Μια ατυχής συνάντηση με τον Πολ Όστερ
Από τη Δήμητρα Διδαγγέλου //
«Μερικά χρόνια νωρίτερα σκεφτόμουν να γράψω μια νέα νουβέλα στο Σάνσετ Παρκ, στο Μπρούκλυν και καθώς τριγυρνούσα στη γειτονιά, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Κοιμητήριο «Green –Wood». Μάλιστα, ίσως ήταν το νεκροταφείο που μ’ έπεισε να γράψω το βιβλίο… Δεν είχα ιδέα ότι ήταν ένα από τα πιο αξιοσημείωτα μέρη σ’ ολόκληρη τη Νέα Υόρκη». Μ’ αυτά τα λόγια ο Πολ Όστερ σε παλαιότερη συνέντευξή του σε ξένο έντυπο εξηγεί από πού άντλησε έμπνευση για το βιβλίο του «Σάνσετ Παρκ».
Αυτά τα λόγια του ήταν και η αφορμή για να ξεκινήσει η περιπέτειά μου με σκοπό να τον θαυμάσω από κοντά, το Νοέμβριο του 2011, όταν βρέθηκα με τον σύντροφό μου στη Νέα Υόρκη. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και κοιτάζοντας τους οδηγούς της πόλης για το Σαββατοκύριακο, έπεσα πάνω σε μια ανακοίνωση για την παρουσίαση του τελευταίου (τότε) βιβλίου του Πολ Όστερ, το Σάνσετ Παρκ. Η εκδήλωση ήταν την επόμενη μέρα το πρωί στο κοιμητήριο του Green Wood, όπου ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το βιβλίο του. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτό το ταξίδι στο Μεγάλο Μήλο κι ενθουσιασμένη έσπευσα να κλείσω εισιτήρια. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Για να αγοράσω το εισιτήριο έπρεπε να μπω στην ιστοσελίδα του κοιμητηρίου και να το πληρώσω με πιστωτική κάρτα. Προς καλή μου τύχη, υπήρχαν λίγες θέσεις ακόμη. Η τιμή ήταν είκοσι δολάρια για τα μη μέλη του κοιμητηρίου. Έκανα τις απαραίτητες ενέργειες για να πληρώσω δύο εισιτήρια, δηλαδή σαράντα δολάρια. Στο τελικό στάδιο της πληρωμής βγήκε ένα μήνυμα το οποίο έλεγε ότι η αγορά δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί. Θεώρησα ότι είχε να κάνει με την πιστωτική κάρτα και ο φίλος μου καταλαβαίνοντας την απογοήτευσή μου προσφέρθηκε να μου δώσει να δοκιμάσω την κάρτα της εταιρείας του. Έγινε το ίδιο και μ’ εκείνη την κάρτα. Από τη μεγάλη μου λαχτάρα όμως για να βγάλω το εισιτήριο, άρχισα να επαναλαμβάνω τη διαδικασία μήπως και αλλάξει κάτι. Κάθε φορά έβγαινε το ίδιο μήνυμα.
Όποτε γίνεται μια αγορά με την συγκεκριμένη εταιρική κάρτα έρχεται μήνυμα στο κινητό του συντρόφου μου. Όπως κι έγινε έπειτα από ένα τέταρτο. Έφτασαν καμιά δεκαριά μηνύματα τα οποία τον ενημέρωναν ότι είχε αγοράσει εισιτήρια για εκδήλωση στο κοιμητήριο Green -Wood. Σύνολο λογαριασμού: τετρακόσια δολάρια. Όντας στην αρχή της σχέσης μας, η αντίδραση του φίλου μου ήταν να το παίξει άνετος κι εγώ να πανικοβληθώ. Του είπα ότι θα έκανα ό,τι μπορούσα για να το διορθώσω. Εκεί άρχισε ο Γολγοθάς.
Πήρα τηλέφωνο στο κοιμητήριο, όμως βγήκε ο αυτόματος τηλεφωνητής, καθώς το ωράριό τους ήταν μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα. Τους άφησα μήνυμα και τους έστειλα email, εξηγώντας τι είχε γίνει. Το επόμενο βήμα ήταν να καλέσουμε την τράπεζα να τους εξηγήσουμε και να ζητήσουμε να μη χρεωθεί η πιστωτική κάρτα. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να καλέσει ο φίλος μου και ο υπάλληλος να δει χρέωση από ένα νεκροταφείο στην Αμερική… Δεν χρειάζεται να σας περιγράψω το ύφος του… Για να μην μακρυγορώ, με τη διαφορά ώρας δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη ούτε με την τράπεζα και το μόνο που έμενε ήταν να περιμένουμε την επόμενη μέρα για να πάμε από κοντά στο κοιμητήριο. Εννοείται ότι εκείνο το βράδυ δεν βγήκαμε πουθενά κι ότι εγώ δεν έκλεισα μάτι.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, την επόμενη μέρα το πρωί, χωρίς εισιτήριο για την εκδήλωση, ξεκινήσαμε από το Μανχάταν να πάμε στο Μπρούκλυν, όπου βρισκόταν το Green –Wood και η γειτονιά του Πολ Όστερ. Αυτό σήμαινε ένα ταξίδι περίπου μίας ώρας με το μετρό συν είκοσι λεπτά περπάτημα. Μην υπολογίζοντας σωστά την ώρα, φτάσαμε στον προορισμό με σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση.
