Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Μεθυσμένη Ιθάκη”
25/01/2017, 11:50 πμ

Ποίηση: “Μεθυσμένη Ιθάκη”

Του Κώστα Τζαβέλα //

 

f6

 

Μια ημέρα τον παλιό καιρό

στου Οδυσσέα την παρέα

πάνω στο πλοίο το μελαγχολικό

ανοίξαν του πόθου τα πανιά.

 

Μα θα πρέπει στα αυτιά

να μου βάλουνε κερί

γιατί θα μου πάρουνε τα μυαλά

των Σειρήνων τα χείλη.

 

Ακόμα και τα πουλιά της θάλασσας

τραγουδούν με της μούσας την λαλιά,

και της Ήρας

ξυπνούνε τα παιδιά.

 

Γιατί δεν με παίρνεις μαζί σου

γλυκέ μου αέρα,

την γη να δω από τα ουράνια

και των ιδώ την νήσο την μακάρια?

 

Αχ, παιδί μου καλό,

θα είναι ωραία

μα θα θες να μείνεις για πάντα

στον δρόμο του αιώνα.

 

Και ανοίξανε τα πανιά

των Σειρήνων να πέσουμε την αγκαλιά.

 

Εσύ, θαρραλέε πολυμήχανε

που γκρέμισες τα τείχη τα ψηλά,

η ψυχή σου την πατρίδα

και της Πηνελόπης τα πλεκτά

ή της Σειρήνας τα χείλη λαχταρά;

 

Ξένε, λόγια μου λες πονηρά,

την ψυχή σου η έρις μήπως τυραννά?

 

Αχ Οδυσσέα μου, ανήκω σε άλλη γενιά

που τα ιδανικά σου τα ξεχνά.

Της Ιθάκης θα δεις την ομορφιά,

ενώ εγώ της λήθης τα στενά

και της Σειρήνας την αγκαλιά!

 

Η δικιά σου η σοφία

ταξιδεύει αιώνια στα γαλάζια τα νερά

ενώ μεγαλώνει η νέα η γενιά.

Ξεχνιούνται τα ανώτερα τα πράματα

και στην θάλασσα πνίγονται,

των ποταμών τα νερά στερεύουν και γίνονται ξερά.

 

Στης Κίρκης την φωτιά

ρίχνω της νύχτας την ματιά

από τους πνιγμένους να φύγω τη συντροφιά.

Τα λόγια είναι μαγικά,

του μονάκριβου σου την καρδιά

με πόδια φτερωτά η θεά την φυλά.

 

Δαιμόνια με τριγυρνάνε φοβερά

μα στου Κύκλωπα την σπηλιά

όνειρα βλέπω μοναχικά.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top