✔ Μοχέντ Αλτράντ «Η λογοτεχνία με την φιλοσοφία διαμόρφωσαν την δραστηριότητά μου στην οικονομία»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //

Ακολουθώντας την Λογοτεχνία κατά Μάρκες ότι «την ιστορία μας και την ιστορία της οικογένειάς μας γράφουμε αιώνια» ο Μοχέντ Αλτράντ, εξάλλου διαθέτει και μιαν εξωτική, υπερβατική, σχεδόν παραμυθένια ζωή, αποδεικνύει και κάτι απείρως σπουδαιότερο: το ότι τελικά δεν υπάρχει υποθηκευμένη, δεδικασμένη ζωή.

Γάλλος, συριακής καταγωγής, υπήρξε το παιδάκι που γεννήθηκε σε μια σκηνή Βεδουίνων, χωρίς να καταγραφεί η ακριβής ημερομηνία της γέννησής σου. Ενδεχομένως αυτό το «άνευ αρχής», διεύρυνε τόσο πολύ τον ορίζοντά του, όπως και το αχανές της οικείας ερήμου, ώστε να φτάσει έως την άλλη άκρη του πεπρωμένου και της γης.

Η μυστική του φανερή πια συνταγή, το ότι δεν αρκέστηκε στην ήδη σκληρή του στην έρημο ζωή. Διανύοντας χιλιόμετρα κατόρθωσε – διαβάζοντας και δουλεύοντας ακατάπαυστα- να σπουδάσει μηχανικός με υποτροφία στο Μονπελιέ της Γαλλίας και να λάβει το διδακτορικό του στην επιστήμη των υπολογιστών.

Ξεκίνησε ως μετανάστης, για να δημιουργήσει στη συνέχεια έναν επιχειρηματικό κολοσσό στον τομέα των κατασκευών και να ανακηρυχθεί σε έναν από τους καλύτερους επιχειρηματίες στον κόσμο.

 

Η ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ- ΔΙΑΔΡΟΜΗ:

«Ο Γαλλοσύριος Μοχέντ Αλτράντ δεν είναι απλά ένας ακόμη αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος στην λίστα του ΦΟΡΜΠΣ. Είναι η επιτομή του φτωχού, ανήμπορου και χωρίς μέλλον μωρού που γεννήθηκε στην έρημο από βεδουίνους κι όμως κατέκτησε τον κόσμο. Μοναδικό του όπλο η δίψα για μόρφωση. Η εκπαίδευση που ήρθε κάτω από σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες τον οδήγησε στην καταξίωση και την κορυφή» έχει γραφτεί επανειλημμένα γι’ αυτόν, και παρ’ ότι σήμερα δεν γνωρίζει την ηλικία του,  δεν υπάρχει κανένα επίσημο έγγραφο που να καταγράφει την ημέρα που γεννήθηκε σε μια σκηνή φυλής βεδουίνων που περιπλανιόνταν στην έρημο της Συρίας, για να μπορούν να γιορτάζουν τα γενέθλιά του, τα 5 παιδιά του αποφάσισαν να ορίσουν την 9η Μαρτίου και όσον αφορά την χρονιά της γέννησής του επέλεξαν το 1948.

Ο Αλτράντ, που δεν μιλούσε γαλλικά και ως μετανάστης σε μια ξένη χώρα δεν ήξερε κανέναν, σήμερα είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο, κατορθώνοντας να δημιουργήσει την εταιρία του Altrad Group, που προμηθεύει σκαλωσιές, πολύτιμο εργαλείο για κάθε είδους κατασκευές, και να τη μετατρέψει σ’ έναν κολοσσό με τα έσοδα να ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο. Αλλά ο Μοχέντ Αλτράντ έγινε και το πιο γνωστό και αγαπητό όνομα στο Μονπελιέ από την στιγμή που αγόρασε την τοπική ομάδα ράγκμπι το 2011.

