Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Διαλεκτικό”
16/12/2015, 10:41 πμ

Διήγημα: “Διαλεκτικό”

Της Ματίνας Τσιμοπούλου // *

 

images

 

Εγώ – Εσύ- Εμείς.

Θέση- Αντίθεση- Σύνθεση.

Στο χώρο και το χρόνο, στο εδώ και στο εκεί, στο πριν και στο μετά, στο τώρα και στο πάντα, στο ρητό και το άφατο, στο εμείς και το κανείς, στο εντός και το εκτός, στο πάνω και στο κάτω, στην αρχή και στο τέλος…

Η ταυτοποίηση γίνεται στο βλέμμα. Μεσίστιο φως σε πεδίο μαγνητικό. Άλλοτε όμοιοι πόλοι, άλλοτε σωματίδια σκόνης, ρινίσματα που έλκονται σε προκαθορισμένες τροχιές. Και το μαζί, άπειρες ασυμβίβαστες διαδρομές. Με σώματα πυρακτωμένα οδοδείκτες, με βήματα θιγμένα αποσκευές κι όλα τα προσδοκώμενα πυξίδα.

Παρόλα αυτά, τρακάρουμε σε όνειρα ματαιωμένα, σε κίβδηλες συμπτώσεις και ιστορίες που τις ξαναγράφουμε. Με συναντάς συχνά, μα προτιμάς να με δικάζεις ερήμην. Σε τούτο το παιχνίδι ρόλων προσποιούμαστε αγνώστους. Δυό ξένους με ετυμηγορίες… Λεπτομέρειες… Είμαστε πάντα μαζί στο φαντασιακό μας και στις τροχιές του νοητού. Σε κουβαλώ στα μάτια. Σκιά στον κόρφο μου, εκεί στην εκπνοή του χρόνου που κουλουριάζεται η ύπαρξη, τότε που ζητιανεύει λίγη αιωνιότητα, ίσως και ουρανό.

Σε κάθε ανύποπτη συνάντηση, κοσκινίζω το χρόνο αφουγκραζόμενη εκείνο το αρχέγονο νωχελικό αντάτζιο. Διαισθητικά εντοπίζω τη θέση σου στο χώρο και επιστρατεύω την αφή μου. Μπλέκομαι στις κινήσεις σου να σε αγγίζω φευγαλέα. Είναι οι αμυδρές αισθήσεις που προδίδουν επικοινωνία. Τεντώνεις τις χορδές σου κατά το στίγμα μου και στροβιλίζεσαι ανάλογα. Ανάλαφρα. Και με κυκλώνεις. Γίνομαι κεντρομόλος σε χοροστάσι φαντασμάτων, ώσπου οι καπνοί να σβήσουν τα φώτα. Ο ορίζοντας που χάνεται ωθεί μετατοπίσεις. Οι σπασμωδικές κινήσεις προεξοφλούν το βάρος. Το νήμα έχει κοπεί, μα συνεχίζουμε σα μαριονέτες να σκάβουμε στο άγονο σώμα. Είναι η στιγμή που σε άψογο συγχρονισμό πραγματοποιούμε άλματα υψηλού κινδύνου σε συχνότητες άβατες.

Η προσγείωση μας βρίσκει κουβάρι, ώσπου να μας τυφλώσει αυτή η υπόσχεση δύναμης, η γεύση του απαγορευμένου καρπού. Τότε ορθώνω τείχος το κορμί μου να σε αναχαιτίσω, καθώς εσύ μου φέρνεις αντιρρήσεις. Με φυλακίζεις στις παλάμες σου κι εγώ χορεύω εκτός ρυθμού, να σε αποπροσανατολίσω. Μια εκλεπτυσμένη διαπάλη που εξαντλείται σε κύκλους. Στον κενό χώρο, απέμεινε μόνο το ολόγραμμά μας. Το ολόγραμμα μιας μετέωρης κίνησης που σφράγισε τη μοίρα. Η κίνηση δε μπορεί παρά να σβήνει στη γη. Και τα εγώ μας, σχέδια στην άμμο. Μία παραίσθηση μας επιφύλασσε η μαγική κλεψύδρα, κι ήτανε όλη ξοδεμένη σε γραμμές και περιθώρια.

 

 

* Η Ματίνα Τσιμοπούλου Ματίνα (γεννηθείσα το 1993) είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ. και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην κατεύθυνση Κοινωνία, Εκπαίδευση και Παιδαγωγική του ίδιου τμήματος. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι συντάκτρια λογοτεχνίας στο Artic.gr και αρθρογραφεί και σε άλλα μέσα κατά περίσταση.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top