Fractal

Η ιαματική διαδικασία της Τέχνης 

Γράφει η Χλόη Κουτσουμπέλη // 

 

 

Για το βιβλίο “ΜΕΘΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ” εκδόσεις Αρμίδα

(δίγλωσση έκδοση- ποιήματα στα Ιταλικά μεταφρασμένα στα Ελληνικά από την Αλεξάνδρα Ζαμπά στο πλαίσιο του εργαστηρίου γραφής με τίτλο ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ που συντονίζει η ίδια στο Κέντρο Ημερήσιας Ψυχικής Φροντίδας Boemondo της Ρώμης)

 

 

«Τί εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;»

«Άνθρωπον λέγεις» απαντά ο Οιδίποδας και εκεί ακριβώς βρίσκεται το κέντρο, η πηγή, ο πυρήνας της αυτογνωσίας.

Μία άνθρωπος λοιπόν και η Αλεξάνδρα Ζαμπά. Ταγμένη σε έναν ανθρώπινο σκοπό, να εφαρμόσει την λυτρωτική, ιαματική, επουλωτική διαδικασία της τέχνης σε άλλους ανθρώπους που το χρειάζονται.

Δεν θα τους ονομάσω ασθενείς, λέει η Αλεξάνδρα. Οι άνθρωποι στο Κέντρο Ημερήσιας Ψυχικής Φροντίδας Boemondo της Ρώμης είναι όλοι άνθρωποι με βαριά ψυχικά νοσήματα, σχιζοφρένεια, μανιοκατάθλιψη και άλλες ψυχώσεις. Ωστόσο είναι όλοι άνθρωποι που σε τίποτε δεν διαφέρουν από μας. Δεν θέλω να τους διδάξω, ούτε να τους θεραπεύσω συνεχίζει. Είμαι μία από αυτούς.

Και όλοι μαζί oi:Alessandra, Anna, Antonio, Calogero, Emanuela, Fransesco, Giacomo, Giuseppe, Giuseppina Grazia Marco Massimo Michele Mirella Miriam Nadia Paolo Paolo Raffaele Rosi Sandro Tania Virgilio και η Αλεξάνδρα είναι οι συντελεστές του βιβλίου αυτού.

Και η Αλεξάνδρα λοιπόν.

Γιατί όλοι μαζί και η Αλεξάνδρα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του εργαστηρίου ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ.

Αυτά τα ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΡΙΑ ποιήματα που περιέχονται σ’ αυτό το βιβλίο με τίτλο ΜΕΘΟΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ είναι όλα γραμμένα στην διάρκεια του εργαστηρίου. Δεν υπάρχει υπογραφή κάτω από κάθε ποίημα ξεχωριστά. Όμως καθένας και καθεμία γνωρίζουν ότι συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί αυτό το βιβλίο και νιώθουν περήφανοι γι αυτό.

Μεθόρια ποιήματα.  Αυτά που βρίσκονται στα σύνορα. Ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ. Ανάμεσα στον φόβο και στην λύτρωση. Ανάμεσα στην αρρώστια και στην θεραπεία. Στην τρέλα και στην λογική. Στο συνειδητό και στο ασυνείδητο. Ανάμεσα στον περιορισμένο και εξοστρακισμένο άτομο και στο σύνολο, την ομάδα που πια είναι μέλος της.

(Από το ποίημα Η ΤΑΦΡΟΣ σελ.47)

Η τάφρος παραμένει αδιάβατο σύνορο

μένει αδιαπέραστο τοίχος

κομμάτια αγκαθωτού σύρματος γυαλίζουν από ψηλά,

η τάφρος σκοτεινή και έξω το φως

Μεθόρια ποιήματα λοιπόν, γιατί για τους ανθρώπους αυτούς από την κοινωνία υπάρχουν όρια και κάγκελα, περιθωριοποίηση και στίγμα. Και οι άνθρωποι αυτοί επιχειρούν γράφοντας, δημιουργώντας, συμμετέχοντας σε ένα θεατρικό, κουνώντας φιγούρες σκιών πάνω στο λευκό σεντόνι, να υπερπηδήσουν τον περιορισμό, να μεταναστεύσουν στην γη όπου το διαφορετικό είναι αποδεκτό και δεν υπάρχει ο φόβος του ανοίκειου.

