Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Τρίτη”
23/03/2016, 12:50 μμ

Διήγημα Fractal: “Τρίτη”

Γράφει η Μυρτώ Μαρκάκη // *

 

d1

 

Ημέρα Τρίτη πρώτη ώρα μάθημα κοινωνιολογία μας ζήτησε ο καθηγητής μας να δημιουργήσουμε έναν ολοστρόγγυλο κύκλο με τις καρέκλες και τοποθετημένα πάνω σε αυτές τα σώματά μας. Μετά από μια ολιγόλεπτη ανακατωσούρα φτιάξαμε τον κύκλο που μας είχε ζητήσει. Ήταν ο καινούργιος τρόπος διδασκαλίας του μαθήματος, μας βοηθούσε έλεγε στην συγκέντρωση και μας ενίσχυε το ενδιαφέρον μας. Όμως τα έντονα χασμουρητά δεν σταμάτησαν με αυτή την νέα διαδικασία και τα πηγαδάκια πλημμύριζαν την πρώτη κιόλας ώρα. Εκεί ανάμεσα στην αναφορά του Λένιν και του Μαρξ από τον καθηγητή μας αντίκρισα για πρώτη φορά ένα καινούργιο πρόσωπο σκορπισμένο ανάμεσα σε αδιάφορες μορφές. Δεν τον είχα παρατηρήσει ποτέ ξανά.

Ψηλός, μελαχρινός με καστανά βαθιά ματιά, δυο μικρές γρατσουνιές στο δεξί μάγουλο, δάκτυλα απόλυτα τεντωμένα, ρούχα αταίριαστα μεταξύ τους και μια ελαφριά μελαγχολία που κατά την διάρκεια του μαθήματος όλο και αυξανόταν. Κουνούσε ασταμάτητα πάνω κάτω το αριστερό του πόδι και κοιτούσε προς τα κάτω. Τον παρατηρούσα και κανένα ερέθισμα δεν άλλαζε το καλοσχηματισμένο σώμα του. Σκέφτηκα ότι ήταν η πρώτη ώρα και πως βρισκόταν ακόμα σε λήθαργο από τον ύπνο. Το μάθημα συνεχιζότανε ήρεμα και αυτός ανοιγόκλεινε πιο έντονα τα βλέφαρα του από πριν. Μου φάνηκε περίεργο και αμέσως μετά είδα μια σταγόνα ιδρώτα κάτω από την φαβορίτα του. Τα χέρια του έπαψαν να είναι τεντωμένα και σήκωσε το κεφάλι του προς τα πάνω. Παρατηρούσα το εξόγκωμα του λαιμού του να ανεβοκατεβαίνει. Άρχιζε να τρέμει και έπεσε κάτω, είχε λουστεί με κρύο ιδρώτα και έκανε συσπάσεις το σώμα του. Τρέξαμε όλοι έντρομοι πάνω του και προσπαθούσαμε να τον συνεφέρουμε, ο καθηγητής κάλεσε ένα ασθενοφόρο. Από το στόμα του έβγαζε αφρούς, τα δάκρυα από τα ματιά του σχημάτιζαν ένα ρυάκι που κατέληγε στα μελίγγια του και έβρεχε τα μαλλιά του. Μετά από λίγα λεπτά το ασθενοφόρο ήταν απέξω και διευθυντής τον συνόδευσε ως το νοσοκομείο.

Την επόμενη ώρα συνεχίσαμε το μάθημα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Τι άδικο ένας συμμαθητής μας ακόμα και αν δεν γνωρίζαμε το όνομά του είχε πάθει μπροστά μας κρίση πανικού και ήταν σχεδόν λιπόθυμος και εμείς συνεχίζαμε να κλείνουμε ρήματα στα αρχαία, να λύνουμε εξισώσεις στα μαθηματικά, να βρίσκουμε την τάση της ηλεκτρικής πηγής στην φυσική, συνεχίζαμε αμέριμνοι και αδιάφοροι την ζωή μας. Πόσο άδικο… Στο τέλος της ημέρας ενημέρωσαν προσωπικά την τάξη μας πως το παιδί ο Αντώνης θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ημέρας στο νοσοκομείο. Περεταίρω δεν ήξεραν να μας πουν. Σκέφτηκα ότι θα χρειαζόταν τώρα δίπλα του έναν φίλο όμως δίστασα να πάω-ίσως και να έπρεπε τελικά. Την επόμενη μέρα δεν εμφανίστηκε ούτε την παρεπόμενη ούτε ποτέ ξανά. Και ο ίδιος ο διευθυντής δεν ήξερε κάτι συγκεκριμένο μόνο αοριστολογίες. Κάνεις δεν ήξερε να πει το οτιδήποτε για αυτό το παιδί. Άδικο δεν είναι;

 

Μετά από χρόνια..

Φοιτώ εδώ και δυο χρόνια στην γεωπονική σχολή της Θεσσαλονίκης. Σήμερα Τρίτη κατά της εννιά εκεί στο φανάρι της Τσιμισκή ανάμεσα σε τόσες αδιάφορες μορφές είδα το πρόσωπο του Αντώνη. Στην αρχή νόμιζα πως δεν ήταν αυτός όμως τα μελαχρινά του μαλλιά, οι δυο γρατσουνιές στο δεξί μάγουλο του το εξόγκωμα στο λαιμό του, μου το επιβεβαίωσαν. Μα όταν πια έφτασα στα τεντωμένα δάχτυλα αντίκρισα ένα βοηθητικό άσπρο μπαστούνι. Παρατήρησα ξανά τα μάτια του ήταν και αυτά άσπρα δεν είχαν αυτό το βαθύ καφέ χρώμα. Ο Αντώνης ήταν πια τυφλός. Το φανάρι άναψε και χαθήκαμε μέσα στο πλήθος. Ίσως να τον συναντούσα ξανά μια άλλη Τρίτη ένα άλλο πρωινό.

 

* H Μυρτώ Μαρκάκη γεννήθηκε το 1999 στο Ηράκλειο Κρήτης όπου ζει μέχρι σήμερα. Φοιτά στο 8ο Γενικό Λύκειο. Γράφει εδώ και 3 χρόνια δικά της άρθρα επηρεασμένη από την προσωπική της ζωή, την κοινωνία, τον πολιτισμό ακόμα και από την πολιτική κατάσταση της χώρας.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top