Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Με τον έρωτα ως γενεσιουργό στοιχείο
10/05/2017, 10:36 πμ

Με τον έρωτα ως γενεσιουργό στοιχείο

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

Μίκα Ντάκα: “Μνήμες και φάσματα”, Εκδόσεις Βερέττα, Ρόδος 2016

 

«Μνήμες και φάσματα» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της νεαρής Ροδίτισσας  εκρηκτικής ποιήτριας Μίκας Ντάκα που «γεννήθηκε μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή που οι αστερισμοί αιωρούνταν μεταξύ του φανταστικού και της πραγματικότητας», για να φτάσει ύστερα από κάμποσες «άτοπες διαδρομές στη χώρα της Ουτοπίας», όπως στα παραμύθια. Κι από εκεί δραπετεύει πολλές φορές με το βιβλίο ως ιπτάμενο μαγικό χαλί  κι αλλού σπέρνει κι αλλού θερίζει και μαζεύει υλικό για τα τραγούδια της. Ώσπου κάποια οριακή στιγμή, σπάει τη σιγαλιά της νύχτας και, προβάλλοντας μέσα από του Αιγαίου την καταχνιά, ορμάει δυναμικά στο ποιητικό σύμπαν αποφασισμένη να κατακτήσει τον χώρο που της ανήκει. Όπως συμβαίνουν πολλά «με κρότο» στο ποιητικό της πεδίο, «με κρότο εμφανίζεται» επίσημα με βιβλίο στον χώρο της ποίησης.

Το ποίημα που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικό για τι κουβαλάει στις αποσκευές της για το διηνεκές της ποιητικής της σταδιοδρομίας:

 

………Γέννησις

Λένε πως…/ Με κρότο γεννιούνται οι Παράδεισοι

Θάλασσα μήτρα /Των ηδονών

Γέννα της θάλασσας / Νησί μου μακρινό / Τα βότσαλά σου λέξεις

Που βγήκαν απ’ τ’ άβατο / Του σκοτεινού βυθού / Ονείρου λέξεις

Κι όλοι οι άνεμοι / Εντός μου κόπασαν / Έγιναν αύρα

Σε σένα με φέρνει / Μ’ ένα κύμα ζεστό / Στο κάθε σου θαύμα

Να ζω! /Στο πιο ακριβό σου ποίημα.

 

Πέρα από τον «κρότο» που προφανώς σηματοδοτεί τη δυναμική της ποίησής της, πίσω από τα εντυπωσιακά φανερώματα και τα εκρηκτικά φραστικά ξεσπάσματά της, υπάρχουν γονιμοποιά στοιχεία που στελεχώνουν το υπόστρωμα  και θεμελιώνουν την ποιητική θεώρηση του κόσμου στο ξεκίνημά της: Το νησί, η Γη ως μήτρα ζωής, η αρχέγονη θεότητα Γαία, η πρώτη ερωμένη του Ουρανού, η «μεγάλη μητέρα» πάντων ορατών και αοράτων το σταθερό σημείο του κόσμου. Είναι το νερό,  η θάλασσα  με τους ανοιχτούς δρόμους, «Θάλασσα / μήτρα των ηδονών», η βροχή και η σελήνη, στοιχεία κατεξοχήν αισθησιακά, ο ήλιος, το άναρχο αιγαίο φως- «φάος αμέρας», αλλά και το σκοτάδι. Και ο πανταχού παρών Έρωτας, με κεφαλαίο Ε, της ποιήτριας! Με τον έρωτα, ως γενεσιουργό στοιχείο, αρχίζει με τον έρωτα προχωράει και με τον έρωτα ολοκληρώνει την πρώτη της δυναμική συμμετοχή στο ποιητικό γίγνεσθαι η Μίκα Ντάκα:

 

…………Στης μνήμης τα ναυάγια

Ο Έρωτας, Ένας αγύρτης άγγελος, ατίθασος

Και ασυμβίβαστος. Ήθελε να ζήσει.

Ένα παιδί του ‘δειξε τη θάλασσα.

Και την περπάτησε.

Και κάπου εκεί στα βάθη της, έψαχνε τον παράδεισο. 

    

Η σελήνη με τη μαγευτική σαγήνη της «οπτασίες γεννά» ντύνοντας «με ολόλευκα κοράλλια» τα κορμιά των ερωτευμένων «πρόσφορο στη Σελήνη» άλλοτε κι άλλοτε με «κοράλλια ακριβά/ προσφορά στον βυθό».

 

Μίκα Ντάκα

 

Το ποίημα «Χωρίς Ιθάκη», με τη στιλπνότητα, τη σαφήνεια και την καθαρότητα του λόγου του παραδοσιακού στίχου, αποτελούν στέρεο και πολλά υποσχόμενο δείγμα ουσιαστικής ποιητικής γραφής.

 

 

Ίσως δεν άγγιξες ποτέ προορισμό

και η Ιθάκη να ‘ταν μόνο το ταξίδι

με μάτια αλώβητα θωρούσες τον καιρό

και ισορροπούσες στου πόθου το σανίδι.

 

Περιπλανώμενος στην πλάνη σου βαθιά

τη δόλια Κίρκη του μυαλού σου αργοσκοτώνεις,

για να ξεφύγεις απ’ τη μοίρα σου ξανά

και στη στεριά να πεις ότι κοντοζυγώνεις.

 

Μα όσο πλησιάζεις, πίσω ξεμακραίνεις

Ψυχή Σειρήνα που σε σπρώχνει μακριά

τις συμπληγάδες της καρδιάς σου ανοιγοκλείνεις

για το ταξίδι σου σε άγνωστα νερά.

 

Το σχέδιο του εξωφύλλου και τα ασπρόμαυρα σχέδια που κοσμούν τις σελίδες με τους τίτλους των ενοτήτων είναι εξαιρετικά.

     

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top