Massoud Bakhshi, Μια αξιοπρεπής οικογένεια (2012)
του Μπάμπη Δερμιτζάκη //
Massoud Bakhshi
Πρώτη φορά μου συνέβη. Όταν γράφω για μια ταινία κάνω αναφορά σε ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη τις οποίες έχω παρουσιάσει. Κοιτάζω και βρίσκω ό,τι έχω γράψει για το «Η Τεχεράνη δεν έχει πια ρόδια», αλλά στα αρχεία μου. Στο διαδίκτυο, όμως, δε βλέπω να υπάρχει για να παραθέσω το link. Ψάχνω στις αναρτήσεις μου κοντά στην ημερομηνία συγγραφής του κειμένου (26-1-2012), μήπως η google δεν μπορεί να με βρει, και πάλι δε βρίσκω τίποτα. Έτσι έκανα την ανάρτηση τώρα και παραθέτω τον σύνδεσμο εδώ.
Σήμερα θα γράψουμε για μια ακόμη ταινία του Μασούντ Μπαξί, με τίτλο «Μια αξιοπρεπής οικογένεια». ( http://www.bakhshim.com/ & http://www.imdb.com/title/tt2229056/ ).
Δεν το πιστεύω, σταματάω για να ψάξω να βρω τίποτα σχετικό με την ταινία στο διαδίκτυο, περνάω υποχρεωτικά από το facebook, και βλέπω πέντε like και ένα share. Αυτό δεν ξανάγινε, τι διάβολο, ήταν τόσο καλό το κείμενο, ή ήταν μια ξαφνική εκδήλωση φιλοφροσύνης; ή μήπως είναι κατάλληλη η ώρα, με τους περισσότερους να είναι στο διαδίκτυο; Όπως και να έχει, σκοπός μου ήταν να ψάξω για την ταινία· θα ψάξω και θα επιστρέψω.
Βρήκα κάτι, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Εγώ όμως θα γράψω τα δικά μου.
Η ταινία αναφέρεται στον αγώνα των μελών μιας αξιοπρεπούς οικογένειας για το πώς να ρίξουν τους άλλους σε μια κληρονομιά. Το «αξιοπρεπής» τίθεται κατ’ ευφημισμόν. Ο καημένος ο Αράς νομίζει ότι τον κάλεσε το πανεπιστήμιο για να δώσει κάποια μαθήματα. Λείπει 23 χρόνια στο εξωτερικό, από τα 15 του, όπου κάνει πανεπιστημιακή καριέρα. Στην πραγματικότητα λάδωσαν τις πανεπιστημιακές αρχές για να τον καλέσουν. Έπρεπε να υπογράψει κάποια έγγραφα για το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας, αλλά μαζί με αυτόν έπρεπε να υπογράψει και η μητέρα του, την οποία δεν μπορούν να πείσουν. Τελειώνει το εξάμηνο και θέλει να γυρίσει πίσω, όμως δεν του δίνουν το διαβατήριο (αυτό το μαθαίνουμε στην αρχή, η ταινία έχει πολλά flash back). Ο λόγος; Δεν έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Ο ίδιος ξέρει ότι στην περίπτωσή του, όπως και των ομοίων του, υπάρχει απαλλαγή. Στο τέλος μαθαίνουμε ότι ο πραγματικός λόγος ήταν να μείνει μέχρι να πείσει τη μητέρα του να βάλει την υπογραφή της για την εκτέλεση της διαθήκης, παίρνοντας έτσι και η ίδια κάποια χρήματα. Η ίδια αρνείται να πάρει «βρόμικα χρήματα», ξέροντας ότι είναι προϊόν κλοπής. Η σύνταξή της ως καθηγήτριας της αρκεί, λέει. Ο Αράς την καταφέρνει· εξάλλου θα πάρει κι αυτός μερίδιο, υποχρεωτικά, χωρίς να ενδιαφέρεται. Όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Τον απαγάγουν, τον σπάζουν στο ξύλο, και κάποιοι αξιωματούχοι της αστυνομίας στη συνέχεια τον κατηγορούν ότι θέλει να κάνει εξαγωγή βρόμικου χρήματος. Στο τέλος της ταινίας αυτός που τον έφερε τον πηγαίνει πίσω στο αεροδρόμιο· πιο πριν, εκλιπαρεί τον δυνατό της οικογένειας για κάποια χρήματα, αυτός του υπόσχεται κάποια ψιχία.
