Διήγημα: “Μνήσθητι…”
Της Μαρίας Πέστροβα //
Μνήσθητι Κύριε τους ταλαντευόμενους και ασταθείς εν τη ζωή, ότι αδύναμοι εισί και έσονται.
Μάζεψε το παντελόνι από την απλώστρα και το ‘βαλε στον ώμο της, σαν πεταμένο σακάκι. “Πρέπει να το ράψω” σκέφτηκε, “ξήλωσε, που πιάστηκε άραγε;” και κατευθύνθηκε προς την ραπτομηχανή της. Μόνη της την έμαθε -όπως και τόσα άλλα-. Μια εποχή μάλιστα, στο τσακ θα μάθαινε και αγγειοπλαστική. Κάτι τέτοια την εξήραν, της ανέβαζαν την αδρεναλίνη, έβρισκε νόημα ύπαρξης και δημιουργικής εκτόνωσης. Έκρυβε πολύ ένταση μέσα της -και κρύβει κι ας μην της φαίνεται- γι’ αυτό και στο σχολείο ήταν καλή στον αθλητισμό και στα εικαστικά. Πολλά αγαπούσε, δηλαδή σχεδόν τα πάντα! Αυτό ήταν και το παράπονό της. Παντού και πουθενά, τα πάντα και τίποτα, ταυτοχρόνως.
[“Πως είμαι έτσι;” μονολογούσε ενίοτε, δεν υστερώ αλλά δεν υπερτερώ και σε κάτι τελικά. Κάτι που να μου δείξει ότι είμαι “καλύτερη από κάτι άλλο”. Ουσιαστικά “ανεπάγγελτη” δηλώνω, “ανεπίδεκτη μαθήσεως”, “του Κουτρούλη ο γάμος” που λέω κι εγώ…]
Από παιδί ποδηλατούσε μανιωδώς, έπαιζε ποδόσφαιρο -άλλη μεγάλη αγάπη κι αυτό, ίσως λόγω DNA-, κολυμπούσε μέχρι εξαντλήσεως. Μαστόρευε, ζωγράφιζε, αγαπούσε πολύ τα ζώα και είχε κάμποσα σκυλάκια και γατάκια στο σπίτι της. Πότιζε, διάβαζε, άκουγε μουσική. Ακουστικός τύπος, δε μιλούσε και πολύ -ντρεπότανε εξάλλου- αλλά όταν υπήρχε θέμα συζήτησης, το ρουφούσε. Λίγες φίλες, διαλεχτές, που την ακολούθησαν από την νηπιακή έως την εφηβική ηλικία. Έκτοτε χωριστήκαν οι δρόμοι τους. Αυτή σε επαγγελματική σχολή και οι λοιπές σε πανεπιστήμια. Όταν τελειώσαν όλα αυτά, ξανασμίξανε. Καμιά βόλτα, κανά θέατρο, περίπατοι στην ησυχία της σχεδόν επαρχιακής πόλης…
Έπειτα, “εργασία και χαρά”. Εκεί ψιλοχαθήκανε ξανά αλλά όχι εντελώς. Η φιλία τους κρατά ως τώρα, μπορεί να μην έχει κλαδιά αλλά έχει ρίζες.
Μεγάλωνε…, μεγάλωσε και η συμπύκνωση τόσων ρόλων και πραγμάτων μέσα της όλο και πολλαπλασιαζότανε. “Τα χίλια μύρια όσα” που έλεγε κι αυτή. Συρρικνωμένο χωριό, “πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης” όπως αυτοσαρκαζότανε…
Σταθερότης μηδέν. Ούτε στο γραφικό της χαρακτήρα. Κι αυτό το πράμα πια, λες και κάθε φορά έγραφε άλλη… Άλλο “α” στις λέξεις της ιδίας παραγράφου, άλλο “λ”, άλλοτε με καμπύλες και ουρίτσες και άλλοτε σα σε ιατρική συνταγή!
Το ρολόι στο δεξί το συνήθισε εκεί από τη δουλειά για πρακτικούς λόγους και δεν μπόρεσε ποτέ να του αλλάξει χέρι. Πάντα το δεξί έστριβε για να δει την ώρα. Τα γυαλιά κατ’ ανάγκη, δε συνήθισε τους φακούς επαφής αν και το προσπάθησε κάποια χρόνια. Τα μαλλιά μακριά, λίγο πιο κάτω απ’ τους ώμους. Ίσα να πιάνονται ψηλά, κότσο ή κάπως έτσι…
Ρουχαλάκια άνετα, άλλοτε κλασσικά, άλλοτε ελαφρώς μοντέρνα. Και δω ασταθής. Λόγω κυκλοθυμίας; Από ανάγκη; Από βαρεμάρα; Ποτέ της δεν κατάλαβε… Ποτέ όμως μα ποτέ στενά.
