Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Μια ζωή, μάλλον σεξουαλική”
17/05/2017, 11:19 πμ

Διήγημα: “Μια ζωή, μάλλον σεξουαλική”

Της Τζίνας Ψάρρη //

 

 

 

Ατύχησα και με τις δυο συζύγους μου. Η πρώτη με άφησε, η δεύτερη όχι. Αν και ήξερα τη γνωστή ρήση “το δις εξαμαρτείν…”, αν και ήμουν βέβαιος πως η γάμος είναι η απαρχή της παρακμής για έναν άντρα, τον επιχείρησα τον δεύτερο γάμο με την ελπίδα ότι τώρα πια είμαι σοφός, ότι μπορώ να αποφύγω τα λάθη. Ο λόρδος Byron είχε πει πως ο έρωτας είναι σαν την ευλογιά, γίνεται επικίνδυνος όταν σε βρίσκει σε μεγάλη ηλικία. Αυτό ακριβώς έπαθα.

Η πρώτη μου γυναίκα με εγκατέλειψε μετά από δέκα χρόνια συμβίωσης.

“Τι περισσότερο έχει αυτός από μένα”, την ρώτησα όταν έμαθα την ύπαρξη εραστή.

“Έχει περισσότερα μαλλιά”, ήρθε η αποστομωτικά ειρωνική απάντηση. Τρίχες διαφορά δηλαδή. Αυτό που ήξερα εγώ είναι πως η διαφορά ανάμεσα σε έναν εραστή και έναν σύζυγο είναι γύρω στα είκοσι κιλά.

Διακωμωδώ τώρα που έχει περάσει καιρός, τότε όμως μου είχε στοιχίσει πραγματικά. Ποτέ δεν έμαθα τον αληθινό λόγο εγκατάλειψής μου, ορκίστηκα πάντως πως την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός και περιποιητικός. Αρκεί να ερχόταν στη ζωή μου μια σοβαρή, ήσυχη γυναίκα που να την ενδιαφέρει η ήρεμη συμβίωση.

Έξι χρόνια πέρασαν με σχέσεις περιστασιακές, ανούσιες. Καθόλη τη διάρκεια αυτών των ετών, όποτε ήθελα να κλάψω, σκεφτόμουν τη σεξουαλική μου ζωή. Κι όποτε ήθελα να ξεδώσω βρε αδελφέ, να λυθώ χαλαρωμένος στα γέλια, πάλι τη σεξουαλική μου ζωή σκεφτόμουν. Τουλάχιστον, η επαγγελματική μου ζωή πήγε καλά, έβγαλα πολύ περισσότερο χρήμα απ’ όσο θα μπορούσα να ξοδέψω. Σκεφτόμουν πως, αν και τα λεφτά δεν αγοράζουν τον έρωτα, αν μη τι άλλο, σε φέρνουν σε καλή διαπραγματευτική θέση. Η λογική μου υπαγόρευε πως μια γυναίκα κοντά στην ηλικία μου – είχα προ πολλού περάσει τα σαράντα – για να μην είναι πιασμένη, κάποιος σοβαρός λόγος θα υπάρχει. Παρόλα αυτά, ήμουν διατεθειμένος να δοκιμάσω, χρειαζόμουν απελπισμένα μια σύντροφο.

Τότε ήταν που γνώρισα την Εριφύλη. Είχε μια γοητεία η αλήθεια είναι, όμορφη βέβαια δεν την έλεγες. Ασφαλώς κι εκείνο το παλιό ρηθέν “λυχνίας σβησθείσης…”, σωστό είναι, αδιαμφισβήτητα. Εκτός αυτού, είχε και δυο πανέμορφα γαλαζοπράσινα μάτια που τα ερωτεύτηκα αστραπιαία. Το κακό ήταν πως έπρεπε να πάρω ολόκληρο το κορίτσι, τα μάτια μόνο, αδύνατον. Με πρόσεχε πολύ, φρόντιζε αδιαμαρτύρητα όλες τις ανάγκες μου, ήταν υποχωρητική και ευγενική, τι άλλο να ζητήσω; Πείστηκα εύκολα για το απονενοημένο διάβημα. Για να της κάνω δε ένα δώρο αντάξιο της συμπεριφοράς της, επισκέφθηκα τρεις- τέσσερις φορές έναν γνωστό ψυχίατρο – σεξολόγο, σε μια προσπάθεια να εξαλείψω κατά το δυνατόν τα εν αγνοία λάθη μου, να βελτιώσω τη στάση μου. Επιγραμματικά, αυτό που αποκόμισα ήταν ορισμένες φράσεις που ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να πεις σε μια γυναίκα. Ακόμα τις θυμάμαι και είμαι σίγουρος, δεν τις χρησιμοποίησα ποτέ.