Στην ταινία υπάρχουν αρκετά απροσδόκητα, με πρώτο και καλύτερο την αποκάλυψη ότι ο φιλόξενος νεαρός (ανιψιός; ξάδελφος; δε θυμάμαι) αποκαλύπτεται ότι είναι ο εγκέφαλος της συνωμοσίας.
Η ταινία, μαθαίνω, είναι απαγορευμένη στο Ιράν. Θυμήθηκα τώρα ότι η πρώτη ταινία του Dariush Mehrjui, η Gaav (Αγελάδα) απαγορεύτηκε από το καθεστώς του Σάχη με το σκεπτικό ότι δίνει μια κακή εικόνα της αγροτικής κοινωνίας του Ιράν. Πιθανώς ο ειδικός λόγος που απαγορεύτηκε η ταινία του Μπαξί να είναι ότι παρουσιάζει μια κακή εικόνα της πλουτοκρατίας της· γιατί, πρέπει να προσθέσουμε, η υπόθεση της ταινίας, όπως διαβάσαμε, στηρίζεται σε μια αληθινή ιστορία.
Καλά, με τον Σάχη είχαν μια δικτατορία, τώρα όμως που έχουν δημοκρατία;
Όχι, δεν έχουν ακριβώς δημοκρατία, έχουν «ισλαμική δημοκρατία», την ίδια δημοκρατία που είχαν και οι «σοσιαλιστικές δημοκρατίες». Τελικά, δημοκρατία είναι μόνο η δημοκρατία εκείνη που δεν έχει μπροστά της κανέναν προσδιορισμό, αλλιώς είναι για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Οι ΗΠΑ είναι δημοκρατία, όπως και η Αθήνα στην Αρχαία Ελλάδα, μια δημοκρατία για την οποία εκφράζεται πολύ κολακευτικά ο Καστοριάδης, αλλά με τη μικρή λεπτομέρεια ότι είναι ιμπεριαλιστική. Ανέχεται τη διαφωνία στο εσωτερικό της, αλλά όχι στους δορυφόρους της, στους οποίους επιβάλλει κατά καιρούς δικτατορικά καθεστώτα υποχείριά της. Σκεφτείτε πόσα αμερικάνικα έργα έχουμε δει στα οποία παρουσιάζονται ανώτατα κλιμάκια της αστυνομίας και ένα σωρό πολιτικοί να είναι βουτηγμένοι στο βούρκο της διαφθοράς. Όμως δεν νομίζω να πέρασε από κανενός το μυαλό ότι θα έπρεπε να απαγορευτούν.
Θα τελειώσω παραφράζοντας τον Bradley που παραφράζει τον Λάιμπνιτς: Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο των δυνατών πολιτευμάτων, και κάθε κακό σ’ αυτήν είναι αναγκαίο κακό.
Βρίσκεται στην αρχή του κεφαλαίου για τον Λάιμπνιτς στην «Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας» του Μπέρτραντ Ράσελ: It was the popular Leibniz who invented the doctrine that this is the best of all possible worlds (to which F. H. Bradley added the sardonic comment “and everything in it is a necessary evil”).
Αυτό το είχα ξαναγράψει, το θυμόμουνα, και ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα την ανάρτηση όπου το έγραψα, και καθώς συνάδει κάπως με το θέμα θα παραθέσω τον σύνδεσμο εδώ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
✩ Για την ταινία «Τοτέμ» | Η αγάπη, το ανάχωμα στη φθορά
16/04/2024, 8:10 μμ -
Φιλμικά υβρίδια & μεταγλώσσα στον μεταμοντέρνο κινηματογράφο.
09/04/2024, 8:05 μμ -
«Μέσα στη Μέρα». Με την κοφτερή αμεσότητα ενός χαϊκού
09/04/2024, 8:03 μμ -
Για την ταινία “O ονειροπόλος” (L’homme d’argile)
09/04/2024, 7:49 μμ -
Για «Το Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων»
09/04/2024, 7:47 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Πατρίδα μου η Τέχνη
Γράφει η Γιόλα Πετρίτση // Μετίν Αρντιτί «Το Τουρκάκι», εκδ. «Καλέντη», σελ 400. Στο Μουσείο του Λούβρου υπάρχει ένα πορτρέτο με τον τίτλο « Ο άνδρας με το γάντι», που πίστευαν ότι το είχε φιλοτεχνήσει ο Τιτσιάνο, εφόσον η
Περισσότερα -
Η «συμμορία» με τις Πικραλίδες
Γράφει η Φωτεινή Χρηστίδου // «Πικραλίδες», Γεωργία Μακρογιώργου, Εκδόσεις: Παράξενες μέρες, Σελ. 111 ‘’Είμαστε όμηροι των αναμνήσεών μας’’, Φρήντριχ Άνι Αφετηρία στο πεζογράφημα της Γ. Μακρογιώργου με το συμβολικό τίτλο Πικραλίδες είναι ένα δυστύχημα που συμβαίνει κατά
Περισσότερα -
Dr Karyl McBride: «Ο ακρογωνιαίος λίθος της ναρκισσιστικής μητέρας είναι η έλλειψη συμπόνιας και η αδυναμία να συντονιστεί με τις ψυχικές ανάγκες των παιδιών της»
Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καρύδη // Συνέντευξη της ψυχολόγου dr. Karyl McBride με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου της «Υπάρχει χώρος για ‘μένα;. Οι περιπέτειες του Ναρκισσισμού στην εποχή μας μέσα από τις σχέσεις μάνας-κόρης» Στα τριάντα
Περισσότερα -
Το βιβλίο κι ο συγγραφέας του: Εις το όνομα του Πατρός
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης «Το όνομά σου», εκδ. Το Ροδακιό «Τέσσερις τοίχοι», το πρώτο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2000, βραβεύτηκε, μεταφράστηκε και ξαναβραβεύτηκε, καθόρισε τις βασικές συγγραφικές εμμονές του και φανέρωσε μια σπάνια λογοτεχνική
Περισσότερα -
Ο δολοφόνος που δεν ήξερε τα πουλιά
της Χρύσας Σπυροπούλου // * Η Έλλη αγαπούσε τους σκύλους και τους παπαγάλους. Δεν έλεγε όχι, όμως, στις γάτες και γι’ αυτό, άλλωστε, δεν τις έδιωχνε από τον κήπο και την βεράντα της, στην οποία σκαρφάλωνε η λευκή μονόφθαλμη
Περισσότερα -
Η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο
Του Νίκου Τσούλια // * «Tο βιβλίο σού τρυπά τον νου και την καρδιά, εκβάλλει την αμάθεια και βάζει τη σοφία». Δαπόντες Kαισάριος Δεν είναι σχέση αγάπης και φιλίας. Δεν είναι και εχθρική. Μπορεί μάλλον να
Περισσότερα -
Πέντε ποιήματα
του Δημήτρη Π. Κρανιώτη // * Γραβάτα δημοσίας αιδούς Άρχισα να ξηλώνω τα ρούχα μου, ώσπου έμεινα γυμνός στη μέση του πουθενά φωνάζοντας σε μια γλώσσα άγνωστη (έτσι κι αλλιώς ποιος θα με καταλάβαινε;) μα δεν με συνέλαβαν
Περισσότερα
