Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Μολεμένη (;) Πολιτεία”
28/09/2016, 12:19 μμ

Διήγημα: “Μολεμένη (;) Πολιτεία”

Της Μάρης Τσαμακίδου Παπαποστόλου // *

 

 

f4

 

Ζω εδώ και εννέα χρόνια σε μια νέα, μεγάλη, πόλη, θαυμαστή και θαυμάσια, που δεν ήξερα ότι θα ήταν δυνατόν να υπάρξει, που αγνοούσα την ύπαρξη τόσων “ιδιαίτερων” ανθρώπων και που με τον καιρό άλλοι με ξάφνιασαν θετικά άλλοι με απογοήτευσαν ή ακόμα με θύμωσαν με τη στάση τους απέναντι σε ποικίλες καθημερινές κοινωνικές καταστάσεις. Για να γίνω σαφέστερη, σ’ αυτή την πολιτεία δεν μένω μόνιμα. Είναι κάτι σαν τόπος αναψυχής να το πω, διασκέδασης, ψυχαγωγίας, καταφύγιο να το πω, εθελούσια απομόνωση ίσως…

Δεν μου άρεσε το όνομά της· εγώ την φωνάζω Παρεούπολη. Χαχαχαχα! Ακούει και σ’ αυτό το όνομα, ξέρετε και νομίζω – για να μην πω ότι έχω τη βεβαιότητα – πως της ταιριάζει!… Όπως ανέφερα πιο πάνω, είναι θαυμαστή και, ως τέτοια, προσφέρει δώρα, πολλές συγκινήσεις, εκπλήξεις, ικανοποιήσεις, με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις ν’ αλλοτριωθείς, όσες κι αν έχεις αντιστάσεις ως ενήλικας – πόσο μάλλον αν είσαι παιδί!… Μου πήρε πολύ χρόνο για να βρω τη γειτονιά που θα μου ταίριαζε. Δεν μπορώ να πω … όμορφη είναι, πάνω σε λοφίσκο που αγναντεύει τη θάλασσα. Το σπίτι μου “αγγίζει” εκείνο των ονείρων μου … μικρό, λειτουργικό, με εκπληκτική θέα, ιδιαιτέρως από τον χώρο του γραφείου μου, που είναι αρκετά υπερυψωμένο. Μπορώ να κάθομαι για ώρες αναπαύοντας τη ματιά στο πράσινο και το μπλε της φύσης!… Με τον καιρό, λοιπόν, έκαμα και την γνωριμιά με τους γείτονες, όχι μόνο τους πολύ κοντινούς αλλά και τους πιο πέρα. Ακόμα και με ορισμένους που έμειναν για ελάχιστο χρόνο. Ένα μελίσσι στην αρχή, πολύβουο και πολύχρωμο στο παρεοδρόμιο όπου αποβιβάζεται και στη συνέχεια σκορπίζεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Θα σας αποκαλύψω κι ένα μυστικό: η όψη τω σπιτιών σε γενικές γραμμές είναι η ίδια, όπως και η εσωτερική διαρρύθμιση σε πολλά απ’ αυτά … διαφέρουν φυσικά η επίπλωση και ο τρόπος ζωής και σκέψης των ενοίκων.

Όσο τη ζω τόσο αντιλαμβάνομαι πως είναι μια περίεργη πολιτεία, ξεχωριστή… Την πρώτη φορά, μετά την εγκατάστασή μου εδώ, βγήκα για περίπατο στο τεράστιο πάρκο. Συνάντησα αμέτρητους ανθρώπους και ορισμένων έκαμα την γνωριμιά. Μου έκανε εντύπωση το πόσο παράξενα ονόματα είχαν και το πιο πολύ, που έπρεπε να αποκτήσω κάρτα “ελευθέρας” για να μπορώ να τους επισκέπτομαι· σε διαφορετική περίπτωση δεν άνοιγε η πόρτα τους!… Εννοείται πως δεν θα μπορούσα ν’ αποτελέσω εξαίρεση σ’ αυτό το θέμα και … βεβαίως συνεμορφώθην! … άλλως δεν υπήρχε περίπτωση επικοινωνίας σ’ αυτό το είδος της …μεταμοντέρνας μοναξιάς – όχι απαραιτήτως πάντα ηθελημένης… Σ’ αυτή την πόλη των θαυμαστών πραγμάτων, κάτι άλλο που είναι αξιοπερίεργο και ως εκ τούτου αξιοσημείωτο, είναι ο τρόπος με τον οποίον ο φίλος γείτονας, σου … παρουσιάζεται, πριν ακόμα συστηθεί. Από το δίχως παντζούρια παράθυρο δίπλα στην κύρια είσοδο πλήθος φωτογραφιών από τη ζωή του, την οικογένειά του, ακόμα και των παιδιών αλλά και των εγγονιών…

