Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Μακρύ Φθινόπωρο: Μέντα και Λουίζα”
06/09/2017, 1:21 μμ

Διήγημα Fractal: “Μακρύ Φθινόπωρο: Μέντα και Λουίζα”

Της Ελένης Γκίκα //

 

 

Λουίζα την έλεγαν, αλλ’ όλοι την φώναζαν Μέντα, «είσαι η μέντα μου» εκείνος της έλεγε και δυσανασχετούσε αυτή. Είχαν εκείνο το σχεδόν αόρατο βιβλιοπωλείο σ’ αυτή τη κόχη, όταν το είδα ένα βιβλίο στη σκονισμένη βιτρίνα έμοιαζε με κραυγή:

«Θα πρέπει να γεράσω εδώ;»

Πια δεν θυμάμαι την συγγραφέα, μονάχα την Μέντα, να και σε μένα σα Μέντα απόμεινε και τη μάνα της που της έλεγε κλαίγοντας «βάιζε ζα ιμ!»

«Προστάτευσέ με, απ’ αυτό που ήδη υπήρξα ανεπανόρθωτα» μονολογούσε διαβάζοντας σα να απαντούσε και «ό,τι είναι να γίνει σε αυτό το μακρύ Φθινόπωρο, θα κριθεί!»

Μαυροντυμένη, άσπρη σαν φάντασμα, διακριτική. Τους πάγκους με τα βιβλία μονάχα έβλεπες, σε μια χωροθέτηση αλλόκοτη, προσωπική. Οι «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» του Γκαλεάνο δίπλα στη «Χαμένη άνοιξη» του Τσίρκα. «Η ζωή μου» του Τρότσκι μαζί με τα αυτοβιογραφικά του Μπομπέν. Τα παραμύθια δίπλα στον Ρόμπινς και τον «Τρυποκάρυδο». «Ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν», εκείνη την ώρα σκέφτηκα την επιλογή.

Όταν μπήκε ο άντρας που την αποκάλεσε «Μέντα μου,» πέτρωσε. Σα τη γυναίκα του Λωτ. «Είναι πολύ κοτεινά», διαπίστωσε μπαίνοντας ένα παιδί. Ήταν τρυφερή στο παιδί. Τον «Παρδαλό γάτο και τη σπαθάτη χελιδόνα» του έδωσε, αγάπη κι αυτή.

Μύριζε μούστο ο δρόμος, παρακάτω κάρα, κοφάκια, σβαρνάδες και μια γεύση από χαμένη θαλπωρή. Ήρθε ξανά η μάνα της, έφερε σύκα φρέσκα και τρία μπολάκια με μουσταλευριά, την παρατηρούσε σα μελλοθάνατη ή λες και δεν την είχε ποτέ ξαναδεί. Μου πρόσφερε ένα μπολάκι με μπόλικο αμύγδαλο, δυο σύκα και ένα ποτήρι με παγωμένο νερό, «σιντέτ», μάλλον ευχήθηκε.

«Αυτά κάνει, άμα συγχύζεται ή δεν της περνάει το δικό της θυμάται τη γλώσσα τη γιαγιαδίστικη, την παιδική».

Πηγαίνει τον άντρα και του δίνει όλα τα υπόλοιπα, «Μέντα;» της γνέφει. «Όχι» φωνάζει δίχως να σπάσει βλέφαρο και να βγάλει φωνή.

Παίρνω τα βιβλία, πληρώνω και μου χαρίζει ένα μολύβι με φτερά «για να μπορεί, όποτε γράφει, να χαθεί». Και όταν πια έχω φτάσει στην πόρτα «εάν δεν φύγει η Λουίζα, το φετινό μακρύ Φθινόπωρο η Μέντα θα σκοτωθεί», θα μου πει.

 

 

Βάιζε ζα ιμ: κόρη μου στ’ αρβανίτικα

Συντέτ: την ευχή μου στ’ αρβανίτικα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η Ελευθερία του Τύπου» σε επιμέλεια Διονύση Μαρίνου

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top