Fractal
Home / FRACT-ALL / Ένα πεζοποίημα κι ένα παραμύθι
13/04/2016, 12:47 μμ

Ένα πεζοποίημα κι ένα παραμύθι

Της Μαρίνας Δελλαδέτσιμα //

 

 pezopoihma

 

Ίχνη Ανάγλυφα

 

Είδε ένα όνειρο εχθές.

Ιούνη μήνα βρέθηκε σε παραλία ερημική.

Τα πέλματά της βύθιζε στην άμμο. Άφηνε ίχνη πίσω της, πατημασιές στη Γη.

Έπαιζε, σα μικρό παιδί. Έκανε βήματα πολλά. Να δει ποιο ίχνος θα ’τανε του πέλματός της ο καλύτερος καθρέφτης.

Σαν έφτασε στην άκρη της ακτής, γύρισε να κοιτάξει, προτού περάσει η θάλασσα με κύμα για να σβήσει.

Και τι να δει; Τα ίχνη της ανάγλυφα φαινόνταν.

Λες κι ήταν κάτω από τη γη, κι ανάποδα πατούσε!

Σαν ν’ αεροβατούσε!

 

Για μια στιγμή, εσάστισε.

Κι ύστερα, είπε, όνειρο είναι.

Το υλικό αλλόκοτο είναι πάντα.

 

Να λέει κάτι για εκείνην;

Kάτι καινούργιο κι άγνωστο και μη απαντημένο;

Που θα αιωρείται αέναα ώσπου ν’ απαντηθεί;

 

Δε βιάζεται. Και τ’ αγαπάει, όλα όσα δεν ξέρει.

Είναι μια θάλασσα άγνωστη και θέλει να υπάρχει.

Να ταξιδεύει μόνη της σ’ αυτήν.

Κόσμους ν’ ανακαλύπτει, ορίζοντες και ουρανούς, πολύτιμα κομμάτια.

Είναι εκεί ελεύθερη.

Μέχρι όπου θέλει πάει, κι όσο βαθειά θέλει, βουτά, και όσο θέλει, μένει.

Μα, ένα είναι σίγουρο, πως μόνο προχωράει.

Ταξίδι είναι ατέρμονο.

Δεν έχει προορισμό. Δεν έχει γυρισμό.

Ό,τι έχει για να μάθει εκεί, είναι από τα κύματα και τις βουτιές που κάνει.

Είναι  από τα ίχνη τα υγρά, τ’ ανάγλυφα, που μένουνε στην άμμο.

 

Για όσο είναι χρήσιμα.

Mοναδικά εφαλτήρια.

Πυξίδες για να προχωράει στο δρόμο τον δικό της.

 

mAd1-2/2015

 

____________________________________

 

ΜΕΓΑ, μικρόν και Ν.

(Παραμύθι για μικρούς και μεγάλους)

 

Ξύπνησε μια μέρα, πριν πολύ καιρό, το Ω-Μέγα μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό κι ένα παράπονο που βρισκόταν πάντα στο τελευταίο σκαλί κάτω, στο τέλος της σειράς. Ναι, φυσικά, ήταν πάντα παρόν στη δημοφιλή έκφραση “το Α και το Ω”, αλλά, εκείνη τη μέρα, αυτό δεν του ήταν αρκετό πια.

Πήρε την απόφαση να αφήσει το τέλος και να ανηφορίσει προς την αρχή. Δεν είχε ιδέα που ακριβώς ήθελε να πάει. Έπρεπε μόνο να φύγει από εκεί που ήταν και ένιωθε εγκλωβισμένο.

Ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλοπάτια πέρασε μπροστά από το Χ και το Ψ – ήταν τα γειτονάκια του και γνωρίζονταν. Το κοίταξαν με περιέργεια και έκπληξη. Τους έγνεψε βιαστικά, μη θέλοντας να δώσει εξηγήσεις για την παρουσία του εκτός σειράς, αφού καμμία εντολή για σχηματισμό λέξεων δεν είχε δοθεί ακόμα εκείνο το πρωινό.

Προχώρησε αρκετά σκαλιά, αγνοώντας τα άλλα γράμματα και τις όποιες αντιδράσεις τους. Έτσι κι αλλιώς, με κάποια από αυτά σπάνια συναντιόταν και δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις και συνεργασία. Εκεί, κάπου στη μέση της σειράς, του τράβηξε την προσοχή το Ο-μικρόν. Σταμάτησε. Κάτι το συνέδεε με το Ο-μικρόν. Δίχως να του είναι σαφές για ποιάν αιτία, το πλησίασε και το παρακίνησε να βγει από τη σειρά.

Το Ο-μικρόν δέχθηκε με προθυμία την πρόσκληση. Ήταν ένα χαρούμενο, παιχνιδιάρικο και καλόβολο γράμμα, αφού ήταν μικρόν. Σαν βρέθηκαν τα δυο τους μαζί, έκατσαν δίπλα-δίπλα στο ακρόσκαλο.Το Ο-μικρόν ένιωσε ότι το Ω-Μέγα δεν ήταν στα καλύτερά του.

“Τι σου συμβαίνει;” Το ρώτησε με τρυφερό ενδιαφέρον.

“Κουράστηκα” απάντησε εκείνο βαρύθυμα. “Κουράστηκα να είμαι πάντα στο τέλος της σειράς. Τίποτα ποτέ δε με ακολουθεί κι όλα προηγούνται από μένα.”

“Μη σκας, φίλε μου” είπε, τότε, το Ο-μικρόν. “Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι και να δώσουμε μορφή και ουσία σε κάτι σημαντικό. Αλλά, μην το πάρεις στα σοβαρά. Θα είναι μόνον ένα παιχνίδι!”