Πώς γράφτηκαν αυτά τα ποιήματα; Πώς γράφεται ένα ποίημα;

Πώς να υποδυθείς στο πάλκο της ζωής

ποια η συγκίνηση, ανασκαφή, συλλογισμός

λέξεων που μας κυριαρχούν

και ψαχουλεύουν τα βάθη

της θάλασσας που είμαστε εμείς

.

Συχνά δίχως πετονιά και ούτε γάντζο.

(Από το ποίημα ΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ στην σελίδα 97 του βιβλίου)

Τρικυμιώδη βάθη λοιπόν και ούτε πετονιά ούτε γάντζος. Μόνο η Αλεξάνδρα εκεί δίπλα, πλάι, κοντά τους μαζί με το χαρτί και το μολύβι. Θέατρο και θέατρο σκιών. Και εργαστήρι γραφής. Και εργαστήρι ζωής.

Γιατί η Αλεξάνδρα εκεί στοχεύει. Στο να αντιληφθούν αυτά τα απελπισμένα άτομα ότι υπάρχει τελικά ένας γάντζος, υπάρχει μία πετονιά, ένας μίτος για να βγουν από τον λαβύρινθο και αυτή είναι η δημιουργία. Και μέσα από την δημιουργία έρχεται η λύτρωση, η κάθαρση, η θεραπεία.

Γιατί η γραφή αναμοχλεύει τα βάθη, φθάνει στα αρχέτυπα, εισχωρεί στο ασυνείδητο και φέρνει τα γαλάζια ψάρια ποιήματα στην επιφάνεια.

Ένα ψυχολογικό και σπαρακτικό ποίημα για την Μητέρα που γράφτηκε στο εργαστήρι ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ

Η ΜΗΤΕΡΑ Η ΑΓΝΩΡΗ

(Όχι η άγνωστη, αλλά ή άγνωρη προσέξτε την διαφορά)

 

Κάθε μέρα που περνά την γνωρίζω και λιγότερο

Αναρωτιέμαι τι δεν πάει και με κοιτάζει στραβά

και είναι νευρική και στριγγλίζει, δεν την καταλαβαίνω.

Κατά βάθος τι δεν μου λέει

Τι μου κρύβει, πώς είναι αυτή

και πώς οι μητέρες οι άλλες

.

Ίσως ζητά την αγάπη μου

ίσως δεν την βρίσκει

μετά τον θάνατο του πατέρα μου, ίσως

της λείπει εκείνος, ίσως κάτι άλλο,

ίσως γυρεύει εμένα, ή κάποιον άλλο

διαφορετικό από εμένα

 

Μετά από τόσα χρόνια μαζί, δεν την καταλαβαίνω

 

Με απλά λόγια, σε μερικούς στίχους η άγνωρη μητέρα, η μητέρα αίνιγμα, η μητέρα Σφίγγα και η παραδοχή και αποδοχή της μη κατανόησης, διατυπωμένα με μία αφοπλιστική ειλικρίνεια, ήδη γιατρειά.

Μερικές φορές αναγκάζομαι να δουλέψω με παραμορφωμένα άτομα, λέει η Αλεξάνδρα. Είναι μία γυναίκα συγκεκριμένα που φοβόταν να εκθέσει το σώμα της στην σκηνή. Της έραψα ειδικό φουστάνι και ανέβηκε επάνω. Τώρα ζητάει να συμμετέχει σε κάθε παράσταση.

Από την σκιά στο φως. Στο φως της σκηνής, στο φως της ζωής.

Όλα τα άτομα του εργαστηρίου είναι εξοικειωμένα με τους χίλιους και έναν τρόπους που διαχέεται το φως στον χώρο, έτσι έμαθαν να χειρίζονται τις σκιές. Στον χώρο. Μέσα τους.