Από άλλα παράθυρα το θέαμα παραπέμπει στα … κόκκινα φανάρια. Γούστο έχουν εκείνοι οι παιχνιδιάρηδες γείτονες, που, πριν μπεις στο σπίτι τους, σε ξεναγούν στη φάρμα τους εκθειάζοντάς την, απαριθμώντας με στόμφο και ικανοποίηση τις θυσίες και τα ξενύχτια που έκαμαν για χάρη της. Συνεχίζοντας τον περίπατο συναντώ τους μέλλοντες οικογενειάρχες – αν όλα πάνε καλά – αλλά που τώρα βρίσκονται στην εποχή των μεγάλων τους ερώτων!!! Τί καρδούλες κρεμασμένες, τι αγκαλιές σε κάθε είδους πόζες, τι όρκοι και ρομαντικά δίστιχα … (οι δύστυχοι – σκέφτομαι – τα έβγαλαν όλα στο … μεϊντάνι).

Ακριβώς δίπλα δεν χρειάζεται να παρατηρήσω · ακούω … και αυτό φτάνει… Παιδικές φωνές, κλάματα, υστερικές μαμάδες, βρεφικά πάρτυ και νανουρίσματα… Απορώ πώς αντέχει όλη αυτή τη φασαρία ο κύριος που μένει απέναντι. Φαίνεται να είναι σοβαρός, λιγομίλητος και στο κατώφλι του ανεμίζει η Ελληνική Σημαία. Αντί για όνομα στο κουδούνι έχει χτυπήσει με το γνωστό μηχανάκι: «Ελευθερία ή Θάνατος». Δε είναι και ο μόνος … αναγνώρισα πάμπολλους ομοϊδεάτες στον περίπατό μου.

Υπάρχουν και σπίτια με μπαλκόνια. Μη φανταστείτε τίποτα επαύλεις… Όοοχι! Στριμωχτά το ένα δίπλα στ’ άλλο. Σχεδόν κάθε απόγευμα βγαίνουν για καφεδάκι και κουβεντούλα. Έχω κι εγώ παρευρεθεί σε τέτοιες συνάξεις, έτσι, για να μη με θεωρήσουν ακατάδεχτη αλλά και γιατί ήθελα να δολοφονήσω δυό ώρες της βραχύβιας ζωούλας μου. Χαχαχαχα… και τί δεν λέει το στοματάκι τους και τί δεν ακούν τ’ αυτάκια μου!… Να εξιστορούν λεπτομερώς κάθε στιγμή της ‘μέρας τους · γεγονότα … γεγονότα ανούσια… Για σκέψεις και συναισθήματα … ούτε λέξη!… Οι διπλανοί τους; Τα μεγάλα “ψώνια” κι ο παραδίπλα με παντελή έλλειψη προσωπικής ζωής. Ζει μόνο μέσα από των άλλων τις ζωές και, κομπάζει ο δύσμοιρος γι’ αυτό. Όλοι τους όμως θα συμφωνήσουν μ’ ένα στόμα μια φωνή πόσο συμπαθής είναι ο κύριος δυό τετράγωνα πιο κάτω, όπου μπορεί να καταφύγει ο καθένας και να κλάψει στον ώμο του. Έχει για όλους μια φράση κατανόησης και συμπόνιας.

Στρίβοντας τη γωνία και πριν ακόμα φτάσω, η μύτη κατακλύζεται από υπέροχες μυρωδιές που έρχονται από φούρνο κουζίνας! Αμέσως καταλαβαίνω ότι εδώ ζει ένας γευσιγνώστης, ένας καλοφαγάς!… Ένας που το μότο του είναι: «Όταν είσαι χορτασμένος και χορτάτος, βλέπεις τον κόσμο μ’ άλλα μάτια». Σας ομολογώ ότι μ’ αυτό το είδος γειτόνων έχω τις άριστες των σχέσεων, όπως επίσης και μ’ εκείνο των καλλιτεχνών … των ευαίσθητων τέλος πάντων ανθρώπων.

