Markouli Records I
Από την Μαρία Μαρκουλή // *
Marcus Marr – «The Music»
Συμβαίνει έτσι όπως συμβαίνει. Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις μέσα στη Μουσική. Σε υποδέχεται κάπως εξωτικά, με φωτάκια που αναβοσβήνουν όχι επιθετικά αλλά παιχνιδιάρικα, μια dance τόμπολα της ανεξάντλητης disco playland με φυσικά όργανα που δείχνουν χαρακτήρα και ανεβάζουν επιδέξια τόνους. Αν με ρωτάτε, είναι τα πολύ ωραία tracks της DFA records, δια χειρός Marcus Marr, γνωστού βινυλιοφάγου μουσικο – μανιακού με ορμητήριο το Μπρίξτον και σταθερές εξορμήσεις σε ντεκς του κόσμου. Εντάξει, του πάει η Νέα Υόρκη, αυτό να λέγεται.
Nα τι λέει: «Αγαπάω τη machine music, ναι, αλλά αντί να χρησιμοποιήσω ένα sample ίσως από ένα boogie δίσκο του 1981, έπαιξα όλα τα μέρη ώστε να μιμηθώ την ακριβή παραγωγή του αμερικάνικου dance record του 1981. Καθώς το κομμάτι εξελισσόταν, όλα τα μέρη έπρεπε να παιχτούν στο χέρι και μετά να στρωθούν στο κομπιούτερ με τέτοιο τρόπο που να ακούγονται σαν να παίζουν κορυφαίοι μουσικοί από το 1981». Sounds fun!
Και τώρα, έρχεται κι αυτό, που μόλις έμαθα, ότι ο Marcus Marr θα παίξει στην Αθήνα, στις 11 Οκτωβρίου στο Ρομάντσο, στο The Kids Are Alright Vol 2, στη DFA σκηνή μαζί με Shit Robot και Surahn ! Οπότε καλή μας εβδομάδα. Και play TheMusic.
Celso Sim – «Tremor Essencial»
Είναι που εντοπίζεις ίχνη από tropicalia και μουσικές ευαισθησίες και έναν αέρα να φυσάει από το αμήχανο Σάο Πάολο που στέκεται σκεπτικό απέναντι στις γιορτές και τις διοργανώσεις που πάνε κι έρχονται και ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο.
Είναι και που ο Celso Sim, τραγουδοποιός αλλά και ηθοποιός όμως, λέει ιστορίες με αόρατους ήρωες τον Caetano Veloso και τον Gilberto Gil, με κομψότητα και διάθεση να παίζει με ήχους όχι μόνο από τον τόπο του αλλά και από άλλα μέρη (όπως στα Tupitech, Gargahalda…) και με κιθάρες, από τις αθώες και παιχνιδιάρικες ως τις πιο συνειδητοποιημένες και εύστοχες σε αυτό που θέλουν να ‘ζωγραφίσουν’.
Στο A Liberdade É Bonita η τραγουδίστρια της σάμπα Elza Soares μετο ταμπεραμέντο και τη βραχνή φωνή της δίνει τέτοια εκρηκτική διάσταση που νομίζεις ότι το τραγούδι έχει βγει σε ολόγραμμα και χορεύει δίπλα σου (αλλά και άλλες εκλεκτές συνεργασίες ξεχωρίζουν, όπως αυτές με τους Jorge Mautner και Arnaldo Antunes, που ανοίγουν περισσότερο την παλέτα του άλμπουμ).
Είναι ακόμη που, μέσα στο Μεσογειακό μας καλοκαίρι, εμείς συνεχίζουμε να περπατάμε εκεί που μας έχουν ρίξει, στα αγκάθια, με τις Ηavaianas και τις Ipanemas μας ως που να πιάνουν οι χοντρές οι ζέστες στη χώρα του Celso Sim, πες Γενάρη, να ’μαστε καλά, που μπορεί να χαλάσει ο καιρός εδώ, υποθέτω, καθώς τσιμπολογάω από το Tremor Essencial και έχω κολλήσει κάμποση ώρα.
