Fractal

Ποίηση: “Πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει το βλέμμα τελικά…;”

Της Μαρίας Πέστροβα //

 

uranus__

 

“Πόσο ψηλά

μπορεί να φτάσει

το βλέμμα τελικά;

Ποιά προσευχή

στο εικόνισμά σου

μπορεί να ειπωθεί ευλαβικά;”

 

Οι αγροί γεμίσαν ξανά

από ζουμπούλια. Φυτρώνουν ζουμπούλια στους αγρούς;

θα μου πεις

και γω

θα σου απαντήσω πως

ό,σο το νερό θα τρέχει απ΄τις πηγές,

ό,σο τα σύννεφα θα βγαίνουν στον ορίζοντα,

ό,σο το βλέμμα θα φτάνει πιό ψηλά,

“πέρα από τη θάλασσα

πέρα από τα δάση”

-κατά τον ποιητή-

μπορώ να σου ορκιστώ

μπορώ να σου εγγυηθώ

πως στους αγρούς, ναι,

θα φυτρώνουν ζουμπούλια

και η ευωδιά τους

θα τρυπώνει μέσα σου

σα θυμίαμα ακριβό

σα χειροφίλημα ευγενικό

σα χαμόγελο αινιγματικό.

Ο Χρόνος θα δείξει.

Ο Χρόνος φταίει για όλα.

Για το έρπισμα και το πέταγμα.

Για τα σπασμένα ή τα ανοιγμένα φτερά.

Για την τρικυμισμένη ή γαλήνια ψυχή.

Ο Χρόνος φταίει μάτια μου

και η ανοχή σε αλλότριες καταστάσεις

που σε δεσμεύουν και σου φωνάζουν: “Κοίτα!”

“Εδώ θα κάτσεις!”

“Εδώ θα κάτσεις.”

Ούτε ψηλά αλλά ούτε χαμηλά.

Εδώ, στον ενδιάμεσο χώρο

θα αιωρείσαι,

θα ταλαντεύεσαι,

ανάλαφρα,

χωρίς οντότητα

μα και χωρίς βαρύτητα.

Ούτε να πατήσεις στη γη

αλλά

ούτε να πετάξεις ψηλά στ΄αστέρια.

Τ΄ακούς; Κατάλαβες λοιπόν

γιατί το βλέμμα οφείλει να πάει πιο ψηλά….;

Για να μας λυπηθεί για τα λάθη μας.

Για να μας ανεχθεί για τα πάθη μας,

αυτά που εντέλει πληθαίνοντας

γίνονται αμαρτίες

κίτρινα ξεραμένα χόρτα γίνονται

που μ΄ένα φύσημα ψυχής,

φλέγονται…

“Δίπλα από τα πάθη

κοιμάται η προσευχή.

Δίπλα από τα λάθη

πορεύεται η ζωή.

Πάνω από το βλέμμα

υπάρχεις μόνο Εσύ.”

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top