Fractal

Ποίηση: «Μη δι-Στάσεις»

Της Μαρίας Ρούσση // *

 

Rain_by_RainerKalwitz

 

 

«Θα κλάψω φεύγοντας»

-βεβιασμένη η βεβαιότητά σου.

Μειδιάζεις ισχνά,

κοιτώ τα σημάδια.

Με φορτώνεις στην πίσω θέση

μαζί με αόρατη αποσκευή.

«Σε ποια στάση θα ξε-διαλυθούμε;»

-ρωτάς αχρωμάτιστα. Ζητάς ανταπόκριση;

«Κάνε παράκαμψη.

Πάμε εκεί κάτω στα μνήματα.»

«Ωραίο μέρος για οδυρμούς»,

δηλώνεις.

Βεβιασμένη βεβαιότητα; Παρούσα!

Γκαζώνεις τη μηχανή.

Η αόρατη αποσκευή σέρνεται απ’ τη ρόδα.

Ο νους παραδομένος σε ουλές, τραύματα,

λαβυρίνθους, αντιθέσεις.

Αυτός εσύ.

Φτάνουμε στα μνήματα.

Τίτλος: «Το ξε-διάλυμα»

Εν αρχή ην ο Λόγος.

Ο δικός σου.

Πάντα ο δικός σου.

Ο δικός μου τσαλαπατημένος κάτω από

σαπισμένα φύλλα

σκεπασμένα μάτια

κεντημένα κρίματα.

Δικά σου.

Εν αρχή ην το Tέλος.

«Μα δε χόρτασα»,

ανακοινώνεις.

Δηλώσεις αντιφατικές,

δεν ορίζουν τέλος.

Κι ο οδυρμός καλοπαιγμένος –άμεμπτος;-

Τάση αληθοφάνειας; Παρούσα!

Φορτώθηκα πάλι στην πίσω θέση.

Δε μ’ ένοιαξε για την αόρατη αποσκευή.

Έδωσα κι ένα ρεπό σε παρεμβάσεις σεναρίων.

Μαστιγώματα αέρα δέχτηκα ανεξέλεγκτα

κι ας μη θυμάμαι…

Με ξέρασες στην τελευταία στάση.

«Μην κλάψεις», το μόνο που μου βγαίνει.

«Καληνύχτα, ψυχή», λες και φεύγεις.

Εν αρχή ην ο Λόγος.

Τέλος.

 

* H Μαρία Ρούσση είναι 23 χρονών. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης και αγαπά τη δημιουργία, το χορό, το ταξίδι, το θέατρο, «το μοίρασμα» και τους ανθρώπους.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top