Spoon – «They Want My Soul»
Το They Want My Soul θα μπορούσε να ήταν σημαία σε πειρατικό σε ανοιχτές θάλασσες, που παλεύει με τα κύματα και τα τέρμινα μιας ροκ ουτοπίας. Είπα ‘ροκ’?
Εξηγούμαι-και αγαπώ τους Spoon! Όπως αγαπώ μπάντες που γλιστράνε από τα γρανάζια των μηχανών που αλέθουν ό,τι βρουν και μαγκώνουν ξέφτια του ροκ και πολλά άλλα τέτοια. Αλλά εκείνοι -αγέρωχοι, συνειδητοποιημένοι, μεγάλοι μάστορες. Τους παρακολουθώ από κοντά πολλά χρόνια- έχουν φτάσει στο άλμπουμ Νο 8, με τα έξοχα Kill The Moonlight, Ga Ga Ga Ga Ga, Transference ενδιάμεσα και παράλληλα πρότζεκτς (πx Divine Fits) -τους έχω δει λάιβ (συναρπαστικοί), τους χαίρομαι που σπέρνουν καινούργιες ιδέες κάθε φορά που ζητάνε την προσοχή μας και «τα παίρνω» που κάθε τόσο παρουσιάζονται σαν θεοί καλλιτέχνες που δεν φτάνουν ούτε στο δακτυλάκι τους μέσα στη γνωστή μουσική σύγχυση που συνεχώς πυκνώνει (και κάπου-κάπου έχει και τη χάρη της).
Αφού τα είπαμε αυτά, ακούμε το They Want My Soul που, μάλλον αμέριμνα αν κρίνω από το στιλ και τον χαρακτήρα του Britt Daniel και των υπόλοιπων νοματαίων (όσο μπορώ να πω δηλαδή), έριξαν οι Spoon στα απελπιστικά ήρεμα νερά του Αυγούστου. Από τον χτύπο καρδιάς στα ντραμς και τις επιστημονικής ακρίβειας ποπ κιθάρες με το «γκαραζ-ίζον» πνεύμα να βγαίνει συχνά μπροστά ως την ευκολία τους να στύβουν μελωδίες μέσα από την πιο ξεροψημένη παραμόρφωση σαν Τelevision σε freestyle πρόσταγμα από τον Tομ Βερλέν και σαν επίσης την πιο φρέσκια εκδοχή των ροκ εν’ ρoλ γκρουπ των 60ς- οι Spoon μαρκάρουν με τα λαμπερά τραγούδια τους τη στιγμή.
Στο Inside Out παίζει μια trip-hop εξομολόγηση, ενώ το New York kiss είναι το dance «φιλί» που μεγεθύνεται σε γιγαντοοθόνες των κλαμπ και της ηλεκτρονικής αυτοκρατορίας. Η πρόκληση ενδιέφερε πάντα μουσικά την μπάντα από το Austin του Τέξας– και αν ήταν διαφορετικά, θα το είχαν διαλύσει-απλά πράγματα. Ο Daniel στο μεταξύ “ανοίγεται” πιο πολύ στους στίχους φιλτράρει παλιές ευαισθησίες και σχέσεις και διαπρέπει με την εύγλωττη πειθώ της κοφτερής ερμηνείας του, ιδανικός frontman με μοναδική ισορροπία ανάμεσα στο απόμακρος και «καθηγητής» (ροκ) επικοινωνίας.
Έτσι, από τη στιγμή που ακούς το The Want My Soul (Loma Vista) οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου πάνε περίπατο… Υπέροχοι Spoon – όλο και πιο δυνατά!
* Είναι σαν η Μαρία Μαρκουλή να ασχολείται με την ποπ κουλτούρα από πάντα. Η δημοσιογράφος – συγγραφέας που ακόμα δεν «ψήσαμε» να γράφει μόνο στο Fractal μας «αδειοδότησε» να μοιραζόμαστε κείμενα – δισκοκριτικές – που γράφει στο μπλoγκ της http://mariamarkouli.blogspot.gr. Την ευχαριστούμε γι’ αυτό.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Η Επιστροφή, στη δισκογραφία, του Γιάννη Μαρκόπουλου.