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Μπανταουί, ένα παιδί από την έρημο» από τις εκδόσεις Καλέντη, σε μετάφραση Τίνας Πλυτά, θα βρίσκεται στην χώρα μας στο τέλος του μήνα για να παρουσιάσει το βιβλίο του την Τρίτη 30 Οκτωβρίου και ώρα 19.00, στο Αμφιθέατρο του Μητροπολιτικού Κολλεγίου στο Μαρούσι. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο κ. Μοχέντ Αλτράντ, ο κ. Δημοσθένης Δαββέτας, καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, συγγραφέας και εικαστικός, ο κ. Νικόλαος Κούκης, φιλόλογος -ιστορικός και Διευθυντής Λυκείου Εκπ/τηρίων Δούκα, ο κ. Ιωάννης Σκάλκος, δημοσιογράφος, και η κ. Κέλλυ Ιωαννίδου-Καλέντη, εκδότρια.

Στο μεταξύ, όμως, ο Φιλελεύθερος επικοινώνησε κατ’ αποκλειστικότητα μαζί του και ο μυθικός πια Μοχέντ Αλντράντ μας αποκάλυψε της-ζωής-του-τα-μυστικά-και-τα –βασικά.

Για την ιστορία και μόνο, εξάλλου τα εξομολογείται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του ενηλικίωσης «Μπανταουί, ένα παιδί από την έρημο», στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων ετών έχασε τη μητέρα του από μια σοβαρή ασθένεια. Ο ίδιος ήταν αποτέλεσμα βιασμού της μητέρας από τον βίαιο πατέρα του που ήταν αρχηγός της φυλής. Από τότε τον αποκήρυξε ενώ τον μίσησε όταν πέθανε και ο αγαπημένος του αδερφός. Ο Μοχέντ Αλντράντ έχει να επισκεφθεί τη Συρία από το 1972, όταν αποφάσισε να επισκεφθεί τον αποξενωμένο πατέρα του για μία και μόνο φορά. Μικρός ανατράφηκε από τη γιαγιά του σε μια σκηνή στην έρημο να περιπλανιέται με τη φυλή και να προσέχει τα αιγοπρόβατα και τις καμήλες. Η γιαγιά του αρνήθηκε να τον αφήσει να πάει στο σχολείο, επιμένοντας ότι οι βοσκοί δεν είχαν καμία σχέση με τα βιβλία. Ωστόσο εκείνος την αψήφησε και πήγαινε κάθε μέρα περπατώντας χιλιόμετρα ξυπόλητος στους αμμόλοφους για να φτάσει. Έφηβος πήγε να ζήσει με συγγενείς σε πόλη της Συρίας, κατάφερε να πάρει το απολυτήριό του αποφοιτώντας πρώτος και κέρδισε μια υποτροφία για σπουδές στη Γαλλία. Το 1969 έφτασε στο Μονπελιέ όπου δέχτηκε ρατσιστικές επιθέσεις. Χρειάστηκε μερικούς μήνες για να μάθει τη γλώσσα και λίγο αργότερα άρχισε να σπουδάζει φυσική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70′ μετακόμισε στο Παρίσι όπου έκανε διδακτορικό στη πληροφορική, εκεί γνώρισε και τη μέλλουσα γυναίκα του που σπούδαζε στο ίδιο πανεπιστήμιο. Πέρασε τέσσερα χρόνια στο Αμπού Ντάμπι, όπου εργαζόταν για την εθνική εταιρεία πετρελαίου, έφτιαξε και πούλησε εταιρία ηλεκτρονικών υπολογιστών και κατάφερε να βάλει στην άκρη 600.000 δολάρια. Το 1985 στο Παρίσι ένας γείτονας τον ρώτησε αν ήθελε να αποκτήσει μια χρεοκοπημένη εταιρία που κατασκεύαζε σκαλωσιές. Παρόλο που δεν είχε ιδέα για αυτόν τον κλάδο, αποφάσισε να αγοράσει την επιχείρηση  μαζί με έναν Βρετανό φίλο του..
Σε 25 χρόνια, Mohed Altrad πραγματοποίησε πάνω από εξήντα εξαγορές και συγχωνεύσεις με αποτέλεσμα η εταιρία του να δραστηριοποιείται πια σε περισσότερες από 100 χώρες.

