Πέντε ποιήματα
Της Μαρίας Βλάχου // *
Άουτο ντα φε
Το πλήθος
αποχώρησε από την κεντρική πλατεία
μέσα σε ξέφρενη ικανοποίηση·
κέρδισε η εγωπάθειά του·
το πλήθος ήσουν εσύ.
Επέλεξες το ίδιο,
απέρριψες το διαφορετικό.
Εγώ γεννήθηκα ιδιόμορφη
σ` ένα κόσμο διαφορετικά ομοίων.
Ομολόγησα στο πλήθος
την παντοτινή μου αγάπη·
την κατέθεσα ευλαβικά·
βρήκα τη δύναμη
να κάνω τη σκέψη,
λόγο και πράξη·
κόσμημα που φόρεσα επάνω σου
κερδίζοντας το προνόμιο
να στραγγαλιστώ
πριν καώ.
Θανατώθηκα άουτο ντα φε·
Σήκω και σώσε τον εαυτό σου.
Σκουριά
Θαρρώ πως στέκομαι
μπροστά σε μια βαριά ξύλινη αυλόπορτα
ερμητικά κλειδωμένη με λουκέτο
που στάζει τη σκουριά του
σαν δηλητήριο, πάνω της.
Δηλητήριο που εισχωρεί και ρέει στις φλέβες,
χρόνια φλεγμονή του νου,
οξείδωση που τρυπάει το δέρμα,
ψύχος που αφυδατώνει το βλέμμα·
η σκουριά του ύστατου αγγίγματος.
Επαναλαμβάνω, ανελλιπώς, μέσα μου
πως σε αποστρέφομαι,
πως σε αποστρέφομαι σφόδρα,
μα η αλήθεια είναι άλλη·
το συναίσθημα στάθηκε ισχυρότερο
από τη διάβρωση της σκουριάς.
Η φθορά που ήλπιζα να `ρθει
δεν ήρθε ποτέ.
Η στεριά της αγάπης
Οι αναμνήσεις μου σε αγαπούν·
σε καλούν σε κάθε πρόχειρο θάνατο
γνώριμα και ιδανικά.
Σφίγγουν το λαιμό μου οι αλήθειες,
πνίγουν τα οράματα, υποφέρουν τις σκέψεις.
Πλανάται η απελπισία, σε σωρό αντιφάσεων.
Δεν ειπώθηκαν, ματαίως, τόσες μαζεμένες αλήθειες.
Δε λογάριασα, ματαίως, τόσες μαζεμένες απογνώσεις.
Δεν υπερπήδησα, ματαίως, τόσα σκουριασμένα κιγκλιδώματα.
Με ομορφιά έντυσα την ψυχή μου,
κι είχε κατάλευκα σημάδια η αγάπη.
Έψαξα να βρω μια στεριά κοντά σου να την κατοικήσω.
Την έβαψα με την κιμωλία μου,
τη λαχτάρησαν τα μάτια μου,
την αγκάλιασε η ζωή μου.
Δεν άφησα να την πάρει η βροχή, ούτε η καταιγίδα.
Δεν είναι καλοκαίρι,
όμως ο ήλιος λάμπει στη στεριά της αγάπης·
τον κρέμασα εκεί για σένα που αγαπάς τους ήλιους.
Κι όμως, αυτή ερήμωσε από φως.
Σε παρακαλώ, μη τη λησμονήσεις
αφού η νύχτα νυχτώνει και σήμερα!
Φαντασίωση
Η μορφή της, θαρρώ, λουσμένη με διάτρητο φως
αχνοφαίνεται αίφνις από μακριά
κι ας είναι νύχτα και σκοτάδι
κι ας νοτίζει η ομίχλη με παγωνιά.
Σε αρμονία η φιγούρα με αέρινα ίχνη στο χιόνι,
ήπιων τόνων βαδίσματα εκλεπτυσμένου κάλλους,
κοίτα τα δάχτυλά της, φεγγοβολούν αστέρια.
Βλέπω στα μάτια λαμπρά χαμόγελα
και ανθισμένες ανεμώνες στην αφή της,
το ανάλαφρο περπάτημα σαν σύννεφο που παιχνιδίζει
κατακλυσμός χαρούμενων απεικονίσεων.
Ξημερώνει,
και οι άνθρωποι φορούν τα πρόσωπά τους,
σκαρφαλώνω, εναγωνίως, στα ύψη της σκέψης
για να δω τα λουλούδια των χεριών σου,
ξυπνώ και ξέρω δε θα έρθεις,
ήσουν είκασμα μιας φαντασίας.
Οι μέρες περνούν, οι μήνες τρέχουν,
φυσάει και μας έπνιξε η θλίψη στη σκόνη,
το φύλλο έπεσε στριφογυρίζοντας
χωρίς τον παραμικρό θόρυβο, κι ύστερα μπλε βροχή,
και το φως φεύγει γρήγορα
και η βροχή σβήνει τα πάντα.