Μα τι είναι τρέλα; Ποιο είναι το κανονικό και φυσιολογικό; Πόσο κανονικοί και φυσιολογικοί είμαστε όλοι μας;

Πόσο τρελοί ή πόσο φυσιολογικοί ήταν οι:

 

Έζρα Πάουντ, Βιρτζίνια Γουλφ, Έρνεστ Χέμινγούευ, Πωλ Τσελάν, Αν Σέξτον, Λέον Τολστόι, Κάφκα, Τζάκ Κέρουακ Τενεσύ Ούλλιαμς, Ντύλαν Τόμας, Έμιλυ Ντίκινσον  Μάλκομ Λόουρι, Χένρι Τζέιμς, Ουίλιαμ Φώκνερ, Σκοτ Φιτζτζέραλντ, Χέρμαν Έσσε, Γκράχαμ Γκριν, Άγκαθα Κρίστι, Στίβεν Κινγκ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Τ.Σ. Έλλιοτ, Νικολάι Γκόγκολ, Μάξιμ Γκόρκι, Κερτ Βόνεγκατ, , Εμίλ Ζολά, Ιβάν Τουργκένιεφ, Αύγουστος ΣτρίνμπεργΚ, Μαίρη Σέλλεϋ, Τσαρλς Ντίκενς, Χέρμαν Μελβίλ, Μαρκ Τουέιν, Ονορέ ντε Μπαλζάκ;  Κάποιοι μόνο από τους συγγραφείς και ποιητές που εμφάνισαν κάποια στιγμή ένα ψυχικό νόσημα. Η Πηνελόπη Δέλτα, ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Μηνάς Δημάκης, ο Αλέξης Τραιανός που αυτοκτόνησαν. Ο Γιώργος Βιζυηνός που πέθανε στο Δρομοκαίτειο.

Καθένας έχει μέσα του δύο κόσμους που συνυπάρχουν. Τον κόσμο του μέτρου και της λογικής και τον κόσμο της ιερής τρέλας, της μέθης.

Ας θυμηθούμε τον Σχοινοβάτη του Ζενέ, που ισορροπεί πάντα πάνω στο σκοινί, στα όρια ανάμεσα στην λογική και στην τρέλα με τον χορό, με την δημιουργία.

Η Σύλβια Πλαθ περιγράφει τον εγκλεισμό της σε ψυχιατρείο σαν χρόνο σκοτεινό, τόσο εφιαλτικό όσο μόνο η κόλαση του ανθρώπινου μυαλού μπορεί να είναι, συμβολικός θάνατος και η επώδυνη αγωνία της αναγέννησης

Το όριο ανάμεσα στην τρέλα και στην δημιουργία χωρίζεται συχνά από ένα λεπτό πέπλο. Οι ενδιαφέρουσες συνάψεις του εγκεφάλου, ο ανορθόδοξος τρόπος να βλέπει κανείς την πραγματικότητα, το όνειρο, η ανοιχτή πόρτα του ασυνείδητου, τα σύμβολα, η επέκταση και η διεύρυνση του τόπου και του χρόνου αποτελούν συχνά χαρακτηριστικά της τρέλας. Αλλά και της δημιουργίας.

“Δεν υπήρξα ποτέ τρελός. Εκτός από περιπτώσεις που κάτι άγγιξε την καρδιά μου !” γράφει ο Έντγκαρ Άλαν Πόε.

 

Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν εξοικειωμένοι και με την τρέλα και με την σοφία.

Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τη λέξη μαινάς και μαίνομαι δηλαδή κατέχομαι από μανία και λύσσα. Ο Αίαντας στην Ιλιάδα τρελαίνεται από την θεά και για να μην προκαλέσει μεγαλύτερο κακό επιτίθεται στα πρόβατα.