Στον ελεύθερο του χρόνο γράφει μυθιστορήματα για να μη ξεχάσει τα μεγάλα δώρα που του παρείχε η ίδια η ζωή και ήδη έχει εκδώσει τα πέντε πρώτα ενώ στο σακάκι του έχει πάντα την κόκκινη καρφίτσα που του απένειμε ο Γάλλος πρόεδρος το 2005 με το σύμβολο της Λεγεώνας της Τιμής.

«Ο Μοχέντ Αλτράντ απέδειξε ότι ο άνθρωπος μπορεί όταν θέλει και προσπαθεί να αλλάξει την μοίρα που του επιφύλασσαν κάποιοι. Να πετύχει το ακατόρθωτο με μόνο του όπλο την θέληση.» Αλλά ας επανέλθουμε σε όλα τούτα τα βασικά και καθοριστικά:

 

Ο ΜΟΧΕΝΤ ΑΛΤΡΑΝΤ στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ:  «Καλός επιχειρηματίας είναι αυτός που είναι ικανός να μετατρέψει μια προσωπική φιλοδοξία σε ένα κοινό πεπρωμένο»

«Η δυσκολία δεν έγκειται στο να πράξεις, αλλά στο να τολμήσεις να πράξεις» είναι το ρητό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ο οποίος απέδειξε με την ιστορία του ότι «στο μονοπάτι των προσδοκιών η δύναμη των αδυνάτων είναι η θέληση και η ελπίδα».

-Κύριε Αλτράντ, ποια είναι η πρώτη εικόνα ζωής που θυμάστε;

Η σκηνή του θανάτου της μάνας μου και οι τελευταίες της αναπνοές.

-Η πρώτη εικόνα σας από την πρώτη μέρα στο σχολείο;

Τα παιδιά στο προαύλιο που τραγουδούν τον εθνικό ύμνο. Ο πίνακας που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο από ένα καρφί . Στα δεξιά του πίνακα ένας άνθρωπος με αυστηρό ύφος έσειε μια μακριά βέργα, χτυπώντας τα δάχτυλα ενός καταντροπιασμένου παιδιού.

-Τις καλύτερες ιστορίες, πιστεύετε, πως τις γράφει η ζωή;

Εφ’ όσον αυτές ήταν και θα παραμείνουν η γέννηση ενός παιδιού, η απώλεια ενός αγαπητού προσώπου και το οδυνηρό τέλος μιας ερωτικής σχέσης.

-Παντού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Είναι τόσο μεγάλη η ελευθερία που διαθέτουμε; Και γιατί την φοβόμαστε τόσο πολύ;

Η δυσκολία δεν έγκειται στο να πράξεις, αλλά στο να τολμήσεις να πράξεις. Το λέω και θα το λέω και το έχω ξαναπεί.

-Έχετε επιτύχει τα πάντα, φτάσατε στο ύψιστο σημείο, η ενασχόλησή σας με την λογοτεχνία γιατί;

Η λογοτεχνία μαζί με την φιλοσοφία διαμόρφωσαν την δραστηριότητά μου στην οικονομία. Αυτό είναι κάτι που δεν το ξεχνώ ποτέ.

-Κύριε Αλντράντ, τι μας δίνει η Τέχνη που δεν μας δίνει η ίδια η ζωή;

Η τέχνη ομορφαίνει τα πράγματα της ζωής σε τέτοιο σημείο, ώστε μπορούμε να μιλάμε για ομορφιά ακόμα και στην οικονομία.

-Το αντικείμενο των βιβλίων σας είναι η ίδια σας η ζωή; Μας κάνετε ήδη ένα σπουδαίο δώρο, μας διαβεβαιώσατε πως δεν υπάρχει δεδικασμένη, υποθηκευμένη ζωή… Σήμερα τι αναζητάτε γράφοντας;

Το βάθος των ανθρωπίνων όντων, πάντα. Αναζητείστε το κι εσείς. Το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης.

