Καινούργια λόγια, μαζεύονται
Περισσότερα