Κάποιες παραδόσεις άλλων λαών δέχονται πιο εύκολα την τρέλα σαν ιερό σημάδι. Στο Ισλάμ ας πούμε, οι ιστορίες των «τρελών» αγίων είναι πάμπολλες. Από τους γνωστότερους ο περίφημος Σαμς Ταμπριζί (1185–1248 )  φίλος του Τζελαλεντίν Ρουμί ιδρυτή του τάγματος των δερβίσιδων.

Γράφει ο Μισέλ Φουκώ στο βιβλίο του η ιστορία της τρέλας:

Από τον δέκατο έβδομο αιώνα στην Δύση αρχίζουν να δημιουργούνται νοσοκομεία εγκλεισμού, οι τρελοί θεωρούνται σχεδόν ως μέλη ενός άλλου είδους, ανθρώπινα όντα χωρίς λογική, πλάσματα με αχαλίνωτο ζωώδη χαρακτήρα, η παιδαγωγική που θα εφαρμοστεί πάνω τους, με πειθαρχικά μέτρα θα επιδιώξει να δαμάσει την ελεύθερη ζωώδη πλευρά της τρέλας.

Τον 18ο αιώνα, τα ιδρύματα εγκλεισμού αρχίζουν να προκαλούν ανησυχία και φόβο. Οι πυρετοί, οι αρρώστιες και ο μολυσμένος αέρας των οίκων εγκλεισμού, ο φόβος της διαφθοράς, της “σήψης και της μόλυνσης” θα σηματοδοτήσει την δημιουργία του στίγματος, της στοχοποίησης, του πλήρους εξοστρακισμού της τρέλας.

Προς το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα έχουμε ένα καινούργιο στάδιο στην θεραπεία της τρέλας. Οι Pinel και Tuke, καταργούν τον κτηνώδη σωματικό περιορισμό, για να εφαρμόσουν στη θέση του μια σειρά ελέγχου και τιμωριών,  δραστηριοτήτων  που είχαν ως στόχο την επιβολή ηθικών αξιών και κωδίκων συμπεριφοράς. Τα μέτρα αποσκοπούσαν στην αυτοσυγκράτηση μέσω της εργασίας και της παρατήρησης, στον περιορισμό της τρέλας μέσω ενός συστήματος ανταμοιβής και τιμωρίας, απαραίτητη προϋπόθεση για την υποταγή των ψυχοπαθών. Υπάρχει επομένως ένα  βλέμμα που επιτηρεί, που κατασκοπεύει, που πλησιάζει για να βλέπει καλύτερα. Έτσι αναδύεται ανάμεσα στους φύλακες και τους ασθενείς η μορφή ενός φορέα λογικής και όχι σωματικής καταπίεσης: αυτή του  «επόπτη» και αργότερα του «ψυχιάτρου». Πατέρας και Κριτής, Οικογένεια και Νόμος, η θεραπευτική εξουσία του γιατρού πήγαζε ουσιαστικά από τις δομές και τις αξίες της αστικής εξουσίας.

Σήμερα η πρακτική της συνδυασμένης θεραπείας της ψυχιατρικής φαρμακευτικής αγωγής με την ψυχοθεραπεία έχει γίνει ο πιο συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης ψυχικών ασθενειών. Αλλά η σύγχρονη πρακτική συμπεριλαμβάνει, επίσης, μια μεγάλη ποικιλία από άλλες μεθόδους, όπως για παράδειγμα επιθετική κοινοτική θεραπεία, συλλογική και κοινοτική ενίσχυση  και υποστηρικτική εργασία. Η θεραπεία μπορεί να γίνεται σε ασθενείς που είτε νοσηλεύονται ή βρίσκονται εκτός νοσοκομείου, ανάλογα με τη σοβαρότητα της λειτουργικής αναπηρίας ή άλλες πλευρές των εν λόγω διαταραχών.