Εκεί ξεκίνησε ακόμη μια μίνι περιπέτεια για να βρούμε το πού έπρεπε να πάμε, καθώς τα δικά μας νεκροταφεία μοιάζουν με μια κουκίδα μπροστά σ’ εκείνον τον αχανή χώρο ταφής. Φανταστείτε ότι το Green –Wood είναι ένα κοιμητήριο το οποίο αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες τουριστικές ατραξιόν των ΗΠΑ, μετρώντας κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες. Έχει 478 λόφους, μονοπάτια, λίμνες και πάνω από 560.000 «κατοίκους» – πολλοί από τους οποίους είναι διάσημοι πολιτικοί, αθλητές, συγγραφείς, μουσικοί κλπ. Έχει αποτελέσει πολλές φορές πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες. Η αλήθεια είναι ότι αξίζει να το επισκεφτεί κανείς, όμως εκείνη τη στιγμή μόνο τ’ αξιοθέατά του δεν είχαμε στο νου μας.
Αρχικά ψάξαμε τα γραφεία της διοίκησης, τα οποία όταν βρήκαμε έπειτα από πολλές βόλτες, ήταν κλειστά. Στη συνέχεια προσπαθήσαμε να βρούμε το χώρο της εκδήλωσης. Έπειτα από επίσης πολλές περιπλανήσεις τελικά βρήκαμε το εκκλησάκι στο οποίο γινόταν η εκδήλωση, όμως με μεγάλη καθυστέρηση, λίγο πριν το τέλος της. Στη γραμματεία προσπάθησα να τους εξηγήσω τι είχε γίνει, όμως δεν ήταν εκείνοι υπεύθυνοι για την ιστοσελίδα και την αγορά των εισιτηρίων, οπότε δεν μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν. Αναγκαστικά έπρεπε να περιμένουμε τη Δευτέρα. Επειδή όμως η παρουσίαση βρισκόταν στο τέλος της, κατάφερα να τους πείσω να μας αφήσουν να παρακολουθήσουμε ό,τι προλαβαίναμε. Όπως κι έγινε.
Μπαίνοντας μέσα διέκρινα στον άμβωνα τον Πολ Όστερ να διαβάζει απόσπασμα του βιβλίου του, θυμίζοντας ιερέα και από κάτω το ποίμνιό του να χειροκροτεί. Ο κόσμος δεν ήταν όσο πολύς θα περίμενε κανείς από μια τέτοια εκδήλωση, καμιά εκατοστή άτομα, όμως αυτό πρέπει να ήταν λόγω του περιορισμένου χώρου στην εκκλησία. Ο συγγραφέας, τότε στα εξήντα τέσσερά του χρόνια, ήταν καλοντυμένος και κομψός, τιμώντας τη φήμη του για το παρουσιαστικό του «αστέρα του σινεμά». Στο τέλος απάντησε σ’ ερωτήσεις του κοινού κι εγώ, έπειτα απ’ όλη αυτή την περιπέτεια έμεινα να τον κοιτάζω σα να βρισκόμουν σε όνειρο. Ο φωτισμός δεν ήταν καλός και οι φωτογραφίες δεν βγήκαν καθαρές, όμως τις παραθέτω ως ανάμνηση αυτής της ιστορίας. Έπειτα από την εκδήλωση, υπήρχε εξτρά συνέχεια, μια ξενάγηση με το τρενάκι του κοιμητηρίου με τον Όστερ ξεναγό. Γι’ αυτήν όμως υπήρχε ξεχωριστό εισιτήριο, για το οποίο δεν τόλμησα να ρωτήσω.
