Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα: “Μεταμορφώσεις” | “Χέρια αγκάλες” | “Λευκό καρδιάς”
08/02/2017, 11:37 πμ

Τρία ποιήματα: “Μεταμορφώσεις” | “Χέρια αγκάλες” | “Λευκό καρδιάς”

Της Φωτεινής Ψιρολιόλιου Μανδρατζή // *

 

 

f19

 

Μεταμορφώσεις

Στόμα βαμμένο των άλικων ρόδων,
φυτεμένη ρίζα σε γαστέρα υπομονής,
κλαδιά ακάνθινα, προστάτες εξωφύλλων.
Μαγειρεύω αρώματα σε δύσκολους καιρούς.
Σώματα σκοταδοζώητα που από καιρό ξεπροβόδησαν ζωή
και στο κατώι κατώκησαν ασφάλεια προσποιούμενοι
σε αλκοόλ κολύμπησαν ημιθανείς τις μνήμες, όπως σε φορμόλη.
Ξημέρωμα επόθησαν μία άλλη ζωή,
κοιτάζοντας το σήμερα, πώς εκπορνεύεται,
από κλειδαρότρυπα, άτολμοι να εφορμήσουν, με κέρατο στο μέτωπο καρφωμένο, γράφοντας ρυάκι κόκκινο, αληθινό,
της κολάσεως ή της βαπτίσεως για άλλους,
σε δύστηκτους καιρούς.
Αλλόφρονες σε λιτανεία οδηγούμενοι, κοάζοντας εν μέσω του χειμώνα,
γυρίνοι που την μεταμόρφωση τους αποκήρυσσαν
σαν άκαιρη κι άκυρη συντέλεση.
Κι ήταν μόνο η αρχή των μεταμορφώσεων…
και το ρυάκι κόκκινο, έσταζε στη λίμνη.

 

 

Χέρια αγκάλες

Πνιγμένα στα σύννεφα δυο χέρια αγκάλες, του απροσδιόριστου άγνωστου.
φερέλπιδα δοξαστικών μύρων, την ανοδική ακλουθώντας πορεία,
εγκατέλειψαν απροστάτευτης γης , την πικρή τη σαγήνη.
Μαστίχα είναι πια τα μυαλά των επίδοξων, φιλόξενη ρύπων η γαστέρα καιροσκόπων απάτριδων .
Χρονομέτρησα ελπίδες ανασκάπτοντας το alter εγώ μας,
στους γυαλισμένους διάδρομους θλιβερής αφασίας.
Κύκνοι μαύροι πλέουν σε νερά, τα φτερά τους ν’ αφήσουνε
σ’ όχθες μαγεμένες από άυλο παραλίμνιο.
Σήμα ανώτερο στα ψηλά καλάμια βουίζει, του καπνού τις καμπύλες τις άσωτες.
Μήνυμα η ζωή που ξεχειμώνιασε λέει, ώρα η ρόδα ξανά να κυλήσει, σε πίστες αυτόφωτες.

 

Λευκό καρδιάς

Λογόκρινα την επιθυμία που σβαρνούσε τ’ ασβεστωμένο μου στέρνο.
Φυγόκεντρο αίσθημα διέτρεχε τις ακροποριές των σημείων μου,
ψηλαφώντας το χωμάτινο ναδίρ της ύπαρξης μου.
Άφησα ύστερα χαραγή, να καρπίσει ζηλόφθονα ο ήλιος των φθινοπωρινών ημερών.
Με βουλιμία σπούργου, κατάπια ρουμπίνια ροδιού έκρηξης.
Εσπερινού ύμνοι, ξέπλυναν ακούσματα
ανθρώπινων βουερών κελευσμάτων.
Η δύση βάφτηκε ρόδινη, το γνήσιο σκοτάδι
της κάθαρσης,
έπνιξε όλες τις αναστολές, τα επιχρίσματα κατέρρευσαν…
Ρόδα ειρηνόφιλα πέταξαν τα καψαλισμένα πέταλα τους, να φανεί το λευκό της καρδιάς.

 

 

 

 

* Η Φωτεινή Μανδρατζή – Ψιρολιόλιου παιδί μεταναστών της γενιάς του εξήντα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Προσοτσάνη Δράμας .Σπούδασε παιδαγωγικά με εξειδίκευση στην Ειδ. Αγωγή. Εργάζεται στην Ελλάδα και παλιότερα στη Γερμανία, ασκώντας πάντα το επάγγελμά της. Η οντολογική της ύπαρξη ήταν πάντοτε συνυφασμένη με τη γραφή, μα μόνο τα τελευταία εκφράζεται προς τα έξω γραπτώς, γράφοντας σε διάφορα ηλεκτρονικά έντυπα και blogs. Η πρώτη έντυπη συμμετοχή της, ήταν σε ένα συλλογικό έργο που προέκυψε από εργαστήρι δημιουργικής γραφής και υπάρχει πλούσιο υλικό , προς έκδοση. Δηλώνει πάντα μαθητευόμενη πλάι στα παιδιά που αποτελούν το εργασιακό της περιβάλλον και η μόνιμη τροφοδότησή της. Έχει δύο κόρες και τα τελευταία έξι χρόνια, ζει στη Θεσσαλονίκη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top