Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Αέναη ώρα”
23/09/2015, 10:48 πμ

Ποίηση: “Αέναη ώρα”

Της Μαρίας Πέστροβα //

 

f1
Στο γέρμα του φεγγαριού

σε χάνω

χλωμό μονοπάτι

αέναης ώρας.

*

Βήμα το βήμα

όλο και ψηλώνω

όλο και ψηλώνω.

Ώσπου να πεις κύμινο σε είδα!

Πίσω από τις πλάτες

της σελήνης

κρύβεσαι

και γω σε βρήκα.

*

Γυμνή,

ολόγυμνη

μέσα κι έξω

γλιστρώ

στο φεγγαρόφωτο

που βάφει

το παφλάζον κύμα.

Το θαλασσινό νερό

γειάνει τις πληγές

κι ας τις τσούζει.

Όλα παίζουν το ρόλο τους,

σκέφτεσαι,

εγώ όμως

σε άκουσα.

Η σκέψη σου

καταγράφεται

στον σκληρό δίσκο

της μνήμης μου.

*

Άπληστη με είπες

και ‘γω

δεινό κολυμβητή.

Ας δούμε

ποιός θα σπάσει

πρώτος το ρεκόρ του

και ποιός

θα πρωτοχαθεί.

Ποιανού

τα κομμάτια

θα περισυλλέξουν

πρώτα.

*

Ύστερα θα σε φιλήσω,

όταν θα ‘χω σταματήσει να σε κοιτώ

αχόρταγα,

κορεσμένη πια.

Ναι,

τότε θα σε φιλήσω.

*

Γύρω απ’ τα μάτια σου

μικροί καθρέφτες μπηγμένοι

λαμπυρίζουν.

Τώρα συνειδητοποιώ

το τόσο φως

στο βλέμμα σου…

*

Κι αυτό το βιβλίο αστροφυσικής

σε τι χρησιμεύει;

Τα άστρα στα φέρνω και ‘γω

όποτε θες

στην ποδιά σου,

από πάντα

μπορούσα

να το κάνω.

Ένα σου νεύμα

περιμένω μόνο.

*

Έρχεσαι

και φεύγεις

πεταρίζοντας

στο σκοτάδι

πυγολαμπίδα-χορεύτρια

φωτεινή και μαγεμένη.

Εγώ πάλι,

λάμπα σταθερή

μονίμως αναμμένη

σε ελκύω.

*

Ο τρόμος στα μάτια σου.

Μη φοβάσαι,

στην πρώτη βουτιά

θα σε σώσω εγώ.

Έχω μάθει να κολυμπώ

σε βαθειά νερά

χρόνια τώρα.

*

Εκεί στην άμμο

θα κυλιστούμε

δίχως σάρκα

χωρίς αίμα

μόνο σπέρμα

και ψυχή.

*

Με τα χέρια ψηλά

σα σε ικεσία

περιμένω να τελειώσει

το χιλιομετρικό σου χάδι

παραδομένη.

*

Κολλημένα κοχύλια

στα δάχτυλά σου

και ‘γω σκύβω να τα φιλήσω

μπαίνω μέσα τους

και κλείνομαι

ώσπου να κοιμηθώ.

*

Επικίνδυνα επωδύνως κυλάς στη ψυχή μου

μαρτυρώντας με

εγώ,

που ουδέποτε σε πρόδωσα

σε νύχτες αδέσποτες

κατασπαταλημένες πάραυτα

βγάζοντας δειλά

τις πτυχές μου στο φως

θέλοντας και μη

αγγίζοντας

ό,τι μπορούσε ν’ αγγιχτεί

οσμιζόμενη

την οξύτητα της στιγμής

παλλόμενη

σε συμπαντικά ελάσματα

μέσα στη δίνη σου.

Γοητευτικά

επωδύνως ζω.

*

Ελλείψεις μυστικές

στροβιλισμοί

αναπάντεχοι

χαώδεις

ποιός απ’ τους δυό μας

θα ξεφύγει

της φυγόκεντρου

δύναμης.

*

Είπα,

θ’ αφήσω τα μαλλιά

να μακρύνουν.

Κρύβοντάς σε

σώζομαι και ‘γω.

*

Δαχτυλιές ανεξίτηλες

γήινων χρωμάτων.

Καφετιές,

πράσινες,

γαλάζιες.

Ό,σο και να λουστώ,

δε βγαίνουν.

Πόσο θα αντέξει

το φουστάνι

φορώντας με.

Πως να κρυφτούν

αφού γράφουν

το όνομά σου.

*

Η αφή,

αυτή η υπέρτατη

αίσθηση.

Η αίσθησή μας.

Τόσο κρότο

κάνει το άγγιγμά μας

που ξυπνά

τις αισθήσεις μας.

*

Γράφεις,

γράφεις, γράφεις,

γράφεις ανεξάντλητα

αυτό το γράμμα.

Ξέροντας τον παραλήπτη

ανοίγεις το κορμί

και το ρίχνεις.

*

Τριαντάφυλλο μυρίζεις

-δεν είναι η ιδέα μου-

τριαντάφυλλο και σάνδαλο.

Όπου και να πας

νοιώθω που βρίσκεσαι,

όπου και να κρυφτείς

σε βρίσκω.

*

Τα “καθώς πρέπει”

πέθαναν χθες.

Τα θάψαμε.

Σήμερα ζουν

τα “καθώς είναι”.

Αύριο θα θυμάσαι

τον χαμένο χρόνο

των

“καθώς θα ‘πρεπε

να ‘ταν από πριν”.

Δε λυπάμαι πια

απλά

ζω._

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top