Στο Κέντρο Ημερήσιας Ψυχικής Φροντίδας Βuemondo στην Ρώμη όπως και σε όλα τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας στην Ιταλία, οι άνθρωποι με ψυχικά προβλήματα προσέρχονται από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 6.00 το απόγευμα

Υπάρχουν ψυχίατροι, ψυχολόγοι, νοσοκόμοι που τους παρακολουθούν και τους στηρίζουν. Στο πλαίσιο αυτής της δομής λοιπόν κάνει και η Αλεξάνδρα Ζαμπά το εργαστήρι ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ.

Ένα απόγευμα ενώ πίνουμε καφέ στην Βυζίτσα η Αλεξάνδρα αφηγείται.

«Μία από τους ασθενείς έχει χαρακτηριστεί επικίνδυνη γιατί παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά. Την συναντώ σε ένα δωμάτιο. Ενάντια σε όλες τις οδηγίες και τις απαγορεύσεις να μην πλησιάσω πολύ κοντά της, εγώ πάω δίπλα της και της ανοίγω την αγκαλιά μου. Γιατί ένιωσα ότι αυτό χρειαζόταν πιο πολύ στον κόσμο εκείνη την στιγμή, το άγγιγμα, την αγκαλιά. Και αυτή έπεσε μέσα στην αγκαλιά μου»

Ισως να μην μπορούμε να κατανοήσουμε ολότελα τον Κόσμο, μπορούμε όμως να τον αγκαλιάσουμε, αγκαλιάζοντας ένα από τα πλάσματά του λέει ο φιλόσοφος Martin Buber.

Και η Αλεξάνδρα σ’ αυτό το εργαστήρι στο κέντρο ψυχικής υγιεινής  αγκαλιάζει τις χαμένες ψυχές και τις βοηθάει να βρουν τον δρόμο της αυτοέκφρασης και της θεραπείας. Με μεγάλη προσπάθεια, με πισωγυρίσματα, με βελτίωση και επιδείνωση, οι ασθενείς ανθίζουν και δημιουργούν. Αλλάζουν και αναγγεννιούνται.  Φεύγουν και ξαναγυρνούν. Πέφτουν και σηκώνονται. Όμως τα ποιήματα τους μένουν, γίνονται σημείο αναφοράς τους, ήμουν κι εγώ εκεί, έγραψα ένα ποίημα, έπαιξα σε ένα έργο, δεν είμαι παρίας, είμαι ενταγμένος κάπου, ανήκω στην ομάδα του εργαστηρίου.

 

 

Το βιβλίο αυτό είναι μία ανθολογία των ποιημάτων που γράφτηκαν στην διάρκεια του εργαστηρίου στα Ιταλικά και μεταφράστηκαν και στα Ελληνικά από την Αλεξάνδρα.

Στην εισαγωγή του βιβλίου γράφει η ίδια:

Επιχειρούμε μία εναλλακτική δομή ψυχικής υγείας με όχημα την ποίηση και το θέατρο που στοχεύει στον αποστιγματισμό της ψυχικής νόσου. Και πιο κάτω:

Το εργαστήρι μας έχει δημιουργήσει μία γλώσσα φανταστικοποιητική, χρησιμοποιώντας τις παραδόσεις και τις τεχνικές από το θέατρο των σκιών και της ποίησης, για να αφηγηθεί κόσμους καλά ριζωμένους στην γη και με ένα τεράστιο ουρανό πάνω από το κεφάλι.

Ένα σύμπαν απελπισίας διαγράφεται στα ποιήματα, έκδηλη η ψυχική αρρώστια , η σύγχυση, η διχασμένη προσωπικότητα, η περιθωριοποίηση, οι εμμονές, η μοναξιά

 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ.

Σπάνια σας μιλώ εγώ

συχνά οδηγεί εκείνος ο άλλος

.

Οδηγεί τη ζωή –χωρίς χέρια στο τιμόνι-

βλέπει τον κόσμο σε αντίστροφη ταχύτητα

δεν με ακούει ποτέ

είναι πραγματικά διαφορετικός από μένα

μιλάει χωρίς να μου ζητήσει την άδεια

και γελάει με αναίδεια, Αυτός.