Ο καιρός κυλάει αφόρητα
και δεν επιτρέπεται να λέω όσα νιώθω,
μονήρης ζωή μιας φαντασίωσης,
στα χέρια μου κρατώ κλεμμένη την αφή σου
και μόνο εάν έρθεις θα μιλήσω,
μέχρι τότε κάνω ησυχία χωρίς να ησυχάζω,
τα όνειρα τρομάζουν όταν τα ζεις!
Ο επαίτης
Στων νεραντζιών τα φύλλα του πεζοδρομίου
ξάπλωσε καταγής
ο γνωστός επαίτης του δρόμου
μ` ένα τσιγάρο μισό ανάμεσα στα δάχτυλα
ασυνάρτητος, όπως και οι κουβέντες του.
Αυτός ο τύπος του περιθωρίου
ανταμώθηκε σήμερα με το βλέμμα μου,
ψιθύρισε δειλά στην καρδιά μου,
μαζί θρηνήσαμε τη ματαιότητα του κόσμου.
Δεν τρόμαξα, δε βιάστηκα να φύγω,
δεν έστρεψα δειλά τα μάτια μου αλλού
από τύψεις, ενοχές ή φόβο,
απροσδόκητα γονάτισα
στων νεραντζιών τα φύλλα του πεζοδρομίου,
ζητιανεύοντας μια χούφτα όνειρα,
γυμνή στο γυμνό της ύπαρξής μου!
* [Από την ποιητική συλλογή «Λίγα μέτρα πιο πέρα», Εκδ. Θεοδωρίδη (2015)]
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Σταγόνες Πάνω Σε Καυτές Πέτρες»: Το νεανικό δημιούργημα του Φασμπίντερ στη σκηνή του θεάτρου «Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα»
Από την Αντιγόνη Καράλη // Οι «Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες», με τον υπότιτλο «μία κωμωδία με ψευτοτραγικό τέλος», είναι ένα πρώιμο αυτοβιογραφικό έργο του Φασμπίντερ. Όταν γράφτηκε, ήταν περίπου είκοσι χρονών. Σε μία περίοδο προσωπικής και καλλιτεχνικής αβεβαιότητας,
Περισσότερα -
Η εξαφάνιση ενός νέου, η οικογένεια που έμεινε πίσω και η αυτοκτονία που τα ανατρέπει όλα
Γράφει η Χρυσάνθη Ιακώβου // Βαγγέλης Γιαννίσης «Ο Άλλος Αδερφός», Εκδόσεις Διόπτρα, 2023 Ο Άλλος Αδερφός ξεχωρίζει από τα βιβλία του Γιαννίση, με την έννοια ότι φαίνεται ότι ο συγγραφέας αισθάνεται πολύ καλά με αυτό, ότι
Περισσότερα -
Μύθι, μύθοι… παραμύθι, χωρίς κουκί κι ούτε ρεβίθι.
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Κι όμως η διασκευή των μύθων φέρουν συχνά μικρές αριστουργηματικές δουλείες στο προσκήνιο. Και τότε πια μιλάμε για σύγχρονα παραμύθια εμπνευσμένα από τη μυθολογία μας που πάντα συναρπάζουν. Φόβος, Θυμός και σεισμός,
Περισσότερα -
Η εκκωφαντική ηρεμία του Δημήτρη Μαραμή
Από τον Γιάννη Παναγόπουλο // Ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής ετοιμάζεται για τη συναυλία με τίτλο «Μυστικός Έρωτας», που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος – Λίλιαν Βουδούρη, χωρίς
Περισσότερα -
Διήγημα: «Μέλπω»
Της Τίνας Κουτσουμπού // * Ήταν μια γυναίκα κάπως περασμένης ηλικίας μεταξύ 45 και 50.Δεν θα την έλεγες τώρα πια όμορφη. Κοντή και αδύνατη ήταν μάλλον μικροκαμωμένη. Μελαχρινή με τα μαλλιά της πλεγμένα σε ένα περιποιημένο
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το φόρεμα”
Γράφει η Τίνα Κουτσουμπού // Το φόρεμα ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΥΜΜΑΖΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΝΤΟΥΛΑΠΑ. Χρόνια ολάκερα στόλιζε το υπόγειο του πατρικού της κλείνοντας στα φύλλα της θησαυρούς. Είχε όμως αποφασίσει να πουλήσει το σπίτι που μεγάλωσε.
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αυστηρά προσωπικός”
Γράφει η Ιωάννα Μαρία Νικολακάκη // Αυστηρά προσωπικός -Πού το ξετρύπωσες πάλι αυτό, βρε; -Μωρέ νονά, ξέρεις… Αν δε σέ πειράζει, στο πήρα στη ζούλα για ένα τσιγάρο. -Με πειράζει. Θα σού πω μετά. Βάλ’ το πίσω!
Περισσότερα
