Fractal

«Μια ακόμα χειραψία με το φως κι έτοιμο το περίγραμμά μου»

Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης //

 

Δημήτρης Περοδασκαλάκης, «Μες στο λευκό και μες στο μαύρο», εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2005

 

«Τη λέξη που σε γείωσε μην τη χαλάς δεν κάνει/στο ζήτα το ωμέγα και το ήτα/Δεν είναι δύσκολο το αθέατο/να κρούσει το αιώνιο/Είμαστε όλοι των θαυμάτων ναυαγοί/Είναι το πέλαγος που κρύβει τη σιωπή/Στη μαθητεία του νερού γνωρίζουν να προφέρουνε το Χρόνο/Δεν είναι λίγο μια σταγόνα/Μέγας ο πόντος του οφθαλμού/Υφαίνεται  ο νόστος τελικά».

Η «cut up» (σύνθεση μεμονωμένων στίχων από διαφορετικά ποιήματα) παρουσίαση της πρωτόλειας ποιητικής συλλογής «Μες στο λευκό και μες στο μαύρο» του Δημήτρη Περοδασκαλάκη φανερώνει ένα διάλογο με τα ερωτηματικά της ύπαρξης, της φύσης, τον Θεό και τη ζωή. Δεν δίνει έτοιμες απαντήσεις ο ποιητής, καθώς η ποίηση θέτει ερωτήματα, προβληματισμούς, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει σκέψεις και αποκαλύπτει προσωπικά συναισθήματα. Η στιχουργική του τέχνη μαγεύει τον νου και την καρδιά, καθώς απευθύνεται στον άνθρωπο ως πρόσωπο και όχι ως άτομο μέλος μιας κοινωνικής ομάδας.

Τα ομολογημένα ελυτικά δάνεια συμπυκνώνονται στον στίχο, «Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου» (Άξιον Εστί), αλλά η καρδιά του ποιητή πάλλεται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Λευκές σελίδες ποιητικές («Στον τρόμο της λευκής σελίδα[…]»), λευκές οι καθημερινές χαρές, λευκή και η Ανάσταση. Μαύρο το χρώμα των θλίψεων, μαύρο το χρώμα του παντοτινού μισεμού («[…]ο μέγας κωπηλάτης παραμένει[…]»).  Άλλωστε, «Εκεί κάτω απ’ το δέντρο με το μήλο που φάνηκε το μαύρο και τ’ αγγελικό ταίριασμα της ψυχής».

Η χωροχρονική ποίηση του ποιητικού υποκειμένου φλερτάρει με την οντολογική παρουσία του ανθρώπου («Έρχεται κάποτε καιρός για τον καθένα που ζει την απουσία του»), την υλική («[…]στο ήτα το ωμέγα και το ήτα», Ζωή) και πνευματική («Και ο Θεός κάθε πρωί ποτίζει τα τζιτζίκια του[…]») του υπόσταση, χωρίς όμως να ξεχνά και το κτιστό, τη φύση («[…]είναι το φίλημα που γίνεται στον κήπο[…]»).

Μιλούν οι αισθήσεις και η ανάσα:

«Τα πιο απότομα φαράγγια τα ‘χουν τα μάτια των ανθρώπων».

«Άκου! Μη θέλεις όλα να τα γράφεις

δεν κατοικεί η αλήθεια στη γραφή».

 

Δημήτρης Περοδασκαλάκης

 

Ποίηση της σιωπηλής παρουσίας, της σεμνής ομολογίας και του ποιητικού πάθους, η παρούσα ποιητική συλλογή ανατέμνει την ανθρώπινη ψυχή με «σεφερικό στοχασμό» και «ελυτικό λυρισμό». Η έντονη εικονοποιΐα λειτουργεί ως μουσική υπόκρουση εκπέμποντας μηνύματα αισιόδοξης μελαγχολίας. Τα ετεροβαρή νοηματικά ποιητικά δίπολα ζωή-θάνατος, ύλη- πνεύμα, λόγος-γραφή έχουν έναν οικείο ποιητικό βηματισμό που οδηγεί τον αναγνώστη στην τέρψη και την ωφέλεια. Με άλλα λόγια, το έντονο συγκινησιακό φορτίο τροφοδοτεί την ψυχή, ενώ η νοηματική αλληλουχία αποδίδει το χρέος στην α-λήθεια.

Εντέλει, η ποιητική γραφή ταυτίζεται με την ανάσα του ποιητή, η οποία υμνεί τη ζωή, τη φύση, την ανθρώπινη δημιουργία και δοξάζει τον Δημιουργό.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top