-Υπάρχει, αλήθεια, κλειδί για την επιτυχία;

Δύσκολο να το πεις, πάντως είμαι πεπεισμένος ότι μπορείς να επηρεάσεις το πεπρωμένο.

-Τι θα συμβουλεύατε σήμερα ένα νέο παιδί;

Να κοιτάζει ψηλότερα αλλά επίσης και να εμπνέεται από τη ζωή των άλλων. Χωρίς να σημαίνει, παρ’ όλα αυτά, ότι μπορεί να κάνει και τη ζωή του πιο άνετη.

– Τι σας λένε συνήθως όταν σας συναντούν οι έφηβοι αναγνώστες σας στα σχολεία;

Η πιο μεγάλη μου περηφάνια είναι να βλέπω το βιβλίο μου να μελετάται από τους μαθητές στα σχολεία. Κι έπειτα είναι η λάμψη στα μάτια των πιτσιρίκων στα προάστια, όταν τους εξηγώ πόσο εκπληκτική μηχανή επιτυχίας είναι το σχολείο.

-Είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Ελλάδα; Φαντάζομαι πόσο ασήμαντη θα σας φαίνεται η κρίση μας…

Έχω έρθει αρκετές φορές σαν τουρίστας, είμαι πολύ ευτυχισμένος που σας βλέπω, χαίρομαι να κάνω φίλους, αισθάνομαι αιώνια υποχρεωμένος στην Κέλλυ για την πρόσκλησή της [Κέλλυ Ιωαννίδου- Καλέντη, η εκδότριά του στα ελληνικά].

Ασφαλώς είναι μια υπέροχη χώρα η χώρα σας παρά τα κάποια οικονομικά προβλήματα. Και δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι το λίκνο του πολιτισμού, όλα άρχισαν από εδώ.

-Κύριε Άλντραντ, ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του καλού, ικανού επιχειρηματία;

Καλός επιχειρηματίας είναι αυτός που είναι ικανός να μετατρέψει μια προσωπική φιλοδοξία σε ένα κοινό πεπρωμένο. Στο κοινό καλό.

-Του καλού, σημαντικού συγγραφέα;

Ένας καλός συγγραφέας είναι αυτός που είναι ικανός να αφήνει μοναδικά ίχνη. Την προσωπική του σφραγίδα.

-Και μια ερώτηση καθαρά πρακτική: υπάρχουν τεχνικές ζωής για τις στιγμές που μας γονατίζει η αβεβαιότητα, ο καθημερινός μόχθος, οι αναποδιές στη ζωή;

Να εξαντλείς τις αντοχές σου. Είναι η μοναδική συμβουλή- πρακτική.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Μοχέντ Αλτράντ «Μπανταουί, ένα παιδί από την έρημο», Μετάφραση: Τίνα Πλυτά, εκδ. Καλέντης

Ο νεαρός Μαγιούφ είναι Μπανταουί, ένας Βεδουίνος της ερήμου. Με τόλμη και θέληση, θα εναντιωθεί στη μοίρα της φυλής του, θα πάει στο σχολείο και θα διακριθεί. Μακριά από την πατρίδα του, σε μια άλλη χώρα, θα εκπληρώσει το όνειρό του για μια διαφορετική ζωή, ώσπου το ποτάμι της μνήμης θα τον γυρίσει πίσω…
Βασισμένο στη ζωή του ιδρυτή του Ομίλου Αλτράντ, Μοχέντ Αλτράντ, ο οποίος γεννήθηκε σε μια σκηνή Βεδουίνων, το βιβλίο “Μπανταουί-Ένα παιδί από την έρημο” (Badawi) τιμήθηκε το 2003 με το βραβείο Plum’Adely και προτείνεται ως ανάγνωσμα στα σχολεία της Γαλλίας και της Αγγλίας.

Γραμμένο τριτοπρόσωπα, «με τον Μαγιούφ [τον ήρωα του βιβλίου] ο Μοχέντ Αλτράντ επιστρέφει στα πρώτα κεφάλαια της ζωής του και βυθίζεται στην άμμο των αναμνήσεων» όπως έχει γραφτεί.

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο