Άρθρο: “Ο δράκος των σχολικών μας χρόνων ή απλά Μαθηματικοφοβία;”

Επιμέλεια: Ρεβέκα Θεοδωροπούλου & Αγγελική Στρατή // *

Μαθηματικοφοβία λοιπόν … μια λέξη δύσκολη ακόμη και στον τρόπο που προφέρεται κι όμως τόσο διαδεδομένη. Δεν πρόκειται για μία έννοια που έγινε γνωστή τελευταία αλλά για μία κατάσταση που κρατάει εδώ και χρόνια. Ίσως να έκανε την εμφάνισή της κάπως διαφορετικά, ως αριθμοφοβία για παράδειγμα όταν τα γνωστά Μαθηματικά ήταν η αριθμητική και τίποτα περισσότερο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να εξηγήσουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη, ποιες είναι οι ρίζες της, πως δημιουργείται και σε ποιους.

Η λέξη μαθηματικοφοβία είναι σύνθετη και προκύπτει από τα μαθηματικά και το φόβο, με άλλα λόγια είναι η φοβία για τα μαθηματικά. Πιο συγκεκριμένα, μαθηματικοφοβία είναι ο φόβος, η ανασφάλεια, το δέος και η άγνοια μερικές φορές που κυριαρχεί στους μαθητές για το μάθημα των μαθηματικών. Σίγουρα δεν είναι μια παθολογική κατάσταση αλλά, προξενείται από πολλούς εξωτερικούς παράγοντες και αρνητικές εμπειρίες που αποκτούν τα παιδιά ακόμη και πριν έρθουν σε επαφή με τα ίδια τα μαθηματικά. Τέτοιοι παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα και τόσο αρνητικά τους μικρούς μαθητές είναι η οικογένεια αρχικά. Οι γονείς και το ευρύτερο οικογενειακό – συγγενικό περιβάλλον ασκούν μεγάλη επιρροή στον εύπλαστο χαρακτήρα ενός παιδιού και άθελά τους του επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις για τα μαθηματικά.

Αποτελέσματα ερευνών έχουν δείξει πως η μαθηματικοφοβία επηρεάζει άμεσα την επίδοση των μαθητών στο μάθημα των μαθηματικών και μάλιστα τη μειώνει στο ελάχιστο. Συνεπώς διαπιστώνουμε ότι ο οικογενειακός περίγυρος ενός παιδιού και μόνο δεν είναι ικανός να προκαλέσει όλη αυτή την κατάσταση. Το σχολείο και η κοινωνία γενικότερα κατέχουν το δικό τους σημαντικό ρόλο εφόσον το παιδί από πολύ νωρίς εντάσσεται και στα δύο.

Δεν είναι λίγα τα αίτια που προκαλούν αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα στα παιδιά -ίσως όχι μόνο στα παιδιά- και αξίζει εδώ να αναφέρουμε τα σημαντικότερα από αυτά.

1. Η σπουδαιότητα των μαθηματικών σε όλες τις επιστήμες και η χρησιμότητά τους σε κάθε πεδίο αυτών των επιστημών προκαλεί άγχος και πίεση στους μαθητές.
2. Αν και η νοητική ανάπτυξη είναι συνεχής, κάποιες από τις νοητικές ικανότητες δεν αναπτύσσονται και δεν εξελίσσονται με τον ίδιο ρυθμό σε όλα τα παιδιά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλα χάσματα (κενά όπως συνηθίζουμε να τα λέμε) κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας των μαθηματικών με συνέπεια και πάλι τη μαθηματικοφοβία.
3. Τα μαθηματικά δεν διδάσκονται σε σχέση με το περιβάλλον του παιδιού και τη φύση, τα οποία του είναι οικεία. Και είναι τόσο άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους … ο συγγραφέας και Μαθηματικός Ian Stewart αναφέρει στο βιβλίο του, Επιστολές σε μια νεαρή μαθηματικό, τα εξής : «όπως πολλοί Μαθηματικοί, έτσι κι εγώ, αντλώ την έμπνευσή μου από τη φύση. Η φύση δεν ‘διαφημίζει’ τη σχέση της με τα μαθηματικά. Μην περιμένεις να δεις αθροίσματα γραμμένα στα δέντρα. Επίσης, μη νομίζεις ότι τα μαθηματικά έχουν να κάνουν με τα αθροίσματα. Στην πραγματικότητα τα μαθηματικά έχουν να κάνουν με τις δομές της φύσης (τα μοτίβα1) και με τον τρόπο που εμφανίζονται. Και να ξέρεις : οι δομές της φύσης είναι πανέμορφες και ανεξάντλητες.
4. Οι λανθασμένες προκαταλήψεις και οι παγιωμένες απόψεις χρόνων σχετικά με τα μαθηματικά έχουν κάνει τον κόσμο να πιστεύει ότι κάποιος είτε γεννιέται με μαθηματικές ικανότητες είτε όχι. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι τα κορίτσια δεν έχουν το κατάλληλο μυαλό για τα μαθηματικά, πράγμα το οποίο έχει αποδειχθεί εντελώς λάθος. Η μαθηματική γνώση καταχτιέται, ούτε προσφέρεται έτοιμη αλλά, ούτε και μεταδίδεται.
5. Τελευταίο αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός της κακής διδασκαλίας. Τα προγράμματα σπουδών στην Ελλάδα χωλαίνουν εδώ και χρόνια αλλά, κάθε προσπάθεια για διόρθωση ή ριζική αλλαγή αυτών πέφτει στο κενό. Η ιδιαίτερη φύση του μαθήματος και η αδιαμφισβήτητη δυσκολία του σε συνδυασμό με την ασκησιομανία και το κακό δασκαλοκεντρικό μοντέλο διδασκαλίας, το οποίο κατά κόρων ακολουθείται οδηγούν με τη μεγαλύτερη ακρίβεια στη μαθηματικοφοβία.

Έχοντας ακόμη στο μυαλό μας όλα τα παραπάνω εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε πως τα βασικότερα αίτια της μαθηματικοφοβίας έχουν την πηγή τους στα προγράμματα σπουδών και στις μεθόδους διδασκαλίας. Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα που καλλιεργούν στους μαθητές τη μαθηματικοφοβία και την απέχθεια για το μάθημα των μαθηματικών, αυτά είναι τα παρακάτω.

* Μηχανικοί υπολογισμοί και εκτέλεση κανόνων : οι μαθητές εξασκούνται στους υπολογισμούς με την ελπίδα ότι θα μάθουν και θα εμπεδώσουν αυτό που κάνουν. Επιδίδονται στη χρήση πολύπλοκων αλγορίθμων ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους υπολογιστές τσέπης. Τα παιδιά ταλαιπωρούνται με όλα αυτά και το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η ανάπτυξη της φοβίας για τα μαθηματικά και η απέχθειά τους για οτιδήποτε σχετίζεται με αυτά.

* Εξάρτηση από τη μνήμη : οι μαθητές μαθαίνουν από τα πρώτα σχολικά τους χρόνια τη μέθοδο της αποστήθισης. Θεωρούν πως αυτό είναι το δυνατό τους σημείο στο να μάθουν καλά μαθηματικά και να τα καταλάβουν με αποτέλεσμα από πολύ νωρίς να υπερφορτώνουν τη μνήμη τους. Ο τρόπος αυτός διδασκαλίας παραγκωνίζει στο μέγιστο βαθμό κάθε έννοια δημιουργίας στα μαθηματικά. Ο Μαθηματικός και συγγραφέας του βιβλίου, «μαθηματικά και ποίηση, από τον Αρχιμήδη στον Ελύτη», Στέφανος Μπαλής αναφέρει μεταξύ άλλων ότι τόσο τα μαθηματικά όσο και η ποίηση είναι δύο πανάρχαιες πνευματικές και δημιουργικές δραστηριότητες του ανθρώπου, αυτόνομες και αυτοδύναμες, που βοηθούν στην κατανόηση του κόσμου και ομορφαίνουν τη ζωή. Πώς είναι λοιπόν δυνατό να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά όλα αυτά και να αγαπήσουν τα μαθηματικά αντί να τα φοβούνται όταν το μόνο που τους μεταδίδουν είναι η επιτακτική ανάγκη της απομνημόνευσης;

* Αυταρχισμός και διδακτισμός : συνήθως ο δάσκαλος επιβάλει την άποψή του, δίνει διαταγές για το πως τα παιδιά πρέπει να χειριστούν ένα μαθηματικό θέμα και μη αφήνοντας τους το παραμικρό περιθώριο ελευθερίας οι μαθητές πιέζονται, νιώθουν το φόβο και το δέος προς τα μαθηματικά και αναπόφευκτα οδηγούνται στη μαθηματικοφοβία.

* Διαγωνίσματα : τα τεστ και τα διαγωνίσματα είναι αυτά που έχουν την πιο αρνητική επίδραση στην ψυχολογία των μαθητών και φτάνουν στο ζενίθ το φόβο και την ανασφάλειά τους για τα μαθηματικά. Ο λανθασμένος τρόπος χρήσης των διαγωνισμάτων στην σχολική καθημερινότητα οδηγούν τους μαθητές στη μαθηματικοφοβία και δεν τους αφήνουν να δουν τα μαθηματικά όπως είναι στην πραγματικότητα.

Περιγράφοντας λοιπόν τις αιτίες που προκαλούν τη μαθηματικοφοβία και βλέποντας αναλυτικά τους βασικούς παράγοντες που οδηγούν τα παιδιά να αντιμετωπίζουν τα μαθηματικά ως ένα δράκο έτοιμο να τα κατασπαράξει, στη σκέψη μας έρχονται κάποιοι τρόποι προσέγγισης αυτής της νοσηρής κατάστασης με σκοπό την εξαφάνισή της στο βαθμό που είναι δυνατό ή έστω την ελαχιστοποίησή της. Τα μαθηματικά και η διδασκαλία τους πρέπει να βρίσκονται κοντά στον κόσμο του παιδιού και στα ενδιαφέροντά του και όχι να περιορίζονται μόνο στο μάθημα και το σχολικό βιβλίο. Όταν οι μαθητές δουν κοινά πράγματα στα μαθηματικά και την καθημερινότητά τους φυσικά και δεν θα νιώσουν φόβο ή δέος. Αυτή η οικειότητα είναι που θα φέρει τα παιδιά κοντά στα μαθηματικά καθώς επίσης και η ελευθερία κινήσεων κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Ο δάσκαλος πρέπει να δίνει στους μαθητές του την ευκαιρία για συμμετοχή στο μάθημα … δυνατότητα εξερεύνησης όλων των αγνώστων που για πρώτη φορά κάνουν την εμφάνισή τους εμπρός στα μάτια των παιδιών. Είναι ακόμη πολύ σημαντικό να δίνεται στους μαθητές η ευκαιρία να διατυπώσουν τις απορίες και τις ερωτήσεις τους σχετικά με όλα εκείνα που τους δυσκολεύουν και τους ξενίζουν. Το άγνωστο και το ακατανόητο πάντα φοβίζει και προκαλεί δέος, είτε είναι μαθηματικά είτε οτιδήποτε άλλο. Πρέπει επίσης να ελαττωθούν οι άσκοποι υπολογισμοί ενώ μπορούν να χρησιμοποιούνται υπολογιστές τσέπης για να διευκολυνθεί η ζωή των μαθητών. Υπάρχουν πολλοί αλγόριθμοί για την εύρεση κάποιων τιμών όμως το καλύτερο είναι να δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να δοκιμάσουν, να αποτύχουν, να καταλάβουν μόνα τους τα λάθη που έκαναν και να καταλήξουν στη σωστή λύση του προβλήματος. Η πορεία για την κατάκτηση της μαθηματικής γνώσης είναι μια περιπέτεια, η οποία περιέχει δοκιμές, πειραματισμούς, εικασίες, τροποποιήσεις και συνεχή διαπραγμάτευση.

Η γεωμετρία είναι αυτή που θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στην εξάλειψη της μαθηματικοφοβίας. Είναι πολύ σημαντικό να δουν τα παιδιά μέσα από τη γεωμετρία τον κόσμο γύρω μας, να κατανοήσουν τη φύση και ότι περιλαμβάνει με τη βοήθεια των γεωμετρικών σχημάτων και σχέσεων. Να μάθουν να ξεχωρίζουν τα σχήματα, να μετράνε τις γωνίες και τις πλευρές τους συγκρίνοντάς τα με σχήματα της καθημερινής τους ζωής.

Ένας απλός τρόπος και πολύ αποτελεσματικός θα ήταν να δημιουργήσουν τα παιδιά τα σχήματα που έμαθαν … να πάρουν χαρτί και μολύβι και να σχεδιάσουν ή να πάρουν χαρτόνι και να φτιάξουν κύβους, ορθογώνια, πυραμίδες καθώς και άλλα πιο εντυπωσιακά και πολύπλοκα και έτσι σίγουρα θα μάθουν τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα. Κάτι άλλο εξίσου ενδιαφέρον θα ήταν η αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας της Γεωμετρίας. Είναι ένα μάθημα που σχετίζεται απόλυτα με την φύση, οπότε τι καλύτερο από το να διδάσκεται παρατηρώντας έξω από το παράθυρο της τάξης και όχι στον πίνακα ή στο βιβλίο. Τα παιδιά θα ταυτίσουν, με αυτό τον τρόπο, τα σχήματα με γνωστά και καθημερινά αντικείμενα και η εκμάθηση θα είναι πιο εύκολη, οικεία και διασκεδαστική.

Το τελευταίο και εξίσου σημαντικό είναι ο ρόλος του δασκάλου και η ευθύνη του να παρουσιάσει τα μαθηματικά με τον πιο επιτυχημένο τρόπο ώστε να είναι κατανοητά από τους μαθητές τους. Είναι επιτακτική η ανάγκη να μπορεί ο δάσκαλος των μαθηματικών να καταλαβαίνει απόλυτα τη μαθηματική γλώσσα και όμως να βρίσκει τον τρόπο να διδάσκει στη γλώσσα του παιδιού, την απλή και φυσική, αυτή που τα μαθηματικά θα είναι τόσο κατανοητά όσο ένα τραγούδι ή ένα παραμύθι.

Ακόμα κι αυτό στα πρώτα σχολικά χρόνια θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Ο δάσκαλος μπορεί να ενσωματώσει τους αριθμούς, τις πράξεις και τα μαθηματικά σύμβολα σε σύντομες ιστοριούλες, ευχάριστες και απλές, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν κάποιες έννοιες χωρίς να τους επιβληθούν. Όσο γι’ αυτά που τα παιδιά πρέπει να μάθουν αλλά δυσκολεύονται (για παράδειγμα η προπαίδεια) ένας απλός στίχος μπορεί να γραφτεί από το δάσκαλο και τους μαθητές του και στη συνέχεια να τον τραγουδήσουν και να τον παρουσιάσουν σε μια μικρή σχολική εκδήλωση. Οι πρόβες και η προσπάθεια για την τελειοποίηση του τραγουδιού θα οδηγήσουν και στην κατανόηση, από μαθηματικής πλευράς.

Τόσο τα μαθηματικά όσο και το χιούμορ είναι συνδυαστικά, και τα δύο ξηλώνουν και συρράπτουν ιδέες για την ευχαρίστηση του πράγματος –αντιπαραθέτουν, γενικεύουν, επαναλαμβάνουν και αντιστρέφουν. Ας σημειωθεί πως οι μαθηματικοί έχουν μια χαρακτηριστική αίσθηση του χιούμορ, που μπορεί να οφείλεται στην εκπαίδευσή τους. Έχουν την τάση να εκλαμβάνουν ορισμένες εκφράσεις κατά γράμμα, ενώ αυτή η κυριολεκτική ερμηνεία είναι συχνά ασύμφωνη με την κανονική και γι’ αυτό κωμική. Επιδίδονται επίσης στην εις άτοπον απαγωγή, τη λογική άσκηση που παίρνει μια πρόταση και την τραβάει στα άκρα, και σε διάφορα είδη συνδυαστικών λογοπαιγνίων.

Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο θα σταθούμε. Οι Μαθηματικοί πρέπει να δίνουν σημασία και στην άλλη πλευρά των μαθηματικών και να μην εστιάζουν μόνο σε πράξεις, αποδείξεις, θεωρήματα και υπολογισμούς. Ποιά είναι η άλλη πλευρά; Η Ιστορία των Μαθηματικών και των δημιουργών τους. Για παράδειγμα, όταν τα παιδιά ακούν πρώτη φορά για το Πυθαγόρειο θεώρημα, πρέπει να μαθαίνουν κάποια πράγματα για τη ζωή και το έργο του Πυθαγόρα και όχι επιφανειακά … καλό είναι να φροντίζει ο δάσκαλός τους να τους δίνει πληροφορίες από την καθημερινότητα, τους φίλους και τους μαθητές του Μαθηματικού. Να τους διηγείται αστείες ιστορίες, για τον Πυθαγόρα στην προκειμένη περίπτωση, ώστε τα παιδιά να δουν τους Μαθηματικούς με τις αδυναμίες, τις προτιμήσεις και τις συνήθειές τους και τα Μαθηματικά ως τη δουλειά ή το χόμπι τους. Αυτό θα τους δώσει την αίσθηση ότι και τα ίδια μπορούν να ασχοληθούν και έτσι θα καταλάβουν πως όλοι οι μεγάλοι Μαθηματικοί ήταν κατά βάσει απλοί άνθρωποι που έτυχε να μείνουν στην ιστορία για αυτό που έκανε ο καθένας τους. Αν η μαθηματική παιδεία μετέδιδε αυτή την παιχνιδιάρικη όψη του θέματος, επίσημα, στο πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και πανεπιστημιακό επίπεδο, ή ανεπίσημα μέσω βιβλίων ευρείας κυκλοφορίας, πιστεύω ότι η αριθμοφοβία (μια κατηγορία της μαθηματικοφοβίας, όπως την έχουμε ορίσει παραπάνω) δεν θα ήταν τόσο διαδεδομένη όσο είναι σήμερα2.

Τελειώνοντας με την παρουσίαση των πιθανών τρόπων αντιμετώπισης της μαθηματικοφοβίας και των διαφόρων μορφών εμφάνισής της, ξεπροβάλλει άλλος ένας -κατ’ εμέ πετυχημένος- τρόπος. Η καλή εκπαίδευση και η άρτια προετοιμασία των δασκάλων των μαθηματικών. Τα αντίστοιχα τμήματα στην Ελλάδα θα πρέπει να ετοιμάζουν και να δημιουργούν δασκάλους με πάθος και αγάπη για τα μαθηματικά, ανθρώπους που θα κρέμεται το κοινό από την κάθε τους λέξη (είτε το κοινό αυτό είναι κάτω των 18, είτε είναι άνω των 18), ανθρώπους που θα αγαπάνε τόσο αυτό που κάνουν και που θα προσπαθούν να το μεταδώσουν στους ακροατές τους με κάθε δυνατό τρόπο. Η προσωπική μου άποψη ίσως δεν έχει μεγάλη σημασία εδώ αλλά, όταν κάτι σε εντυπωσιάζει σε κάνει να θέλεις να το μοιραστείς … μετρώντας λοιπόν 12 χρόνια στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και 8 χρόνια πανεπιστημιακή πορεία, συνάντησα τρεις μόνο ανθρώπους που να μιλάνε για την επιστήμη τους με τέτοιο πάθος και μεταδοτικότητα που να σε συνεπαίρνουν, να σε κάνουν να χάνεις το χρόνο και να μην μπορείς να σταματήσεις να τους ακούς. Τέτοιους μαθηματικούς και γενικότερα εκπαιδευτικούς χρειάζεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα για να αντιμετωπίσει κάθε είδους προβληματική κατάσταση. Θα πρέπει να φτιάχνουν μαθηματικούς που θα έχουν την πεποίθηση ότι θα κάνουν λειτούργημα και όχι ένα απλό επάγγελμα γιατί όσοι το είδαν έτσι χάθηκαν στο πλήθος αυτών που πέρασαν απαρατήρητοι από τις αίθουσες διδασκαλίας των σχολείων, από τα φροντιστήρια και από τις αίθουσες διαλέξεων των πανεπιστημίων.

Η αναφορά στα πανεπιστήμια ήταν η αφορμή για την περιγραφή μιας μαθηματικοφοβίας λίγο διαφορετικής από αυτήν που αναλύσαμε παραπάνω, εμφανίζεται στην ηλικία των 18 και κάτι και κυρίως σε κάποια τμήματα μαθηματικών της χώρας μας. Αυτή δεν είναι άλλη από την αποδειξιοφοβία3, είναι ο φόβος για κάθε είδους μαθηματική απόδειξη και δημιουργείται στους φοιτητές. Για τους μαθηματικούς η απόδειξη είναι έμμονη ιδέα … ανεξάρτητα από το πόσες ενδείξεις υπάρχουν για να υποστηρίξουν μια μαθηματική πρόταση, ο πραγματικός μαθηματικός δεν είναι ικανοποιημένος μέχρι αυτή η πρόταση να αποδειχθεί. Κι αυτό με πλήρη αυστηρότητα με σκοπό να είναι όλα σωστά, ακριβή και σαφή. Αυτός λοιπόν είναι άλλος ένας ουσιαστικός λόγος ώστε να δημιουργηθεί η μαθηματικοφοβία και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για παιδιά αλλά για ενήλικες, οι οποίοι δύσκολα θα άλλαζαν την γνώμη που σχημάτισαν για τα μαθηματικά. Είναι προφανές πως για να μετατραπεί ο φόβος και η απέχθεια σε ενδιαφέρον για τα μαθηματικά, θα πρέπει να αλλάξει άρδην το πρόγραμμα σπουδών και η νοοτροπία, τουλάχιστον των μαθηματικών σχολών και παρόμοιων καθηγητικών τμημάτων στη χώρα μας, πράγμα πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.

Φτάνοντας στο τέλος λοιπόν αυτής της μικρής παρουσίασης θα πρέπει να τονίσω ότι η μαθηματικοφοβία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δημιούργημα δικό μας, μια νοσηρή κατάσταση που μπορεί με λίγο παραπάνω κόπο και προσπάθεια από όλους μας να εξαλειφθεί. Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουν τα παιδιά τα μαθηματικά όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι με φόβο και απέχθεια. Τα μαθηματικά είναι δημιουργία, είναι περιπλάνηση σε έναν κόσμο συμβόλων και πράξεων, σχημάτων και συμπερασμάτων … είναι τέχνη και αρμονία, είναι αγάπη για μια επιστήμη εντυπωσιακή και απρόβλεπτη, που εφαρμόζεται παντού, που μπορείς να τη δεις στη φύση και στους ανθρώπους. Πώς μπορεί αυτή η ομορφιά και η τελειότητα να προκαλεί άγχος και φόβο; Πώς μπορεί μια εξαιρετικά εκλεπτυσμένη τέχνη να καταπιέζει τους ανθρώπους και να τους φοβίζει; Η απάντηση είναι ότι αυτό δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν … επομένως, μην αφήνεστε να παρασυρθείτε από έναν φόβο που στην πραγματικότητα δεν έχει λόγο ύπαρξης.

1 Μοτίβο είναι μια σχέση διάταξης στην οποία έχουμε τη διαδοχική σειρά επαναλαμβανόμενων στοιχείων που οδηγούν σε μια σύνθεση.

2 Η συσχέτιση των μαθηματικών με το χιούμορ είναι μια ιδέα που με εντυπωσίασε όταν τη διάβασα σε ένα από τα βιβλία του John Allen Paulos, ο οποίος είναι Αμερικανός με ελληνική καταγωγή από την Καλαμάτα, είναι καθηγητής μαθηματικών στο Temple University και τακτικός συνεργάτης σε έντυπα όπως οι New York Times και το Newsweek. Πρόκειται για το βιβλίο του «Αριθμοφοβία, ο μαθηματικός αναλφαβητισμός και οι συνέπειές του», σε μετάφραση Γιάννη Λιβιεράτου.

3 Ο όρος αποδειξιοφοβία σημαίνει φόβος για την απόδειξη στα μαθηματικά και πρώτη φορά τον συνάντησα στο βιβλίο του Ian Stewart, «Επιστολές σε μια νεαρή μαθηματικό», στο κεφάλαιο φόβος για τις αποδείξεις.

Βιβλιογραφικές Αναφορές

I. Τουμάσης, Μ., (2004), Σύγχρονη Διδακτική των Μαθηματικών, Αθήνα, εκδόσεις Gutenberg.

II. Paulos, J.A., (1991), Αριθμοφοβία, ο μαθηματικός αναλφαβητισμός και οι συνέπειές του, Αθήνα, εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

III. Μπαλής, Σ., (2001), μαθηματικά και ποίηση, από τον Αρχιμήδη στον Ελύτη, Θεσσαλονίκη, εκδόσεις Νησίδες.

IV. Stewart, I., (2008), Επιστολές σε μια νεαρή μαθηματικό, Αθήνα, εκδοτικός οίκος ΤΡΑΥΛΟΣ.

(Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουαρίου- Απριλίου 2014, του περιοδικού “Στρατιωτική Επιθεώρηση”)

* H Ρεβέκα Θεοδωροπούλου  είναι M.Sc. Μαθηματικός και η Αγγελική Στρατή είναι Αξιωματικός ΕΣ, M.Sc. Μαθηματικός