Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Η Κλαία”
18/11/2015, 10:51 πμ

Διήγημα: “Η Κλαία”

Της Μαρίας Πέστροβα //

 

 

 

f3

 

 

Σήμερα θα σας πω την ιστορία μου. Μεγάλωσα σ’ ένα επιβλητικό σπίτι με γονείς ”αυστηρών αρχών” και ”ολίγων λόγων”. Όλοι και όλα πνιγόντουσαν εκεί μέσα. Άνθρωποι, λέξεις, πράξεις συναισθήματα… Η λατέρνα που περνούσε απ’ έξω στο καλντερίμι, ίσως ήταν η μοναδική νότα ευτυχίας που έφτανε στ’ αυτιά μου.

Ο πατέρας, χαμένος μονίμως στην επιχείρησή του, άφηνε πίσω του μια γυναίκα ξεριζωμένη, χαμένη μες την ομορφιά της και στην ανατροφή την δική μας.

Τίποτα υλικό δεν μας έλειψε. Με ένα νεύμα όλα ερχόντουσαν στα πόδια μας. Ρούχα, κοσμήματα, παιχνίδια, διακοπές στην εξοχή. Αυτό που μας έλειπε όμως ουσιαστικά ήταν άλλο. Η Αγάπη.

Η Κλαία με φρόντιζε από παιδί. Παιδί ήταν κι αυτή όταν ήρθε από την Άνδρο να μας υπηρετήσει. Του πατέρα ήταν απαραίτητη η φροντίδα της. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι είχε αντικαταστήσει την μητέρα με αυτήν και την σιχάθηκα, σαν πέθανε όμως -ο πατέρας-, μαλάκωσα και την αγάπησα. Μάλλον την λυπήθηκα.

Τι έφταιγε κι αυτό; Τι πιο φυσικό εκείνη την εποχή!

Η Κλαία λοιπόν, έκρυβε πολύ καλά τα μυστικά της. Είχε πάθος με τα λουλούδια και γενικά με την ανθοκομία. Ήξερε όλα τα είδη απ’ έξω. Πότε ανθοφορούν, πότε πολλαπλασιάζονται, πότε καρποφορούν, τα πάντα! Γαρδένιες, αζαλέες, τριανταφυλλιές, όλα προσεγμένα απ’ τα χεράκια της. Όπως φρόντιζε αυτά φρόντιζε και μένα. Με είχε μάθει τόσο καλά που ήξερε πότε γελώ, πότε κλαίω, πότε τρώω, πότε λυπάμαι, πότε χαίρομαι…

Εκείνη την ημέρα, την ημέρα του χαμού της, είχα κατέβει στην πόλη για να επισκεφτώ τους θείους μου. Ήταν μια περίεργη και βασανιστική ημέρα. Το βάρος στο στήθος μου, ταφόπλακα και μαζί μ’ αυτό το όνειρο με τα μαύρα πουλιά που πετούσαν ανάμεσα σε κόκκινα σύννεφα που είχα δει την προηγούμενη νύχτα με είχαν κάνει να σκιαχτώ. Ήθελα δεν ήθελα όμως, έπρεπε να κατέβω για την επίσκεψη -εντολή της μητέρας βλέπεις.

Σαν γύρισα το βράδυ στο σπίτι, όλοι ήταν ανάστατοι.

Η Κλαία, παίρνοντας την βαρκούλα που υπήρχε μονίμως αναποδογυρισμένη στο λιμανάκι, ανοίχτηκε στα βαθιά. Ένας Θεός ξέρει τι συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η βάρκα γύρισε μόνη έχοντας μέσα τον σταυρό της και ένα μεταλλικό κουτάκι. Πάνω του έγραφε να παραδοθεί σε μένα.

Έχουν περάσει τριάντα χρόνια απ’ τη φυγή της και το μεταλλικό κουτάκι δεν ανοίχτηκε ποτέ. Δεν ήθελα να ξέρω. Το μυστικό της το πήρε μαζί.

Τον λόγο τον ήξερε αυτή. Το αποτέλεσμα χτύπησε εμένα.

Χθες, ήρθε όταν κοιμόμουν ή νόμιζα πως κοιμόμουν. Μου χαμογέλασε, μου χάϊδεψε το κεφάλι, με φίλησε στα μαλλιά και απομακρύνθηκε.

Εκεί πάνω ξύπνησα μες τα αναφιλητά. Το παράθυρο είχε ανοίξει διάπλατα και η κουρτίνα πηγαινοερχόταν απ’ το βραδινό αεράκι.

Χριστέ και Παναγιά! Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα τελικά. Ποιά τα σύνορα ζωής και θανάτου; Ποιό το σωστό και ποιό το λάθος;

Τρέχοντας προς το παραθύρι την είδα να απομακρύνεται. Αλήθεια την είδα!

Της φώναξα με όλη τη δύναμή μου ”ΚΛΑΙΑ” και ξαφνικά χάθηκε μες τη νυχτιά.

Σωριάστηκα, απελπισμένη, στεναχωρημένη. Το χέρι μου πέφτοντας κάτω στο πάτωμα έπεσε πάνω σε ένα τετράδιο. Πού βρέθηκε τούτο πάλι;

”Είναι το τετράδιο της ζωής σου”, ακούστηκε μια φωνή. ”Έπρεπε να στο φέρω να το διαβάσεις, να βρεις τις απαντήσεις, να μάθεις τα μυστικά, να δεις το μέλλον σου να μην προδοθείς σαν και μένα και έπειτα να το κάψεις. Δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης.”

-Κλαία… Γιατί…;

-Γιατί τα όνειρα μια φορά στρίβουν τη γωνία και έρχονται κατά πάνω σου να σε ισοπεδώσουν.

Η Αγάπη μια φορά θα έρθει σωστή. Η χαρά μια φορά θα σε λούσει σωστά.

Ο έρωτας όμως θα σε προσμένει σε κάθε βήμα σου. Βήμα και έρωτας. Βήμα και λατρεία. Βήμα και πόθος. Βήμα και πάθος. Κατάλαβες τώρα; Αν είχες ανοίξει το κουτί, θα ‘χες καταλάβει πρωτύτερα πολλά, δεν το θέλησες όμως. Το φοβήθηκες όπως το φοβήθηκα και ‘γω. Η Ζωή όμως μάτια μου, είναι μια περιπέτεια. Μπαίνεις από την μια άκρη του τούνελ και μόνο αλώβητος δε βγαίνεις απ’ την άλλη. Το τούνελ σου το φοβήθηκες και έμεινες σαν στήλη άλατος στην ψάθινη πολυθρόνα, ίδια η μάνα σου… Προδομένη και δωρική. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Τόλμα μάτια μου! Τόλμα και μπες στο τούνελ τρέχοντας. Ο χρόνος χάνεται πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζεις. Άδραξε την μέρα! Τρέχα! Τώρα!._

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top