“Σ’ αυτό το παιχνίδι, θα είμαι πρώτο στη σειρά;” Ρώτησε με δύσπιστη ανησυχία το Ω-Μέγα.

“Φυσικά”, χαμογέλασε το Ο-μικρόν. “Αυτό που έχω στο νού μου, το επιβάλλει. Αλλά, χρειαζόμαστε κάποιον ακόμα. Έλα, πάμε!”

Σηκώθηκαν. Το Ο-μικρόν του έκανε νόημα να περάσει πρώτο και του υποσχέθηκε να ακολουθήσει. Ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι και στο επόμενο συνάντησαν το Νι. Το Ο-μικρόν του ψιθύρισε δυό-τρεις κουβέντες και το Νι άφησε τη σειρά. Πλησίασαν το Ω-Μέγα και τα δυό μαζί.

“Τώρα”, του είπαν, “στάσου πρώτο στη σειρά. Εμείς θα σε ακολουθήσουμε.”

“Κι εγώ θα έχω τον τόνο!” πετάχτηκε παιχνιδιάρικα το Ο-μικρόν.

Και, ω, του θαύματος!

Μια τόση δα λεξούλα σχηματίστηκε. “Ωόν”. Η αρχή του κόσμου. Εκεί που η ζωή περιθάλπεται στα πρώτα της βήματα. Το Ω-Μέγα, εμφανώς συγκινημένο, στεκόταν μέγα στο βάθρο του. Τα άλλα δυό, χαρούμενα για τη χαρά που του είχαν προσφέρει, το άφησαν να απολαύσει τη στιγμή του για λίγο.

Ξαφνικά, το Ο-μικρόν φώναξε γελώντας, “Έϊ, το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ! Έχει και συνέχεια! Έλα, Ω-Μέγα, θέλω να σου δείξω κάτι, αλλά θα πρέπει να με εμπιστευτείς και να κάνεις ό,τι σου πω.” Τώρα, η διάθεση του Ω-Μέγα είχε αλλάξει…είχε “μαλακώσει” από την προσπάθεια των δυό του φίλων και μπορούσε πια να ακούει από την καρδιά. Έγνεψε καταφατικά. “Θέλω, αυτή τη φορά,”, συνέχισε το Ο-μικρόν, “να σταθείς στο τέλος της σειράς, χωρίς αντιρρήσεις. Θα πάρεις και τον τόνο, και το Νι θα είναι στην αρχή. Εγώ, πάλι, στη μέση, που, ούτως η άλλως, λατρεύω αυτή τη θέση! Και πάλι, σου υπόσχομαι, κάτι σημαντικό θα φτιάξουμε και δε θα ’ναι σε τίποτα λιγότερο από πριν που ήσουν στην αρχή.”

Συμφώνησαν όλοι. Το Νι πρώτο, το Ο-μικρόν στη μέση και το Ω-Μέγα στο τέλος μ’ έναν δυναμικό τόνο πάνω του. “Νοώ”.

“Ωωω, τι όμορφα που ακούγομαι σ’ αυτή τη θέση…”, σκέφτηκε το Ω-Μέγα, “…σα να ’χω εγώ όλη τη δύναμη της λέξης!”

Σα να διάβασε τη σκέψη του, το Ο-μικρόν, έγειρε τρυφερά προς το μέρος του και του ψιθύρισε: “Καλέ μου, φίλε, μη στενοχωρηθείς ποτέ ξανά αν βρίσκεσαι στο τέλος. Και μη χαρείς ποτέ υπερβολικά σαν βρεθείς στην αρχή. Το μυστικό της ευτυχίας είναι να αντιλαμβάνεσαι ότι ένα τέλος είναι μια αρχή και μια αρχή, ένα τέλος. Να μπορείς να βρίσκεις νόημα, είτε στο ένα, είτε στο άλλο, δίχως προσκόλληση, και να έχεις την ευελιξία να μεταπηδάς από το ένα στο άλλο με χάρη.”

Στάλες ευγνωμοσύνης κύλησαν από τα μάτια του Ω-Μέγα. Για πρώτη φορά, ένιωσε βαθειά μέσα του το όνομά του και το μεγαλείο του. Εκτίμησε τη θέση του στη σειρά, γιατί, αλήθεια, ήταν αυτή που του ταίριαζε. Και δε θα ήθελε να ήταν πουθενά αλλού.

 

mAd13/2015

 

 

* H Μαρίνα Δελλαδέτσιμα  υπογράφει τα κείμενά της με το ψευδώνυμο mAd που προκύπτει από το όνομά της στα Αγγλικά καθώς και το πνευματικό όνομα (Marina Amida Delladetsima). Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30/5/1965. Έχει εργαστεί σαν καθηγήτρια Αγγλικών στον ιδιωτικό τομέα καθώς και σε Τράπεζες και εταιρίες από το 1984-2009.Από το 2005 ασχολείται με τις εναλλακτικές θεραπείες και το διαλογισμό. Είναι Master Reiki, Thai Bodywork practitioner και οδηγεί γκρουπ Διαλογισμών και Γιόγκας Γέλιου.Γράφει από πολύ νεαρή ηλικία και η γραφή υπήρξε πάντα η διέξοδος και έκφραση της δημιουργικότητάς της.Τον Απρίλη του 2015 παρακολούθησε το Συγγραφικό Εργαστήρι του Αλέξη Σταμάτη, το οποίο ενεργοποίησε και πυροδότησε νέες δυνάμεις μέσα της σε σχέση με τη γραφή.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top