01/07/2015, 8:09 μμ -
Άκουσα το νέο cd του Γιώργου Περού «Δυο κόσμοι»
20/05/2015, 5:01 μμ -
Don Cunningham, Playboy bunnies κι ένας δίσκος που ζωντανεύει μια άλλη εποχή.
07/05/2015, 2:49 μμ -
“Στον Διπλανό Ουρανό” με τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies
07/05/2015, 11:41 πμ -
Άκουσα (πολλές φορές) το άλμπουμ «Here and Gone» των Dreamline.
29/04/2015, 1:42 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η ευρυμάθεια της Ελένης Λαδιά και η αγάπη της στον αναγνώστη
Γράφει η Γεωργία Κακούρου – Χρόνη // * Ελένη Λαδιά «Δοκίμια για τον Ντοστογιέφσκι», εκδ. Αρμός Θεωρούσα, και θεωρώ, ότι είμαι ανέτοιμη γι’ αυτή την παρουσίαση για δυο λόγους: α) Έχω πολύ καιρό να επιστρέψω στον Ντοστογιέφσκι και
Περισσότερα -
Έχουν φύλο οι φιλίες;
Γράφει η Μαρία Σταυρίδου // Έχουν φύλο οι φιλίες; Μεγάλωσα στα χέρια ενός απόλυτου ανθρώπου που συνεχώς μου έλεγε με στόμφο πως οι άνδρες δεν μπορούν να γίνουν φίλοι με τις γυναίκες, πως καμία γυναίκα σ΄αυτόν
Περισσότερα -
Το ποίημα της εβδομάδας | Γιώργος Σεφέρης. «Η μορφή της Μοίρας», απόσπασμα από το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’- 1944»
Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη // Γιώργος Σεφέρης, «Η μορφή της Μοίρας», απόσπασμα από το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’- 1944» Ιστορισμένα παραμύθια στην καρδιά μας σαν ασημένια σκούνα μπρος στο τέμπλο μιας άδειας εκκλησιάς, Ιούλιο στο νησί.
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ταξίδι στα Κύθηρα”
Της Τζίνας Ψάρρη // Ταξίδι στα Κύθηρα Οι αργές νωχελικές νότες από το «Ταξίδι στα Κύθηρα» ζωντανεύουν πάντα την ίδια ανάμνηση. Μέσα μου στενάζει η νοσταλγία. Ακούω τη σιωπή, γεμίζω μυρωδιές, ανασαίνω αλλιώς. Η καταχνιά
Περισσότερα -
17 Mαρτίου – Ρουντόλφ Νουρέγιεφ
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Ρουντόλφ Νουρέγιεφ, γεννημένος σαν σήμερα το 1938, ήταν Ρώσος χορευτής και χορογράφος, εκ των κορυφαίων του 20ου αιώνα στο κλασικό μπαλέτο. Ξεκίνησε την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958,
Περισσότερα -
Τον Ιούλιο, κάποτε
Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου // Γιώργος Καραμπελιάς-Δημήτρης Λιβιεράτος, “Ιούλης ’65, Η έκρηξη” , Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2015, σελ. 112, Σύμφωνα με τον πρόλογο του πρώτου εκ των συγγραφέων του πονήματος, τον Γιώργο Καραμπελιά (1946), εκδότης του περιοδικού Άρδην, έπρεπε να
Περισσότερα -
To τραμ των απόκληρων
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Φιστόν Μουαντζά Μουζιλά «Τραμ 83», Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 224 Η σειρά των εκδόσεων Καστανιώτη ‘’Συγγραφείς από όλο τον κόσμο’’ μας έχει δώσει ην ευκαιρία να γνωρίσουμε λογοτεχνικούς εκπροσώπους από πολλές
Περισσότερα
