Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Η Μαρία Λαμπαδαρίδου- Πόθου στο εργαστήρι του συγγραφέα
07/05/2015, 2:55 μμ

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου- Πόθου στο εργαστήρι του συγγραφέα

“Αγάπησέ με…”

 

Το παιδικό βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου

Κυκλοφορεί εντός των ημερών από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Ζωγραφικά της Φωτεινής Στεφανίδη

 

download1

 

Απορώ κι εγώ πώς τόλμησα. Σε λίγες μέρες θα είναι στα βιβλιοπωλεία το παιδικό μου βιβλίο με τα τρία παραμύθια του “Αγάπησέ με…” και δεν μπορώ να το πιστέψω. Και όχι πως δεν έχω και ένα μικρό άγχος για το εάν τα παιδιά θα με αποδεχτούν ή θα μου πούνε άσε μας ήσυχα. Γιατί το φοβήθηκα το κριτήριο – αισθητήριο του παιδιού. Είναι τόσο κοφτερό και αλάνθαστο που σε κολλάει στον τοίχο. Όμως είχα ανάγκη να τα γράψω. Ένα ολόκληρο χρόνο έγραφα μόνο παραμύθια. Και τα χάρηκα. Λέμε πως γράφουμε από εσωτερική ανάγκη. Κι αν είναι έτσι, αυτό ήθελα να κάνω, μόνον αυτό. Να ταξιδέψω μέσα στην απόλυτη ελευθερία του μαγικού. Αυτή την απόλυτη έκταση της ομορφιάς όπου γεννιούνται τα θαύματα. Είναι ο μόνος τόπος όπου μπορείς να ξορκίσεις τα σκοτάδια. Και έχουμε γεμίσει πια σκοτάδια. Έτσι ξεκίνησα. Δεν πήρα μαζί μου παρά μόνο την τρυφερότητα του γαλάζιου τριαντάφυλλου και την αγάπη. Έτσι όπως τη βρίσκει κανείς μόνο μέσα στην καθαρή ψυχή του παιδιού – αν θέλει να σου τη δώσει. Πήρα και ένα πρόχειρο δισάκι για τον δρόμο όπου έβαλα την Ομορφιά και το Καλό. Απαραίτητα και τα δυο. Η Ομορφιά για να οδηγεί τους μικρούς μου ήρωες στον σωστό δρόμο. Και το Καλό για να εξοντώσω τον κακό μάγο. Τίποτα άλλο δεν χρειαζόμουν. Το φεγγάρι και το μιλητικό δέντρο, τον ερωτευμένο χρυσαετό και τα δάκρυα που γίνονται ρουμπίνια θα τα έβρισκα στον δρόμο. Και τον πρίγκιπα Ραάλ Εκοτό Δρόμοι που έδωσε αγώνες για να ιδρύσει την Πολιτεία του Καλού. Πρέπει να περπατήσει κανείς ξυπόλυτος αυτούς τους Εκατό Δρόμους για να φτάσει εδώ, μου είπε.

Για να πω την αλήθεια, πέντε παραμύθια έγραψα στο ταξίδι αυτό της απόλυτης ελευθερίας του μαγικού, όπως το είπα. Όμως τα άλλα δύο περιμένουν τη σειρά τους για να φτάσουν στα παιδικά χεράκια.

Κι αν με ρωτήσεις πώς ένιωσα γράφοντας για τους τρυφερούς μου αναγνώστες, θα σου πω πως το χάρηκα αφάνταστα. Βγήκα ξαφνικά από όλα τα υπαρξιακά μου αδιέξοδα, από τα μεταφυσικά μονοπάτια που ξετυλίγονται στα βάθη της ομίχλης και από τους αθέατους κόσμους της άλλης αλήθειας που με τόσο πάθος αναζητώ, και κράτησα στη φούχτα μου ένα παιδικό χεράκι. Της Μαρινούλας, ας πούμε, ή του μικρού Θεόφιλου. Ή του Σωτηράκη Άγγελου που είναι πιο μικρούλης. Και τα παραμύθια αναδύθηκαν μέσα μου. Ο κακός μάγος και οι κακές μάγισσες με τα σκοτάδια που σέρνουν. Πρώτοι αυτοί ήρθαν. Γιατί σε όποια ηλικία κι αν έχεις φτάσει, παλεύεις ασταμάτητα με τον κακό μάγο και τη στρίγγλα μάγισσα. Και έχεις ανάγκη να τους νικήσεις “στο παραμύθι”, για να κατανικήσεις έτσι και τους δικούς σου φόβους, όπως ακριβώς γίνεται και στην ψυχή του παιδιού. Και είπα ας τους ξορκίσω! Ας τους κάνω παραμύθι όπου σχεδόν πάντα νικάει το Καλό. Και έτσι ξεκίνησα. Πήρα μαζί και τους μικρούς μου ήρωες, και τους άφησα σε μια απόλυτη ελευθερία να δράσουν. Ήξερα πως μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στο αισθητήριο του παιδιού. Το είπα κιόλας. Είναι άπειρα πιο κοφτερό και πιο εφευρετικό από το αισθητήριο του μεγάλου. Κι όποιος το υποτιμά, κάνει θανάσιμο λάθος.