Στο δικό μου σπίτι δεν έρχεται και πολύς κόσμος. Μήπως δεν έχουμε βρεθεί ακόμα; Μπορεί… Όταν ανοίγω τα πορτοπαράθυρα με επισκέπτονται, σχεδόν πάντα, φίλοι, τους οποίους έπεισα να έρθουν κι εκείνοι στην Παρεούπολη. Καθόμαστε ως αργά, ακούμε μουσική, σχολιάζουμε ό,τι μας ενδιαφέρει, υπάρχει γερή δόση χιούμορ αλλά το κυριότερο: καλή καρδιά και καλή πρόθεση!… Αξιοποιούμε το χρόνο που είμαστε μαζί. Επιστρέφουν σπίτι τους “πλήρεις” και ανανεωμένοι, όπως οι ίδιοι ομολογούν. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν μιλήσω και για τους εντελώς καινούργιους φίλους και γείτονες· αυτούς που με επέλεξαν και τους επέλεξα. Σ’ αυτή την περίπτωση υπήρξε αμοιβαίως η ανάγκη για γνωριμία. Ίσως κάτι να διέβλεψε ο ένας για τον άλλον. Πράγματι είναι διαμάντια άνθρωποι!… Με κάνουν υπερήφανη που είμαι φίλη τους και νοιώθω αληθινά τυχερή που μοιραζόμαστε την ίδια γειτονιά. Αν και δεν είμαι ο άνθρωπος που αγαπάει τα μέτρα και τα όρια, δεν αντέχω τις κυρίες που κάθονται πίσω από την κεντρική πλατεία, διαγωνίως στο περίπτερο, οι οποίες είναι … σαλταρισμένες φιλόζωες. Αντί να δω όμορφες μουρίτσες και υπέροχες χνουδωτές πατουσίτσες στο παράθυρά τους, αντικρίζω κακοποιημένα ζωάκια, φωτογραφημένα απ’ όλες τις μεριές … έτσι για να συμπληρωθεί η φρίκη… Μόνο για μια φορά είδα αυτή την κατ’ επίφαση αγάπη στα ζώα και έκτοτε “σημάδεψα” το δρόμο τους απ’ όπου και δεν ξαναπέρασα.

Όμως, σ’ αυτή την πολιτεία, υπάρχει και μια συνοικία, που οι κάτοικοί της ζουν απομονωμένα … οι υπόλοιποι τους έχουν περιθωριοποιήσει!… Εγώ τους λέω: ανθρώπους – πρόβατα. Θυμάστε παλιά που μας έστελναν στα σπίτια μας κάτι χαρτάκια με προσευχές, που αν δεν τα προωθούσαμε σε καμιά πενηνταριά άλλους συνανθρώπους θα πεθαίναμε κι άλλα τέτοια τερπνά και ωφέλιμα; Ε! κάτι ανάλογο κάνουν δυστυχώς άκριτα κι αυτοί! Πιστεύουν πως αν “ανεβάσεις” στο παράθυρό σου κάτι που μιλάει για τον καρκίνο ή που προειδοποιεί για επικείμενο επικίνδυνο ιό έχουν επιτελέσει μεγάλο κοινωνικό έργο! Απολωλότα!….

Πέφτει το βράδυ… Η Πολιτεία φωτίζεται…. Ξεκινάει η νυχτερινή ζωή με όλα της τα παρελκόμενα… Λίγο ουίσκι, λίγο αίσθημα, συχνά χωρίς συναίσθημα, διόλου λογική και η πλήξη πλήττει τις γειτονιές … τις δήθεν ζωές…

Είναι τότε που κατεβάζω τον γενικό διακόπτη, μπλοκάρω την ανία, παίρνω το αεροπλάνο, χαιρετώ τη μολεμένη (;) Πολιτεία και αρχίζω να ζω πραγματικά…

Τ Ε Λ Ο ς

 

 

 

* H Μάρη Τσαμακίδου Παπαποστόλου γεννήθηκε στο Βόλο και ζει στην Καρδίτσα. Έχει σπουδάσει Γαλλική και Ελληνική Φιλολογία, (31 χρόνια στην Μ. Εκπαίδευση), μουσική.  Ασχολείται με το Θέατρο και γενικά με τις Τέχνες σε κάθε τους μορφή. Το πρώτο της μυθιστόρημα: «Πιστοποιητικό ζωής» (στο συρτάρι…ακόμη), ποιήματα και «Μικρά λογοτεχνικά ιντερμέδια».

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top