Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα από τη συλλογή: “Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής”
26/10/2017, 9:55 πμ

Τρία ποιήματα από τη συλλογή: “Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής”

Του Γιώργου Δ. Μπίμη // *

 

 

Ορφέας και Ευρυδίκη…

 

Στου κάτω κόσμου θα κατέβω τα παλάτια

να φέρω δάκρυ της ψυχής να δροσιστείς,

 

να φέρω φως για τα γαλάζια σου τα μάτια,

μια χούφτα θάλασσα τη γη να ονειρευτείς…

 

Ένα καράβι θ’ αρματώσω να σαλπάρω

με καλοκαίρια και μ’ ανέμου λευτεριά,

 

στον κάτω κόσμο να κατέβω να σε πάρω

να βρεις λιμάνι στη ζεστή μου αγκαλιά…

 

Στα μύρια χρώματα που καιν την οικουμένη

θα κόψω κόκκινο βαθύ της χαραυγής,

 

και μ’ ένα αστέρι που ματώνει και προσμένει

θα στείλω μήνυμα στα πέρατα της γης…

 

Κρυφό φανέρωμα, η γη σε περιμένει,

κάστρο να χτίσεις  μ’ ουρανό και ξαστεριά,

 

να ‘χω ελπίδα στο κατάρτι σου δεμένη

να κυματίζει στη δική σου λευτεριά…

……………………………………………..

Στα βλέφαρά σου ανασκίρτησαν οι ώρες…

Σκόρπα τη λήθη, τις φωτιές να θυμηθείς,

 

γαλάζια άνοιξη που σ’ έκλεψαν οι μπόρες

γύρε στο πλάι μου, στο φως να  κοιμηθείς…

 

 

 

 

Αλώβητο μίσος,…

 

Αλώβητο μίσος για μια αμάχη μάταιη κι ανάξια,

για να μυηθεί η ψυχή στον πόνο και στην καταδίκη,

στον άγριο βασανισμό και στο μαρτυρικό θάνατο…

 

Σ’ ένα χρόνο βουβό που ταξιδεύει αδιάφορα

ανάμεσα σε ραγισμένους καθρέφτες,

σε κάμαρες κλειστές,

ολοένα πιο βαθιά στη σιωπή, πάντα μ’ έναν ίσκιο

στο παραπλανημένο βλέμμα,

 

και με μια μοναδική χαρακιά στο ξύλινο

τετράγωνο παράθυρο,

που  σκάβει σαν τρυφερή φλόγα το σκοτάδι,

σαν ανίσχυρη λευτεριά, προσηλυτίζοντας

στο ομιχλώδες φως το άγιο φανέρωμα του ήλιου…

 

Οδυνηρό ξεγέλασμα,  φθορά ζωής σε μια βαθιά

διερρηγμένη ενότητα…

 

Κάποτε θα αποκαλυφτεί μια τύψη

στη μοναξιά του ονείρου για να ελπίσει

ο κόσμος και να πορευτεί…

Κάποτε θ’ ακουμπήσει το σύννεφο

 

στην άκρη του ορίζοντα, για να στάξει

στην πέτρα

η σαγήνη της πάναγνης βροχής

κι ο άνεμος να χαράξει το έμβλημα

της οδύνης του στο ανασκαμμένο χώμα…

 

Στο αιώνιο παρόν που ξυπνάει μνήμες

και νοήματα,

το ιδεατό σκίρτημα θροεί ξανά…

 

Δυο χέρια ανοίγονται σα φτερά

στον οίστρο της νύχτας

για να προσφέρουν στο βωμό το αίμα τους,

πικρή θυσία,

για να κυματίσει μια ελπίδα αυτούσια

στη ρωμαλέα γη,

για να ξυπνήσει η ελευθερία

μιας αποκαλυπτικής αλήθειας…

 

Για να γαληνέψουν οι ψυχές

των απλών ανθρώπων και των άστρων,

για να βαδίσει ο κόσμος προς την αθανασία

μ’ έναν ουρανό στο βλέμμα,

με θούριους και με ύμνους,

με τραγούδια και με αναστάσιμες φωνές…

 

Για ν’ ανάψει

πέρα μακριά στις νυχτωμένες πολιτείες

το ρίγος της φωτιάς

κι ένας λαός να γίνει παρανάλωμα

στο καινούριο άγγελμα

της αλληλεγγύης και της αδερφοσύνης…

 

Σε τούτο το πύρινο άθροισμα της νέας εποποιίας,

όπου ο λόγος γίνεται εξομολόγηση

και άφεση,

ο πόνος αποκαθηλώνεται

κι αυγάζει  πάλι σαν το κύμα

που αχολογά στο ακρογιάλι, το κορυφαίο αίσθημα…

 

Ειρήνη, ελευθερία δικαιοσύνη,!…

 

 

 

Στον πόλεμο…

 

Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά

μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι

 

κι εγώ σ’ ένα χαράκωμα μ’ ένα σουγιά,

στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη…

 

Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά

φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω,

 

να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά,

μια λευτεριά στον κόσμο να χαρίσω…

 

Τρύπιες σημαίες χαμηλώνουνε στη γη

όταν νυχτώνει στ’ άδεια σπίτια, τα καμένα,

 

κι ένα μαχαίρι που ματώνει την πληγή

κείνο το γράμμα που ‘γραψες για μένα…

 

Χορεύει ο θάνατος ζεϊμπέκικο βαρύ

ματώνει τ’ όνειρο στης γης τη βλεφαρίδα,

 

κύμα ο κόσμος σε μια θάλασσα πικρή,

κι ο έρωτάς σου μία λεύτερη πατρίδα…

 

 

 

* Από την ποιητική συλλογή: “Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής“. Έχει γράψει μουσική η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top