Για την ιστορία, τελικά το θέμα με την πιστωτική λύθηκε, δεν υπήρξε καμιά χρέωση και όλο αυτό είχε γίνει λόγω του ότι η κάρτα ήταν από χώρα εκτός ΗΠΑ. Από τότε στις ανακοινώσεις για αγορά εισιτηρίων στο συγκεκριμένο κοιμητήριο υπάρχει ένα μήνυμα το οποίο αναφέρει ότι μπορεί να υπάρξει αυτό το πρόβλημα σε όσους χρησιμοποιούν κάρτες από ξένες χώρες. Επίσης, όχι, δεν χώρισα μόλις πατήσαμε το πόδι μας πίσω στην Ελλάδα, το αντίθετο μάλιστα, έπειτα από λίγους μήνες δέχτηκα πρόταση γάμου υπό τον όρο να μην χειρίζομαι εγώ τις πιστωτικές κάρτες.
Έπειτα απ’ όλη αυτή την περιπέτεια, την επόμενη φορά που θα έχω την ευκαιρία να συναντήσω κάποιον αγαπημένο μου συγγραφέα στο εξωτερικό, μάλλον θα προτιμήσω να μείνω στην ασφάλεια και ηρεμία των σελίδων του βιβλίου του…
Μπορείτε να δείτε την εν λόγω εκδήλωση και το κοιμητήριο Green -Wood εδώ:
http://www.green-wood.com/event/1-p-m-an-afternoon-with-best-selling-author-paul-auster/
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
-
-
-
-
H Κατερίνα Ανδριανάκη στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:54 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ευλογημένος, τυχερός και ευγνώμων που έκανα αυτό που ήθελα
Γράφει η Μαρία Βρέντζου // “Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί” του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, εκδόσεις Κέδρος, 2021, σελ. 168 Τον πολυγραφότατο συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλο τον γνωρίζουμε για πάνω από σαράντα χρόνια. Αυτή τη φορά επέλεξε να παρουσιάσει το βιβλίο
Περισσότερα -
✩ 60o τεύχος Fractal // Περιεχόμενα
ΒΙΒΛΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Επτά συγγραφείς και δυο εικονογράφοι που γράφουν κάνουν μαζί μας Πάσχα φέτος και ανασταίνουν ειδικά για τον Φιλελεύθερο Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ζωή Γεροστάθη: «Τα ίδια τα παιδιά ήταν αυτά που με οδήγησαν στην συγγραφή των
Περισσότερα -
Ερμίρα Γκόρο, After Party, με την εκπληκτική Αγγελική Στελλάτου στο Φεστιβάλ Αθηνών
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // * Η Αγγελική Στελλάτου, συνοδοιπόρος στην αρχή και συνδημιουργός του μύθου που λέγεται Δημήτρης Παπαϊωάννου, ακολούθησε στη συνέχεια τον δικό της διακριτικό τρόπο κι έρχεται σήμερα σε σύλληψη-σκηνοθεσία Ερμίρας Γκορό και συν-χορογραφώντας μαζί της, να
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η Λενιώ”
Του Θεόδωρου Πάλλα // * Η Λενιώ, της κυρά Μέλπως, καμία όρεξη δεν έτρεφε να υπομείνει την κατήχηση της μάνας της, το κήρυγμα το ήξερε απ’ έξω, “κοίτα να συμμαζευτείς καημένη, άσε τα πολλά σούρτα φέρτα,” το κινητό
Περισσότερα -
✔ Η Μαρία Γρηγοριάδη απαντά το Ερωτηματολόγιο του Προυστ
-Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Επιμονή -Ποια αρετή ζηλεύετε σ’ έναν άντρα; Θαυμάζω τη συμμετοχικότητα -Ποια αρετή ζηλεύετε σε μια γυναίκα; Θαυμάζω τη φυσικότητα -Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Περισσότερα -
Μία ηρωίδα από τα υφάδια της ελληνικής ιστορίας
Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ // Κώστας Βούλγαρης: «Η Νικηταρού που τη λένε Μπετίνα», Εκδ. Βιβλιόραμα 2023 Όνομα εμβληματικό ο Νικηταράς και, κατά συνέπειαν, και το εξ αυτού παραγόμενο θηλυκό η Νικηταρού. Η κατάληξη του ονόματος δηλώνει μεγέθυνση του
Περισσότερα -
Ο Σ.-Α. Ν. Αγούρος στο εργαστήρι του συγγραφέα
«Τα πρώτα βήματα», εκδόσεις Ιωλκός, 2023 Η ποιητική συλλογή Τα πρώτα βήματα, αποτελεί μια δέσμευση προς τον νεαρό μου εαυτό. Ένα παιδί που ονειρεύτηκε να διαδράσει αλλά τις περισσότερες φορές κρύφτηκε σε στίχους, βιβλία και ατέλειωτες ώρες
Περισσότερα
