Αφήγημα: “Σε ανέστησα”
Της Μαρίας Πέστροβα //
Όλα ξεκίνησαν από αυτήν την παλάμη.
Πατρική, δική μου θα την έλεγα, στοργική.
Βρέθηκα να σε κρατώ. Φόραγες το καφε-μπεζ σακάκι με το ψιλό καρό που σου πήγαινε τόσο. Σε είχα στηρίξει με το πρόσωπο στον τοίχο και ‘γω πάσχιζα να μην μου πέσεις. Ακαμψία. Μετά από τόσα χρόνια φυγής, γύρευε πώς θα ‘ναι, σκέφτηκα. Ξύλινος, πέτρινος.
Σου σήκωσα το δεξί χέρι.
Περίεργο, έπρεπε να μην λύγιζε…
Ήθελα να σ’ έπαιρνα μαζί μου αλλά κάτι δεν υπολόγισα σωστά. Το βάρος σου. Παρά ήσουν βαρύς για μένα, πώς να σε κουβαλούσα; Έτσι απόμεινα να σε στηρίζω στον τοίχο.
Η θερμοκρασία. Η θερμοκρασία σου όμως με προβλημάτιζε.
-Μα είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια, αναρωτιόμουν.
-Νοσοκόμε! είπα στον κύριο που πέρασε βιαστικά μπαίνοντας στην πόρτα του θαλάμου, έλα να δεις κάτι. Είναι ζεστός!
-Αποκλείεται κυρία μου…
-Μα όχι! Έλα σε παρακαλώ, βοήθα με να τον γυρίσω! Να, βλέπεις; Μοιάζει σα να ‘ναι σε κώμα! Δεν δείχνει πεθαμένος!
-Μπαμπά! σου φώναξα, δυνατά, σχεδόν α-παι-τη-τι-κα για να αντιδράσεις.
Ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα αντιδρούσες.
Τρεμόπαιξες τα βλέφαρα σου κι άνοιξες τα μάτια σου.
-Να ‘το! είπα στον άπιστο νοσοκόμο. Στο ‘πα, δεν σου το ‘πα; Δεν έχει πεθάνει! Το ‘ξερα! Κάτι είχε πάθει! Μπορεί να ‘ταν σε κώμα και ξύπνησε! Στο ‘πα, είναι ζεστός!!!
Σιγά σιγά συνερχόσουν. Σου μιλούσα και αντιδρούσες ώσπου έγινες εντελώς καλά, άρχισε να μιλάς και συμφωνούσες σε ό,τι σε ρωτούσα.
Έπειτα έπεσα στην αγκαλιά σου.
-Μπαμπά μου!!! φώναζα και έκλαιγα ατελείωτα.
-Έλα τώρα, σταμάτα, μου είπες καθώς με απώθησες από τους ώμους.
Αυτό ήταν λοιπόν.
Σε Ανέστησα!
8-8-2016
δυο μέρες μετά την γιορτή σου
Ετικέτες: Αφήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίημα: «Εγώ είμαι…»
Του Σπύρου Βουτσινά // * «Εγώ είμαι…» Εγώ είμαι ο αγέρας που φλυαρεί στα μαλλιά σου, η βροχή που κυλάει τραγουδώντας στο σώμα σου. Εγώ είμαι η θάλασσα που δέρνει ο θυμός σου, το
Περισσότερα -
Πορεία του φωτός μέσα στη νύχτα
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Μαρία Κυρτζάκη: στη μέση της ασφάλτου, Ποιήματα 1973-2002, Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2005 Εις Μνήμην Ο τίτλος της συλλογής, στη μέση της ασφάλτου, σημαίνει ένα σταθερό σημείο όπου μπορεί κανείς να ισορροπήσει
Περισσότερα -
Αποχαιρετώντας τη Μητέρα
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Έρση Σωτηροπούλου «Άνθρωπος στη θάλασσα», εκδ. Πατάκη «Μόνο εσύ κι εγώ τώρα. Δεν υπάρχει κανείς άλλος./ Ένα τρίξιμο αόρατων κρυστάλλων/ Από ανθύλλια παγετού που ξεκολλάνε./ Με την ανάσα κομμένη ακούμε/ Το τρίξιμο να
Περισσότερα -
Το Κτηματολόγιο της Μονής
Γράφει ο Μιχάλης Τρούλης // * Νεκτάριος Νικολακάκης: «Από τη νεότερη εκκλησιαστική ιστορία της Κρήτης: Το ανέκδοτο «Κτηματολόγιον των ακινήτων» της Ι.Μ. Ζωοδόχου Πηγής-Χρυσοπηγής Χανίων (1871). Σύμφωνα με τον Διοργανισμό των Ι. Μονών κατά την ύστερη Οθωμανική κυριαρχία», Ρέθυμνο 2020.
Περισσότερα -
“Το κόκκινο μπουφάν” – Διήγημα της Εύας Στάμου
Άνοιξε την πόρτα του ταξί και με το σακίδιο στον ώμο προχώρησε στην εντυπωσιακή είσοδο του Alexandra Hotel, αφήνοντας τον Γκράχαμ να πληρώσει τον νεαρό οδηγό που τους έφερε από τον Πειραιά, με τα λεφτά που του είχε
Περισσότερα -
Η Χρυσοξένη Προκοπάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα
«Μια τυχαία Ιφιγένεια». Είναι ένα μυθιστόρημα που με παίδεψε αρκετά. Πότε με εγκατέλειπε η ηρωίδα και πότε την εγκατέλειπα εγώ. Η ιστορία μέσα στο χρόνο πήρε διάφορες μορφές, με εναλλαγή εκδοχών. Οι ήρωες άλλαζαν διαρκώς ψυχοσύνθεση και συμπεριφορά.
Περισσότερα -
Επιχείριση: απορρύθμιση των κοινωνικών κινημάτων
Του Νίκου Τσούλια // Σκεπτόμαστε και ανησυχούμε ξανά και ξανά το πως θα μπορούμε να βγαίνουμε ελεύθερα έξω από το σπίτι μας, το πως θα πηγαίνουμε στην εργασία μας, το πως θα κάνουμε βόλτες ή
Περισσότερα