 

Δεν ξέρω πώς να του κάνω έξωση αλήθεια

Και πιο κάτω:

 

Ο άλλος που είναι μέσα μου στέκεται αιωρούμενος

και εγώ τον ικετεύω

να με αφήσει ήσυχος να ζήσω.

Είναι έκδηλη η πάλη με τις σκιές, ο καθημερινός αγώνας αυτών των ανθρώπων

από το ποίημα Η ΖΩΗ ΔΥΕΙ

Η νύχτα προχωρεί και η ζωή δύει

Φέρνει μαζί της τις σκιές, σκιές

Στο βρόμικο δρόμο αφήνου

ν αποτυπώματα

τα μαλλιά και η φούστα μου

το χέρι μου και η τρελή ουρά των σκύλων

 

Συχνά τα όρια του χρόνου και του τόπου είναι ρευστά

 

Στο ποίημα ΑΓΧΟΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ διαβάζουμε:

Πήγαινε έλα μπροστά πίσω στο κενό

Πίσω μπροστά και το ρολόι είναι σταματημένο

Είναι σταματημένο;

Κοιτάζω τους αδρανείς δείχτες

με κοιτάζουν

Το ψαλίδι δεν διευρύνεται

οι αιχμηρές σκέψεις μένουν καβάλα

κρύβουν την ώρα που περνά

που δεν περνά

Το άγχος καθυστέρησης δεν περνά…

 

Όμως ξαφνικά μέσα από τις άγριες δαιμονικές σκιές ξεπηδά έξαφνα το φως

από το ποίημα Άγνωστες χώρες

συνεχίζω να προχωρώ δίχως θαύματα

προσφέρω ψωμί και νερό, όπου δύναται και το

                                                                  τριαντάφυλλο.

ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΚΕΙΝΗ ΠΕΡΝΑ

Γλυκό προσωπάκι χαδιάρικο

με δένεις στα πιο ψηλά κλαδιά της ευτυχίας

 

Γιατί η Αλεξάνδρα προσφέρει τα κλειδιά, και αυτοί ξεκλειδώνουν και ξεκλειδώνονται.

ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Εμείς από κάτω ζητούμε τα κλειδιά

Εκείνα τα σωστά, τα μοναδικά

Περιμένουμε

Να μας ανοίξουν τη δική μας παράδεισο.

Τι προσφέρει τελικά η Αλεξάνδρα Ζαμπά σ’ αυτά τα άτομα.

Την ελπίδα. Την επιθυμία για ζωή.

Σε ένα φωτεινό ποίημα με τίτλο σ’ αγαπώ διαβάζουμε

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ

Σε αγαπώ για να μην πεθάνω

όπου η επιθυμία δημιουργεί την ζωή

μακριά από άμορφους φόβους

και το τέλμα της μοναξιάς.

Να ζήσουμε μαζί τις μελλοντικές μέρες

Εκεί που το ουράνιο μπλε ποτέ δεν ξεθωριάζει

Διαβάζω ένα τελευταίο κομμάτι από την εισαγωγή της Αλεξάνδρας

Και μέσα από την παραγωγή των κειμένων, το εργαστήρι ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΚΙΕΣ οδήγησε τα μέλη του να ζήσουν με τρόπο λιγότερο κρυφό, αφηρημένο και απρόσωπο. Τους έφερε να γνωριστούν μεταξύ τους και με τον υπόλοιπο κόσμο με νέα αυτοπεποίθηση, με μία ζωτική διάθεση, χαρούμενη, δημιουργική, πιο αυτόνομη και υποστηρικτική

Γιατί στο εργαστήρι αυτό, όπως λέει το τελευταίο ποίημα

Το ψωμί προσφέρεται, δεν στο ζητάνε.

Και σ’ αυτό το συγκεκριμένο εργαστήρι της ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ, το ψωμί είναι πάρα πολύ νόστιμο, είναι ζωοποιό, είναι ζωοδόχο.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top