Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μικρό Χαμόγελο
13/02/2019, 10:02 πμ

Μικρό Χαμόγελο

Γράφει η Τζένη Μανάκη //

 

 

Σάββας Λαζαρίδης «Μικρό Χαμόγελο», Εκδόσεις ΡΩΜΗ

 

Συναντηθήκαμε ποτέ στον χώρο, στον χρόνο; Υπήρχαν αυτές οι

               διαστάσεις ή αποτελούσαν επινόηση; Θα συναντηθούμε σε λίγο,

               έτσι θα το φανταστούμε, δίχως εντάσεις, δίχως εκτάσεις.

 

Τρεις γυναικείες φιγούρες , η μία έχει όνομα,  οι δύο όχι. Δύο γυναίκες με χώρο ύπαρξης μέσα στη ζωή, φλερτάρουν με τον θάνατο. Η Μαργαρίτα το ίδιο,  με ένα μικρό χαμόγελο, δήλωση αγάπης, αφήνεται στην αγκαλιά του.

Η Μαργαρίτα στην κορυφή του ενδιαφέροντος,  περιβαλλόμενη από το προστατευτικό κέλυφος της αγάπης, του έρωτα, του καθήκοντος των άλλων δύο. Πάνω από το ταλαιπωρημένο από την αρρώστια σώμα της, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου,  η σύντροφος της  και η γιατρός. Η σχέση τους αξεδιάλυτη, τα όριά της ρευστά, προσπαθούν να μορφοποιηθούν με λέξεις που δεν λέγονται, πράξεις που μένουν μετέωρες, προσπάθειες που δεν ευοδώνονται.

Η πρώτη χωρίς όνομα, η επί έξι χρόνια συνοδός και σύντροφος, το alter ego  της Μαργαρίτας, σε μια σχέση που τις διαιρούσε, όσο τις ένωνε ταυτόχρονα. «Η γυναίκα που την συντρόφευε, αυτό μόνο. Δυσκολευόταν να δώσει μια ερμηνεία για αυτή τη σχέση.» Καθώς η σάρκα της Μαργαρίτας αποποιούνταν την υλική της υπόσταση, εκείνη ένιωθε τη μετάλλαξη στους δικούς της πόρους, προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες της  και ονειρευόταν τα αδύναμα χέρια της Μαργαρίτας να αποζητούν το άγγιγμα, όμως η  άρρωστη παρέμενε σταθερή στην παθητική της στάση.

«…είμαι ερωτευμένη μαζί σου, αλλιώς δε γίνεται .»

«Η ίδια  μετατρεπόταν  μ’ έναν βίαιο – ακούσιο- τρόπο  σε κάτοχο εκείνης της σκληρής βραδιάς που προμήνυε μηνύματα εξαίσιας απουσίας, ανήκουστης ομορφιάς δυναμικών προσκρούσεων με το απογυμνωμένο είναι  που οριζόταν επακριβώς στην εξαιρετική στιγμή της ολοκληρωτικής του διαγραφής».

   

Η δεύτερη χωρίς όνομα, η γιατρός. Πάλευε χωρίς όρια με συνεχείς μεταμοσχεύσεις παρά τις συνεχείς ασυμβατότητες, να αποτρέψει το αναπότρεπτο.

Προσπαθούσε να τεκμηριώσει κάθε τι που θα δημιουργούσε ενδεχομένως  την παραμικρή ρωγμή στην κριτική που θα της ασκούσαν οι συνάδελφοί της, σε μία ακόμη απεγνωσμένη μεταμόσχευση. Αντιμέτωπη με μία προκαθορισμένη κατάληξη που αδυνατούσε να εμποδίσει, είχε πεισθεί ότι η ανθρώπινη ζωή πορεύεται με τις δικές της συμβατότητες με έναν ρυθμό  που διαφοροποιείται ανά περίπτωση. Προσπαθούσε να ξεχάσει το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης. Απέφευγε το βλέμμα της Μαργαρίτας καθώς έβγαινε από τον θάλαμο, βλέμμα που απεικόνιζε τους αποτροπιαστικούς νόμους της φύσης, της ύπαρξης που χάνει το φως της ζωής, το σκοτάδι που επιβεβαιώνει την ύπαρξη της απουσίας.

«Διαρρηγμένη, αντιμέτωπη με όλους τους τωρινούς της φόβους που προσπαθούσαν να επισκιάσουν ένα παρελθόν γεμάτο σκοτεινά σημεία, άκουγε τη φωνή της ανύπαρκτης νοσηλεύτριας να αναγγέλλει το συμβάν που πράγματι δεν περίμενε ποτέ της να ακούσει».

