Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κι ο γρίφος λύνεται [αλλά θα πρέπει ο καθένας μας να τολμήσει ή να κοπιάσει]
29/03/2017, 11:05 πμ

Κι ο γρίφος λύνεται [αλλά θα πρέπει ο καθένας μας να τολμήσει ή να κοπιάσει]

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Μάριον Χωρεάνθη «Μαύρος Καθρέφτης», εκδ. Οι εκδόσεις των Φίλων, σελ. 41

 

Το 2001 μας ξάφνιαζε ευχάριστα όλους με το ήδη ώριμο μυθιστόρημά της «Βρείτε την Ορτανσία» αποκαλύπτοντάς μας συνάμα και την αδυναμία της στα σύμβολα και στα αινίγματα. Ατμοσφαιρική ποιητική γραφή, ροπή προς το μυστήριο, ιδιαίτερη αφηγηματική ικανότητα, πλοκή που κινείται ανάμεσα στο πραγματικό και φανταστικό. Στο κάτω – κάτω είμαστε και ό,τι ονειρευόμαστε, προσδοκούμε, φοβόμαστε.

Στην ποιητική καθαρά «Εξορία των Αρχαγγέλων» που ακολουθούσε το 2005 η Μάριον Χωρεάνθη κατέλυε τον χρόνο δίνοντας την ευκαιρία στον βηματισμό των αργοπορημένων εραστών για να συναντηθούν, τελικά, στον «Μαύρο Καθρέφτη» που όλα τα έχει: ποίηση και παιχνίδι, θάνατο και ζωή, τρυφερότητα και πικρή ειρωνεία, μουσικότητα και αισθησιασμό, σύμβολα και εσωτερικά τοπία, αινίγματα και ταυτοχρόνως την λύση τους ωστόσο διφορούμενη και κρυπτική.

Την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» την ερμηνεύουμε ακόμα, το σημαντικό είναι να βρεις τα βήματα και να επιλέξεις τον δικό σου συμβολισμό και αυτό η Μάριον Χωρεάνθη ήδη το διαθέτει εγγενώς.

Υποστηρίζοντας το ταυτοχρόνως και εικαστικά με τα εξαιρετικά της ζωγραφικά κολλάζ. Αμφίσημα, σκοτεινά και μαγευτικά, παραμυθένια κι οδυνηρά, αποκαλυπτικά τόσο όσο…

 

Μάριον Χωρεάνθη

 

Ο «Μαύρος Καθρέφτης» της περιλαμβάνει και τον αναγνώστη να αποδώσει τη δική του νοηματοδότηση στον μαύρο ήλιο, στην εξομολόγηση και την μεταμέλεια, στον χορό της αράχνης και στη ντάμα σπαθί, στο τριαντάφυλλο και στο σπαθί, στις πολιτείες, τα όνειρα, τα φαντάσματα και τις δίνες.

 

 

Για τον δικό της «Περιπλανώμενο» το ταξίδι δεν τελειώνει πουθενά, την ποιήτρια δεν την απασχολούν τα τεκταινόμενα αλλά τα διαχρονικά, το σύμπαν και το νόημα, οι αργοπορημένοι εραστές και η πλατωνική πολιτεία, τα αινίγματα και ο πανανθρώπινος γρίφος που αποκαλύπτεται στη σιωπή και στην ανάσα των ποιημάτων. Στην άνεσή της να μπαινοβγαίνει από τον τρόπο του Καββαδία στον ελεύθερο στίχο με τον ολοδικό της δροσερά κοριτσίστικο και βελούδινο τρόπο,

«Γλυκό μαχαίρι κι άγρια προσευχή,

σπασμένο προσωπείο με το αίνιγμά του,

φτερό χελιδονιού που έχει βραχεί

και βήμα που έχει χάσει την τροχιά του».

 

Στην «Γυάλινη πόλη» της νύχτα, φεγγάρι, προσωπεία, μυστικοί διάδρομοι, σκελετοί, όλα είναι εκεί. Σ’ ένα ατελεύτητο κύκλο για όσους τολμούν ή είναι προορισμένοι να συναντούνται αργά «στα σκοτεινά»:

«Δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι

και ο κύκλος ανοίγει ξανά,

δεν τελειώνει για μας το ταξίδι

που συναντιόμαστε στα σκοτεινά».

 

 

Η ουτοπία της έχει σχήμα και αίμα και νόημα, τα μυστικά της τοπία αναδύονται ολοζώντανα με σάρκα και οστά αργά τη νύχτα, «τις μικρές ώρες» με «μουσικές» και «ψίθυρους» από τον «Μαύρο Καθρέφτη» για να μας υπενθυμίζουν τις χαμένες μας δυνατότητες:

«Να λαχταράς ιριδιστούς ονείρων ωκεανούς

και ν’ αρμενίζεις ξέμπαρκος σε θεωρίας πελάγη».

Αλλ’ όσο κι αν επιμένει στο «Γράμμα (της) σε παλιό φίλο»

«Και με βαρύ βηματισμό, το σάπιο το σανίδι

της φυλακής σου να μετράς με πόνο και μ’ οργή,

σαν πλοίο που ξεστράτισε κι έχασε το ταξίδι

κι αντί ν’ ανοίξει τα πανιά καρφώθηκε στο γη»,

εκείνη, το διαθέτει τον βηματισμό.

 

Κι αυτό το στέρεο ολοδικό της ποιητικό σύμπαν που συναντάμε  ταυτοχρόνως μαγεμένο και μαγικό. Σιβυλλικό αλλά ωστόσο τόσο αποκαλυπτικό. Ο δικός της «περιπλανώμενος» κατορθώνει να βαδίζει σε «δρόμους κλειστούς» και διασχίζει «βελουδένιες αβύσσους». Τα δικά της «κομματάκια ουρανού» είναι Ουρανός, τελικά.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top