Fractal

Σκέψεις: “Μια λέξη”

Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // *

 

 

f23

 

 

Δος μου μια λέξη να σταθώ, να εκκινήσω να σου λέω, να τ’ ακούσω εγώ πρώτος, αφού χωρίς ευκαιρία, πως θα μπορούσα αλήθεια να τ’ ανασύρω;

Μια λέξη μονάχα και εγώ θα στρώσω το τραπεζομάντιλο στο τραπέζι της. Να κάτσουμε όλοι μας ολόγυρα. Στο τραπέζι της που μας συγκεντρώνει όποτε του το ζητούμε.

Να υψώσουμε τα ποτήρια μας να χαρεί που γίναμε συνδαιτημόνες της, που αφήσαμε τα αυτιά μας στην ποδιά της να τα κανακέψει σαν εγγόνια της.

Με μια λέξη γι’ αφορμή ξεκινούμε πάντα και η μια φέρνει την άλλη και το τραπέζι πλουτίζει από υπάρχοντα και περισσεύει να έχει και για την επόμενη φορά.

Εμπρός λοιπόν ξεκίνα. Μην το πολυσκέφτεσαι. Στη λέξη αυτή κι αν ανάξια αποδειχτεί τής εμπιστοσύνης σου, θα οφείλεις την παρέα της. Αυτή θα συντροφεύσει τις επόμενες στιγμές μας… και είναι στο χέρι μας να σμίξουμε, να καλοφτιάξουμε την παρέα μας. Ένα κρασί και ο παλιός ο λόγος θα μας ζεστάνει το δίχως άλλο.

Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό θα έπρεπε να σε καθησυχάζει. Εμείς έχουμε την ευθύνη τους μα και οι λέξεις δεν είναι αμέτοχες. Μη φοβάσαι, ξέρουν από κουβέντες και εμάς μας εκτιμούν. Ξέρουν ότι δε θα κακοπεράσουν.

Καλές και κακές άλλωστε τις φτιάχνουν οι μάστορες που τις κρατούν, σα λέξεις ασυναρμολόγητες στο αρμολόι τού λόγου. Σήκωσε το κρασί σου, φτιάξε την καρδιά σου, λαγαρή και διάφανη σύμφωνα με το χρώμα του και όλα θα πάνε καλά. Εμπρός λοιπόν τί κάθεσαι;

Προτιμάς σιωπηλός. Η σιωπή σου δεν έχει λόγια όμως; Ύστερα να τα κρατάς μονάχος σου, αμοίραστα… δεν είναι κι αυτό πρόβλημα; Αν σε βρούνε μπόσικο οι λέξεις σου… το σκέφτηκες αυτό; Ύστερα κρασί μονάχο του… σαν παράπονο ακούγεται. Μήτε το ίδιο θα το ήθελε. Αν το ρωτούσες θα στο λεγε φαντάζομαι.

Όλα άλλωστε είναι ένα να ξέρεις. Κι η μοναξιά σου, που σου το αποκρύβει, είναι μέσα του. Ναι σ’ αυτό το ένα. Τί με κοιτάς με γουρλωμένα μάτια; Τίποτα δε μπορείς να κρύψεις. Ο εαυτός σου, που σου το λέει ειν κι αυτός φτιαχτός. Άδειος για να γεμίσει. Σαν τη κανάτα. Στο ντουλάπι είναι ανήμπορη. Πες τη λέξη σου. Το κρασί σου που την κρατάει έχει αρώματα να της δώσει και ζάλη γλυκειά σαν το ανθρώπινο χάδι, που σε όλα ταιριαστό. Στο σώμα, στα χέρια, μα περισσότερο απ’ όλα στα αυτιά. Από κει κρατιέται ο άνθρωπος. Απ’ τις καλές κουβέντες που κρατά για πεσκέσι.

Πες τη λέξη σου άνθρωπε! Τον λόγο που φύλαγες μοιράσου τον με μας. Σαν το κρασί που περιμένει στην κανάτα σου.

 

 

 

* Ο Μάνος Μαυρομουστακάκης (γεν. 1960) είναι μαθητής στον σχολείο τής ποίησης συνεχώς … μεταξεταστέος. Έχει υπογράψει μέχρι στιγμής δύο ποιητικές συλλογές (ΟΔΟΙΠΟΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, 190 & 1 ΧΑΊΚΟΥ. Εκδ. Γαβριηλίδης) και ένα θεατρικό (Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, Εκδ. Δωδώνη)

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top