 

Ποιά είναι η Μαργαρίτα; Είναι μια αφήγηση με έννοιες που δεν νοηματοδοτούνται πλήρως, είναι η ίδια η αγάπη που χάθηκε πέρα

«στην άλλη όχθη», είναι η ίδια η ζωή που παραδίνεται στον θάνατο, είναι η μητέρα που με την αναχώρηση στην αντιπέρα μεριά παίρνει μαζί της εκείνο το θερμό προστατευτικό υγρό της μήτρας της;

Έκδηλη η αγωνία του συγγραφέα για αυτό το ”πρόσωπο”, που συγκαλύπτεται από  υπερρεαλιστικά στοιχεία, που εκείνος λατρεύει. Προστατευτική ασπίδα ενάντια στο πραγματικό; Αλλά τι είναι πραγματικό;  Η αφήγηση ελλοχεύει στο σκοτάδι, προσπαθεί να αναδυθεί στο φως, αλλά και η παραμικρή χαραμάδα θολώνει, γκριζάρει, ούτε ο έρωτας καταφέρνει να νικήσει το έρεβος. Μόνο ο θάνατος μ’ ένα μικρό περιπαιχτικό χαμόγελο και αυτός.

«…ολόγυμνη κάτω από τον κίτρινο προβολέα να αφήνει την τελευταία της πνοή εκφέροντας ένα αναβαλλόμενο μέσα στον χρόνο σε αγαπώ, με τη μορφή ενός μειδιάματος».

Και ύστερα, η Μαργαρίτα σε μία άλλη διάσταση, πέρα από τη ζωή, στην άλλη όχθη:

«Αυτό που επιζητούσα, η αδιαφορία μου στο δικό τους βλέμμα, το αισθάνθηκα μέσα σε όλες εκείνες τις μέρες που οι επιθυμίες εναντιώνονταν σε κάθε ιδέα αφύπνισης κάνοντας τις λέξεις

        αποτυχία

        απώλεια

        αγάπη

         α                                                                 να ηχούν δίχως κανένα νόημα.

 

Ένα κείμενο για εξασκημένους αναγνώστες στην ανίχνευση βαθύτερων νοημάτων, με μία κατάχρηση επιθέτων σε κάποια σημεία, κατά τη γνώμη μου. Ένα κείμενο με τόσο πόνο και τόση επίμονη παρατήρηση στη διαβάθμιση των φορτισμένων ήδη συναισθημάτων των ηρωίδων του, που μοιάζει βιωματικό.
Ο Σάββας Λαζαρίδης, με τη νουβέλα του ” Μικρό χαμόγελο” μας παραδίδει ένα κείμενο ποιητικό, εξάλλου ως ποιητής μας έχει συστηθεί αρχικά, φορτισμένο με πολύ συναίσθημα, πόνο και θάνατο. Με υπερρεαλιστικά, υπερβατικά, μεταφυσικά στοιχεία αλλά και πολλή πραγματικότητα. Ένα κείμενο-επιτομή της ενσυναίσθησης. Ο συγγραφέας κινεί τον μύθο του στο σκοτεινό  επέκεινα προκειμένου να το αναπαραστήσει. Ψάχνει στο σκοτάδι το βλέμμα του άλλου για να βρει μέσα σε αυτό τον εαυτό, να φτάσει στο φως. Με την αγάπη, την επιθυμία, με λέξεις ειπωμένες και ανείπωτες.

 

                                       Ολόκληρη η σελήνη

                                       βουτηγμένη

                                       στο αίμα

                                       την έλλειψη σπαράσσοντας

                                       με τα ουρλιαχτά της γέννας

              

                                    (Μακάρι να άκουγες μητέρα )

 

                                       Λες και αιώνια

                                       θα πρέπει να πληρώνεις

                                       για εκείνο

                                                το απολεσθέν πλευρό

                                                         το δαγκωμένο μήλο.

                                                                                 Σ.Λαζαρίδης

 

(από την ποιητική του συλλογή ”ΥΣΤΕΡΑ” – Εκδόσεις: ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ

 

Το βιβλίο προλογίζει η Μαρία Πολίτου.

Η εισαγωγή με τίτλο ” Ποιά Μαργαρίτα; ” ανήκει

στην Μαργαρίτα Παπαγεωργίου. Πρόκειται για δύο πραγματικά αξιοδιάβαστα κείμενα.

 

 

 

Ο Σάββας Λαζαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Είναι μηχανολόγος μηχανικός και εργάζεται στη δική του εταιρία. Αν και μεγάλωσε μέσα σε μαθηματικές εξισώσεις οι μεγάλες του αγάπες είναι οι τέχνες και ο άνθρωπος.

Ποιήματα, πεζά και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί  σε ηλεκτρονικά περιοδικά.

Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ΥΣΤΕΡΑ και στη συνέχεια από τις εκδόσεις ΡΩΜΗ  η δεύτερη με τίτλο ”Ανάμεσα στον φόνο και τον χρόνο”.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top