Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Μέχρι το φάρο”
23/08/2017, 10:48 πμ

Ποίηση: “Μέχρι το φάρο”

Της Μαλβίνας Ιωσηφίδου // *

 

 

 

 

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΦΑΡΟ

 

Τετράδιπλο έβρεξα το παρεό μου.

Όσο μπόρεσα καλύφτηκα,

κόντρα στη ζέστη του μεσημεριού και ξεκίνησα.

Ήταν απόσταση, μέχρι το Φάρο

Κι εκείνη η ενοχλητική μύγα να μ’ ακολουθεί

Να πάρει τη λίγη υγρασία που απόμεινε

στο μισόγυμνο κορμί μου.

Το μονοπάτι δύσβατο.

Λένε πως,

Το μονοπάτι , σα δεν το περπατάς…χάνεται!

Μπροστά μου ένα ρήγμα της γης,

Ύπουλα χάσκει, μου κόβει το δρόμο.

Σκοντάφτω, παραπατώ, χτυπώ, ζαλίζομαι…

Μα.. να ο φάρος, δίπλα μου.

Βαριά η σιδερένια πόρτα υποχωρεί, στη δύναμή μου!

Η έλικα της σκάλας και μόνο, με συνεπαίρνει

Το κόκκινο κάγκελο, ελικότροπα να ανεβαίνει

ως την κορυφή.

Εγκλωβισμένη σε στριφογυριστό κοχύλι εγώ,

σταματημένη στο κέντρο, να κοιτώ ψηλά .

Σε στάση διαλογισμού και το καθοδικό φως,

ως πυραμίδα, να με λούζει!

Εκεί πρέπει να φτάσω, ψηλά, να με θαυμάζουν όλοι!

Σηκώνω τα χέρια ψηλά και γερά κρατιέμαι ,

από αυτή την ατέρμονη έλικα του DNA

της εσωτερικής μου ανάτασης,

κάτι ωσάν μπουρίνι με ανεβάζει στο φως.

Βλέπω ήλιο βλέπω ουρανό,

βλέπω τη φωτεινή πηγή του φάρου

να ετοιμάζεται για τη βραδινή της αποστολή.

Απόλυτα ρυθμισμένη πρέπει, να ρίχνει τις ριπές λάμψης,

σε απόπλους νυχτερινούς, μη και μπερδέψουν οι ναυτικοί ,

τους πορτολάνους!

Βλέπω τους σχηματισμούς των νεφών,

της οικουμένης γνώστες,

να προμαντεύουν το μέλλον.

Βλέπω το πέλαγο, παντού, το βλέμμα σα γυρνώ .

Κι όλο το νησί μια χούφτα,

να μου διηγείται την πορεία των αιώνων.

Και οι πέτρες μαύρες ,ηφαιστείου, να διηγούνται

πως από λάβα γίναν λιθάρια να χτίσουν το φάρο!

Βλέπω καράβια να διασχίζουν τα περάσματα,

φορτωμένα πραμάτειες

Βλέπω τους γλάρους να ερωτοτροπούν,

καλώντας με στο πέταγμά τους!

Τα δελφίνια σε κυκλικό χορό γαμήλιας γιορτής,

εκεί στο βάθος, να μου γνέφουν.

Ώσπου το μάτι κουράστηκε, έστρεψε προς τα μέσα

Κι αντίκρισε την κλίμακα,

να κατεβαίνει, να στενεύει να μακραίνει,

κάτω σκοτάδι, πηγάδι απύθμενο…που καλεί.

Το σώμα υπακούει στο κάλεσμα ,

που γίνεται προσταγή.

……..

Κάπου είμαι οριζοντιωμένη, σε ένα καράβι που με πηγαίνει…

Ένα υγρό παχύρευστο στο πρόσωπό μου, που ρέοντας ξηραίνεται.

Γυρνώ το κουρασμένο μου βλέμμα προς τη Δύση..

Έδυσεν ο ήλιος και σκοτείνιασε η ψυχή μου.

Η Δύση βάφτηκε κόκκινη, από το αίμα που με εγκατέλειψε…..

 

 

* H Μαλβίνα Ιωσηφίδου γεννήθηκε στην Καρδίτσα, όπου και έζησε έως τα δεκαοκτώ της χρόνια. Εκεί τελείωσε το τότε Κλασσικό Γυμνάσιο Θηλέων. Συνέχισε σπουδές στο Καποδιστριακό Παν/μιο το Χημικό της φυσικ/κής Σχολής. Έκανε μεταπτυχιακά στη Χημεία στο Πανεπιστήμιο PARIS VI , στο Παρίσι. Εργάσθηκε ως Χημικός στη Φαρμακοβιομηχανία και κατόπιν στην οικογενειακή επιχείρηση που δημιουργήσαμε με τον Σύζυγό της. Έχει δύο γιούς και είναι Συνταξιούχος.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top