Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Μεταμεσονύχτια …”
05/04/2017, 11:02 πμ

Ποίηση: “Μεταμεσονύχτια …”

Της Ελένης Τριβέλλα //

 

 

 

 

Ο ένας και ο άλλος.

Ο ένας

Στραβό χείλος, καλοντυμένος, αξεσουάρ ρολόι, κοπέλες με μίνια, τσιφτετέλια σε τραπέζια, βρακιά με θέα, σουξέ και πίστες, ταμπέλες με νέον, ντάνες γαρύφαλλα, αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια, πιστόλι στη ζώνη, σουγιάς στην κάλτσα, γυαλισμένα παπούτσια, πιώματα και πτώματα, αδρεναλίνη, λεφτά, πολλά λεφτά, εύκολα λεφτά, εκβιασμοί τοκογλυφίες, καρέκλα δίπλα στην τουαλέτα, λέξεις με βλέμματα, γεύση βότκας, διάθεση στην τσίτα, μυρωδιά καπνού, ημίφως, τσόχα και τράπουλα, γυμνά κορίτσια σε τζακούζια, χρυσά βραχιόλια με το κιλό, μεταξωτά σεντόνια, λευκές γραμμές σε ξαπλωτούς καθρέφτες, σαγόνι με αίματα, σχισμένα φρύδια, ντοπαρισμένα άλογα, βία, εξουσία, αμαρτία…. κι ένα πεκινουά στην αγκαλιά.

Ο άλλος

Αδύνατος, με φόρμα ή πιτζάμες, αξεσουάρ πορτοκαλί, τρύπιες κάλτσες, δωμάτιο με μούχλα, μάτια στο κενό, διάθεση περισυλλογής, αντάρτης, άγνωστο με ή χωρίς αιτία, κατάσταση νιρβάνα, σιωπή που φωνάζει, πινέλα και χρώματα, καμβάδες, μολύβια και κάρβουνο, ζωγράφος άνευ κοινού, μόνος από επιλογή, μουλιασμένο ξεροκόμματο στο νερό, κανά μαυράκι από περίσσεια στο πάρκο με τις κούνιες, άδειες τσέπες, τσιγάρα βερεσέ.

Περιπτεράς με φιλότιμο και γνωριμίες.

Καλό το νυχτοκάματο. Ούτε στο όνειρό του. Ο θόρυβος τον τρέλαινε. Σκέφτηκε τις ωτοασπίδες αλλά δεν θ άκουγε τους πελάτες. Και ο κόσμος τον τρέλαινε. Ο συνωστισμός, τα χνώτα που μπερδεύονται, το χτύπημα στον ώμο, η χαρμολύπη του συρφετού. Ένιωθε σαν το ψάρι στην στεριά, που σπαρταράει. Χτυπιόταν με το ρυθμό των ηχείων, τα κεφάλια των θαμώνων, τα παπούτσια που γλιστρούσαν στα ζεϊμπέκικα. Το νυχτοκάματο καλό. Έσφιγγε τα δόντια στην κυριολεξία. Έσπασε δύο. Από την εσωτερική πλευρά της αριστερής του παλάμης, βαθιές χαρακιές από τα νύχια του. Κάτω απ τα τραπέζια, στα καμαρίνια, στους βεσέδες, στο πάρκινγκ και λίγο πιο πέρα, στα χώματα, παιζόταν το έργο…του όλου και του όχλου. Πάνω στα τραπέζια ήταν το παρασκήνιο. Στους προβολείς και τα ακριβά αρώματα. Στα δρύινα πατώματα και τις αυτόματες βρύσες. Στα καζανάκια αφής και τα καπάκια στις λεκάνες που αποστειρώνονται στριφογυριστά. Καλό το νυχτοκάματο. Ώσπου έσκασε η βόμβα. Κινδύνεψε η ζωή του. Στο νοσοκομείο πηγαινοέρχονταν αστυνομικοί να δώσει κατάθεση. Είχε καταθέσει. Την ψυχή του, προ πολλού. Το πρώτο βράδυ στη δουλειά. Το ήξερε.

Μετά… στη φυλακή έκανε ανάληψη. Με πινέλα και χρώματα. Με τον περίπου ξένο εαυτό του… κι ένα μπουκάλι αλκοόλ στην αγκαλιά.

(Του ενός…. το ανοίκειο του άλλου)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top