Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Μια τυχαία συνάντηση”
26/10/2017, 10:10 πμ

Διήγημα: “Μια τυχαία συνάντηση”

Της Μένης Σεϊρίδου // *

 

 

 

Πού να την φανταστώ μια τέτοια συνάντηση; Όμως και πάλι, με την ατυχία που με δέρνει τον τελευταίο καιρό, γιατί να μην την φανταστώ;

Τα χάλια μου είχα σήμερα. Το είδωλο μου στο καθρέφτη μάλλον ήθελε να μου κάνει ένα κακόγουστο αστείο. Και σπυρούκλα στο μέτωπό και μαλλί φριζαρισμένο και μαύροι κύκλοι γύρω από θαμπά κουρασμένα μάτια;

Ε όχι! Αυτό πάει πολύ! Είπαμε φταίει η αγωνία της πρώτης μέρας, αλλά όχι και έτσι! του φώναξα αγανακτισμένη και του ‘βγαλα αυθάδικα την γλώσσα, λίγο πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα.

Δεν έφταιγε μόνο η πρώτη μέρα στο σχολείο φυσικά. Η επιστροφή, αυτή είναι που μου προκαλούσε όλο αυτό το παράξενο συναίσθημα, κάτι μεταξύ αγωνίας, άγχους, πίκρας, ανυπομονησίας αλλά και αμηχανίας ταυτόχρονα. Επιστροφή έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια στην παλιά γειτονιά, πώς τα φέρνει έτσι η ζωή… Εκεί που γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα σχολείο, ερωτεύτηκα, προδόθηκα, πληγώθηκα και έφυγα σαν κυνηγημένη τελικά.

Πίστευα η ανόητη ότι το μεγάλο γεγονός της ημέρας ήταν ότι θα περνούσα το κατώφλι του Πέτρινου δημοτικού ως δασκάλα πλέον και όχι ως μαθήτρια. Χωρίς κοτσιδάκια στα μαλλιά, χωρίς φόρμες και αθλητικά παπούτσια, χωρίς τον σάκο στον ώμο, μόνο με μερικές αχνές ρυτίδες γύρω από τα μάτια. Πόσο γελάστηκα τελικά…

Ήταν λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι όταν συνειδητοποίησα ότι το πακέτο που είχα στην τσάντα μου είχε μέσα μόνο ένα τσιγάρο. Εντάξει, μην τρελαίνεσαι προλαβαίνεις να πεταχτείς ως το περίπτερο του κυρ Κώστα, εδώ πιο κάτω είναι, αρκεί βέβαια να υπάρχει ακόμα, σκέφτηκα και προχώρησα προς τα εκεί βιαστικά.

– Καλημέρα, ένα Marlboro κόκκινο μαλακό παρακαλώ… είπα στον άνθρωπο πίσω από το παραθυράκι χωρίς καν να του ρίξω μια ματιά.

– Μαρία εσύ; μου απάντησε ο άνθρωπός αυτός και εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου και έπειτα στα μάτια μου.

– Σταύρο; μόνο αυτό κατάφερα να ψελλίσω καθώς ένα σωρός σκέψεις, εικόνες και αισθήματα με κατέκλισαν.

– Πόσα χρόνια!

– Πολλά… συνέχισα να απαντώ μονολεκτικά ενώ η καρδιά μου έπαιζε ταμπούρλο, όπως και τότε..

– Τι κάνεις; Δεν άλλαξες καθόλου… εγώ εδώ περιπτεράς… είπε με μια δόση πικρίας στην φωνή του και στο βλέμμα.

– Δασκάλα… δασκάλα είμαι εδώ απέναντι στο 6ο για φέτος, μουρμούρισα

– Οπότε θα σε βλέπω συχνά, θα τα λέμε… μου απάντησε και τώρα η φωνή του απέκτησε μια νότα χαράς και ελπίδας ή πάλι ίσως έτσι να μου φάνηκε έμενα.

– Ναι, θα τα λέμε… γεια… χάρηκα… πρέπει να φύγω τώρα… θα αργήσω, είπα και του γύρισα την πλάτη για να μην δει τα κόκκινα μου μάγουλα που τά νιωθα να με καίνε.

– Μαρία, περίμενε… τον άκουσα να με φωνάζει δευτερόλεπτα μετά και γύρισα, γεμάτη αγωνία να δω τι με θέλει.

Τον είδα να έχει βγει έξω από το στενό κουβούκλιο και να έρχεται προς το μέρος μου με εκείνο το στραβό του χαμόγελο που τόσο είχα αγαπήσει τότε.

– Τα τσιγάρα ξέχασες, είπε και άπλωσε το χέρι για να μου τα δώσει.

 

 

 

* H Μένη Σεϊρίδου, γεννήθηκε και ζει στην Θεσσαλονίκη, όπου και εργάζεται. Ασχολείται με τη φωτογραφία και τη γραφή μικρών ιστοριών που συνοδεύουν τις φωτογραφίες της. Έχει πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ως μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Ένα διήγημα της δημοσιεύτηκε σε ιστοσελίδα της Θεσσαλονίκης (Thessaloniki arts and culture) και αρκετά διηγήματα δημοσιεύτηκαν στο Fractal.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top