Fractal

Ποίηση: “Μικρά ερωτικά αστεία”

Της Ράνιας Παπακώστα // *

 

 

στον Αντώνη

 f1

 

 

κάθε φορά που ακούω

τις καμπάνες να χτυπούνε πένθιμα

ξαπλώνω κάτω και καμώνομαι την πεθαμένη

ξέρω πως προτού αρχίσω να μυρίζω

θα έρθεις να μου κλέψεις τα υπάρχοντα

για να ανοίξω τα μάτια

και να σου πιάσω με δύναμη το χέρι

 

 

η αλλαγή του χρόνου

με βρίσκει άρρωστη σ΄ένα κρεβάτι

έχω ανάγκη να σε καταπιώ

όχι σαν φάρμακο

μα σαν σωτηρία

 

 

μόλις γλυκά σε πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά μου

οι κουρτίνες στο υπνοδωμάτιο

αποκτούν μιλιά και

μου διηγούνται ιστορίες

για άντρες που χαθήκανε στον πόλεμο

ή πνιγήκανε μέσα σε σωρούς εγγράφων στο γραφείο

για παιδιά που κλαίνε ζητώντας την μητέρα τους

για περασμένες μου αγάπες

τότε σε φιλάω στο μέτωπο

κι αθόρυβα σηκώνομαι να κλείσω το παράθυρο

 

 

κανένας άντρας μέχρι τώρα

δεν μου τηλεφωνούσε από την άκρη του κόσμου

για να μου υπενθυμίσει

ότι παρόλο που ο καιρός αλλάζει

πρέπει να μάθω να κοιμάμαι

με τα πόδια έξω απ΄την κουβέρτα

 

 

όταν ζηλεύω

περπατάω με το κεφάλι ψηλά στον δρόμο

με αποτέλεσμα να μην βλέπω

τα μικρά σαλιγκάρια που συνθλίβω στο βήμα μου

 

 

κύριοι ένορκοι

σας ορκίζομαι

δεν τράβηξα εγώ την σκανδάλη

μπορείτε να δικάσετε

όλους τους ανθρώπους

που γνώρισα στη ζωή μου

 

 

όταν εκείνος έχασε το αγαπημένο του παιχνίδι

έκλαιγε για ώρες

δεν ήξερα πώς να τον παρηγορήσω

μάζεψα τις βαλίτσες μου να φύγω

και τότε κατάλαβα

πως ήταν το κλάμα του παιχνιδιού

που άκουγα

 

 

ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα

φθηνό και τιποτένιο

ο έρωτας για σένα

είναι το πιο αγνό και ιερό

συναίσθημα στον κόσμο

 

 

όταν είμαστε μαζί στο μπάνιο

για τον καθημερινό καλλωπισμό

μου αρέσει να χτενίζεις τα μαλλιά μου

κι εγώ να τριμάρω τα γένια σου

πολλοί με βρίσκουν αθεράπευτα ρομαντική

στην πραγματικότητα πιστεύω ότι μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο

ικανοποιούνται με ευκολία και ακρίβεια οι ανάγκες του ζευγαριού

και οι μέρες τους αποκτούν εκείνο το γαλαζωπό χρώμα

 

 

πολλές φορές

το να μου κουμπώνεις το φόρεμα στον λαιμό

με κάνει να νοσταλγώ την μοναξιά μου

 

 

τέλος, όλα κάποτε τελειώνουν

είπε το σύμπαν

αυτό θα ξέρει καλύτερα

 

 

* H Ράνια Παπακώστα, είναι 30 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη Σορβόννη του Παρισιού. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top