Fractal
Home / FRACT-ALL / Μικρά Πεζά
09/11/2016, 12:39 μμ

Μικρά Πεζά

Της Άννας Δεληγιάννη // *

 

 

f17

 

Η ματαιότητα των ανθρωπίνων!

Είμαι σ’ ένα μικρό σπιτάκι μονόχωρο. Όλα είναι εδώ, γύρω μου, ο καναπές δίπλα στο φωτεινό παράθυρο, καναπές και κρεβάτι, πιο πέρα ο νεροχύτης με δυο ντουλάπια πάνω και δυο κάτω και στη μέση ένα παλιό μακρόστενο τραπέζι με τέσσερις καρέκλες. Στον ένα τοίχο η μασίνα που όχι μόνο ζεσταίνει αλλά ψήνει ωραιότατα τα φαγητά. Έξω το αναγκαίο! Ξαφνικά, ήρθε ο Δημήτρης να ακουμπήσει τον πόνο του για τα χρέη, την αδυναμία του να τα πληρώσει και τον κίνδυνο να του πάρουν το τεράστιο σπίτι κοντά στη θάλασσα. Αυτός ο άνθρωπος μια ζωή δημιουργεί, με πολύ κόπο και άγχος ,δεν ξοδεύει εύκολα για να απολαύσει- ποιος ξέρει πότε- το βιος του! Δεν τον είδα και τόσο καλά, κάτι του συνέβαινε και το μυαλό μου πήγε στη ματαιότητα των ανθρωπίνων. Έζησε πενήντα σχεδόν χρόνια στο τρεχαλητό! Έχει παιδιά δε λέω αλλά δεν είναι ο μόνος αδερφέ! Έχει επιλέξει να είναι δούλος των παθών, του πάθους της φιλοχρηματίας, της φιλαργυρίας και τι κερδίζει που δεν κάθεται πέντε λεπτά να απολαύσει έναν καφέ; Σήμερα, έτσι όπως καθόμουν στον καναπέ, χτύπησε η πόρτα. Νόμισα ότι ήταν αυτός, αλλά όχι, ήταν το “κακό μαντάτο” που ήρθε να επιβεβαιώσει την ματαιότητα της εφήμερης ζωής μας! Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του, πρόλαβα να πω, γιατί το κακό διαδίδεται γρήγορα, έπρεπε να μάθουν και οι άλλοι πως χάθηκε, άδικα, κατά τα ανθρώπινα, ο Δημήτρης! Αγριεύτηκα, ο θάνατος ναι σε αγριεύει και το ανεπίστροφο δεν σου δίνει το δικαίωμα να πεις πολλά. Σφίχτηκα, σκέφτηκα, και συνήλθα στη σκέψη μου :πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα!

 

 

Παραφρονήσαμε Έλληνες!

Ήταν εκεί στη μέση της πλατείας καθώς περνούσα βιαστικός να πληρώσω τον ΕΝΦΙΑ! Ανήμπορη, γριά με το μπαστούνι, άπλωνε το χέρι επαιτώντας! Μου φάνηκε πως την ήξερα από παλιά, η μορφή της κάτι μου θύμισε! Θέλησα να την προσπεράσω, να την αγνοήσω, να μην τη βλέπω. Κι εκείνη: πού τρέχεις Έλληνα! Έλληνα; Θανάσης, φώναξα κι έκανα δυο βήματα πίσω. -Θανάσης, το γνωρίζω αλλά εσύ δεν είσαι Έλληνας; -Έλληνας, Έλληνας, Ελλάδα, συμπλήρωσα μέσα σε μια απέραντη σύγχυση. -Ε, πώς δεν με αναγνώρισες εγώ είμαι η Ελλάδα! Έφυγα, έτρεξα, δεν μπορούσα να καθορίσω τα βήματά μου! Η Ελλάδα;

Γύρισα το κεφάλι ,δεν την είδα πουθενά .Ελλάδααααααααααααααααα, φώναξα, κι άκουσα τη φωνή μου να χάνεται μέσα σε κραυγές στα τάρταρα. Κάθισα στο πεζούλι, έφερα τα χέρια στο πρόσωπο, έκλαψα πικρά! Παραφρονήσαμε Έλληνες! Κι ο ΕΝΦΙΑ; Είναι η μία από τις παγίδες της πτώχευσης. Καθημερινά μας παγιδεύουν κι η Ελλάδα βγήκε στους δρόμους!

 

 

Περί κάλπης

Μέσα του αισθανόταν δυνατός και πρόσμενε την ευκαιρία να καλυτερεύσει τη ζωή του. Έκανε ένα λάθος όλα τα χρόνια :υπολόγιζε σε εκείνον και αγνοούσε εκείνους που θα έρχονταν μια μέρα στην εξουσία, όπως έρχονται κατά καιρούς, θα του μηδένιζαν τις δυνατότητες και θα υφάρπαζαν το βιος του! Πάντα περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία αλλά αγνοούσε τους ακατάλληλους, που κι εκείνοι πάσχιζαν να λάβουν ένα πολιτικό αξίωμα και το πέτυχαν. Τότε ήρθαν τα πάνω κάτω. Αγώνας αδυσώπητος: εκείνος να κρατηθεί σε μια οικονομική επιφάνεια κι εκείνοι να του αφαιρούν καθημερινά κάποια εκατοστά! Μοιραία, συναντήθηκαν. Εκείνοι στο ψηφοδέλτιο κι εκείνος αγανακτισμένος ψηφοφόρος, για άλλη μια φορά. Μετά από τόσες εμπειρίες και βιώματα γύρισε στην παλάμη του τις υποψηφιότητες! Πάλι τα ίδια, η απαρίθμηση κι ο συλλογισμός δεν έβγαζαν παρά μόνο στη σκέψη: ας κάνω γρήγορα να μη χαθώ απ’ το κοπάδι!

 

 

*Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top