“Πάχυνες ή μου φαίνεται”; “Τι απαίσιο είναι αυτό που φοράς; Και πώς βάφτηκες έτσι σαν παλιάτσος”; “Ίδια με τη μάνα σου είσαι ώρες – ώρες”, “Τελικά, δεν θα μάθεις ποτέ να οδηγείς. Για να παρκάρεις, ούτε λόγος”, “Το καλύτερο σεξ της ζωής μου το έκανα με την …..” και εκεί λες το λάθος όνομα μιας πρώην σου. Τις αποστήθισα και τις έκρυψα σε μια γωνιά του μυαλού μου για να μην μπορώ να τις βρω.

Περάσαμε αρκετούς μήνες φαινομενικής αρμονίας. Είχαμε ο καθένας τη δουλειά και τα ενδιαφέροντά του, βρισκόμασταν σχεδόν κάθε Σάββατο με τους φίλους μας, που και που πηγαίναμε και στον κινηματογράφο ή το θέατρο τα δυο μας, όλα καλά. Στο μεσοδιάστημα, οι κεραίες μου έπιαναν κάποιες αόριστες γκριμάτσες δυσφορίας, δυσνόητες για τις εγκεφαλικές μου λειτουργίες. Δεν ρώτησα ποτέ, αν ήθελε κάτι θα μου το έλεγε, έτσι δεν είναι;

Όχι, δεν ήταν έτσι. Ένα όμορφο ανοιξιάτικο δειλινό που απολάμβανα το κρασί μου στη βεράντα, κάθισε δίπλα μου φανερά εκνευρισμένη και μου δήλωσε με αρκετά υψηλό τόνο πως έχει να μου πει κάποια πράγματα. Αν και η εισαγωγή με θορύβησε, έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ακούσει με προσοχή.

“Αγάπη μου, χρειάζεσαι ορισμένα σεμινάρια μετεκπαίδευσης συζύγων. Πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα και για μην φλυαρώ, θα τα πω όσο γίνεται επιγραμματικά:

1. Δεν είμαι η μάνα σου

2. Το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα άθλημα όπως όλα, όχι θρησκεία

3. Τα ρούχα δεν κρεμιούνται από μόνα τους στην ντουλάπα, ούτε οι κάλτσες περπατάνε μέχρι το καλάθι των απλύτων

4. Θα σου γράψω αναλυτικές πληροφορίες επιβίωσης από το συνάχι και τον υψηλό πυρετό 37,2

5. Οφείλεις να αναπτύξεις κάποιες τεχνικές απομνημόνευσης ορισμένων – τουλάχιστον – σημαντικών ημερομηνιών, όπως του γάμου μας ας πούμε

6. Πίσω από το σήκωμα του καλύμματος της τουαλέτας, δεν παραμονεύουν θανάσιμοι κίνδυνοι

7. Δεν είναι απεχθές κακούργημα το να προσφέρεις στη γυναίκα σου λουλούδια που και που ή κάποιο άλλο δώρο σε γιορτές και γενέθλια

8. Το να δείχνεις ελάχιστα ψήγματα ζήλιας, σε μετατρέπει αυτόματα από αδιάφορο γουρούνι σε παθιασμένο σύντροφο

Από το ένατο και μετά, το μυαλό μου σταμάτησε ν’ ακούει. Νοστάλγησα ξαφνικά να παρακολουθήσω μια ταινία στην τηλεόραση σε απόλυτη ησυχία, χωρίς να κινδυνεύω ανά πέντε δευτερόλεπτα να ακούσω την ίδια ερώτηση: “θέλεις να μιλήσουμε για τη σχέση μας”;

Νοστάλγησα να κουβεντιάσω με τους κολλητούς μου θεωρίες περί ισότητας και να μην μου κοστίζει κάτι που θα πλήρωνα πολύ ακριβά αργότερα. Πεθύμησα να κυκλοφορούν μπροστά μου μόνο αντρικά περιοδικά που έχουν ενδιαφέρον και όχι όλως τυχαίως άρθρα για την δημιουργική γκρίνια, την σημασία των προκαταρτικών στο σεξ και την ανάγκη επικοινωνίας στα ζευγάρια.

Τα κολλαρισμένα μου πουκάμισα, τα καλογυαλισμένα παπούτσια, το νόστιμο, ζεστό φαγάκι κάθε μέρα, ήταν αρκετά για να με απομακρύνουν από επικίνδυνες αναπολήσεις. Μάλλον.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top