Αλλά, το μεγάλο θέμα της, αυτό που δεν μπορούσε να ελέγξει -μέχρι παρεξηγήσεως- ήταν τα χέρια της…. Η αίσθηση της αφής ήταν ιερή και απαραίτητη ανάγκη της. Εκεί που κάθονταν πετιόταν να ζυμώσει, όχι από ανάγκη σίτισης αλλά από ανάγκη δική της. Κατά δική της. Να πλάσει, να ζουλήξει, να δώσει σχήμα και ζωή. Αυτό το πάθος το βάφτιζε κατά λάθος “φαγητό”. Ήξερε όμως ότι έπρεπε να τα βάφτιζε “εκθέματα”. Και ας ήταν διατροφή…
Τα χέρια της λοιπόν, “φωνάζανε” πάντα πάνω της. “Εδώ είμαστε”. “Υπάρχουμε!” “Βέβαια, ησυχία δεν έχουμε, αλλά, αυτή η υπερκινητικότητά είναι το οξυγόνο μας, η κινητήριος δύναμή μας, το αίμα στις φλέβες μας”.
Ήξερε πως το κάθε τι, ό,τι έβγαινε απ’ τα χέρια της ήταν –κατ’ αυτήν- κατάθεση εαυτού κι ας μην ήταν άρτιο. Ήταν όμως το “ποίημά” της, ακριβό και βαθύ, υπαρκτό, αναγκαίο και μεγάλο.
Εξάλλου, με αφορμή τα χέρια και για τόσους και άλλους τόσους λόγους, έχουν φυτευτεί τόσες ελιές στους κάμπους, έχουν σκαφτεί τόσα περιβόλια, έχουν χαϊδευτεί τόσα σώματα, έχουν γραφεί τόσα αινίγματα…
Έτσι που λες… Κλωτσώντας πέτρες και ζωή, προχώρησε… Βάφοντας κόκκινα, παπούτσια, τσάντες και γυαλιά, επέζησε. .. Προσευχόμενη στα “φιλαράκια” της, κρατήθηκε… Γαντζωμένη από τον Έρωτα, ανάπνευσε…
“Μνήσθητι Κύριε τους ταλαντευόμενους και ασταθείς εν τη ζωή, ότι αδύναμοι εισί και έσονται”.
********************************
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
16 Μαΐου – Μαρία Γκαετάνα Ανιέζι
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Η μαθηματικός και φιλόσοφος Μαρία Γκαετάνα Ανιέζι, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1718, συγκαταλέγεται στις πιο γνωστές γυναίκες μαθηματικούς του κόσμου και η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα μαθηματικών σε πανεπιστήμιο. Θεωρείται η πρώτη συγγραφέας
Περισσότερα -
Λίγες και μία νύχτες ή Πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα;
Γράφει η Ελένη Κ. Παπαδοπούλου // * Ισίδωρος Ζουργός «Λίγες και μια νύχτες», εκδόσεις Πατάκη Πολλές φορές η αναγνωστική απόλαυση με ωθεί να συντάξω κείμενα που δεν αποσκοπούν στη συσσώρευση διθυραμβικών σχολίων αλλά στην εξωτερίκευση και το μοίρασμα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Με δύο γυναίκες”
Γράφει ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος // Υπάρχουν μερικές φάσεις στη ζωή του ανθρώπου, που μπορούν να του αλλάξουν όλη του τη ζωή. Για παράδειγμα, μπορεί ένας άντρας να είναι μόνος του χωρίς ούτε ένα one night stand
Περισσότερα -
Τα ζώα ως πρωταγωνιστικά πρόσωπα στο έργο της Καλλιόπης Σφάελλου
Γράφει η Γραμμένη-Ελένη Πουρνή // * Τα βιβλία που απευθύνονται στα παιδιά έχουν πολύ συχνά ήρωες όχι μόνο ανθρώπους, παιδιά και ενήλικες αλλά και ζώα. Πρόκειται για μια πανάρχαια τάση που ξεκινά σχεδόν με την έναρξη της ευρωπαϊκής
Περισσότερα -
Διήγημα: ”Αμήν!”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης // * Η εκκλησία με τους ιερωμένους της υπήρξε ανέκαθεν η υποκριτικότερη θιασώτρια της προσήλωσης στην τρέχουσα ηθική. Διδάσκει, φερ’ ειπείν, το μέτρο στο κυνήγι των ηδονών και τη διάκριση μεταξύ κακών
Περισσότερα -
Εκδήλωση του περιοδικού «Τόπος Θεάτρου» στο Cabaret Voltaire
Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου // Την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020, φιλοξενήθηκε στον ιδιαίτερο καλλιτεχνικό χώρο του Cabaret Voltaire, η εκδήλωση του περιοδικού Τόπος Θεάτρου. Το Fractal παρακολούθησε την εκδήλωση και μεταφέρει τα όσα ειπώθηκαν. Ο Γιώργος Χατζηδάκης
Περισσότερα -
Ποίηση: “Σαν χτες”
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη // “Σαν χτες” Σαν χτες φαίνονται όλα τα Σήμερα. Θα έρθει μία μέρα που σαν χτες θα φαίνεται η νιότη, θα σε χαιρετά όπως οι επιβάτες του πλοίου που απομακρύνεται. Θα έρθει μία
Περισσότερα