Δηλαδή, θέλω να σου πω, Ελένη, ότι περισσότερο οι μικροί μου ήρωες έστησαν αυτά τα παραμύθια παρά εγώ. Γιατί το δικό τους μυαλό δουλεύει μέσα στην πιο καθαρή ποίηση. Σε έναν μαγικό υπερρεαλισμό που θα τον ζήλευε το μυαλό του μεγάλου αν τύχαινε να  αφουγκραστεί με σοβαρότητα το παιδί. Η καθημερινότητά του είναι μια συναρπαστική ποίηση.  Και ή γίνεσαι παιδί με το παιδί, για να γίνεις άξιος να τη ζήσεις. Ή, σκάβεις τα στρώματα του χρόνου που στοιβάχτηκαν μέσα σου και βρίσκεις, κάπου σε μια γωνιά της ψυχής σου, το παιδί που κάποτε υπήρξες. Και ξεκινάς το παραμύθι. Το έχει ανάγκη το παραμύθι ο μεγάλος για να γιατρέψει τις πληγές της ωριμότητας. Γιατί η ψυχή μας δεν παύει ποτέ να είναι μυθοδίαιτη. Κι αν το χάσει, μέσα στη σοβαρότητα της ηλικίας του, χάνει και το χαμόγελο της ομορφιάς. Χάνει την αίσθηση της μαγείας που έχουν τα πράγματα. Χάνει τη σχέση του με την ποίηση. Χάνει το ίδιο το μαγικό στοιχείο ενός ζωογόνου υπερρεαλισμού που θα του δώσει τη δύναμη να υπερβαίνει κάθε φορά τους κακούς μάγους και τις στρίγγλες μάγισσες της καθημερινότητας – που είναι γεμάτη από δαύτους.

Όσονούπω λοιπόν το παιδικό μου βιβλίο “Αγάπησέ με…” θα είναι στα βιβλιοπωλεία. Έχω μόνο ένα μικρό άγχος μη μου πούνε τα παιδιά πως δεν τα κατάφερα. Δεν με νοιάζει τι θα πούνε οι μεγάλοι. Θέλω τα τρυφερά χεράκια που θα κρατήσουν το βιβλίο να με θεωρήσουν “δική τους…” Τότε θα έχει πετύχει το βιβλίο μου!

Εσύ, Ελένη, έχεις γράψει όμορφα παιδικά βιβλία και τα ξέρεις σίγουρα αυτά που σου είπα. Εγώ χρόνια πολλά τριγυρίζω στα μονοπάτια μου της ομίχλης και δεν μπορώ να πω αν τα κατάφερα.

Να είσαι καλά.

Σου παραθέτω τρία μικρά αποσπάσματα – γιατί και το παραμύθι είναι κείμενο λιγοστό, δεν κάνει να τα πούμε όλα :

 

maria

 

 “Φόρεσε γρήγορα το παλτουδάκι της η Μαρία Νεφέλη, και έτρεξε να προφτάσει τον άνεμο.

Όμως εκείνη τη στιγμή άκουσε πάλι την ψιθυρι­στή φωνή:

«Αγάπησέ με…»

Έστρεψε ευθύς το κεφαλάκι της και τι να δει!

Ένα πανέμορφο λουλούδι ήταν, που έμοιαζε με τρια­ντάφυλλο. Ήταν γαλάζιο και είχε πάνω του κάτι χρυ­σαφιές πινελιές, σαν να ήταν ζωγραφι­σμένο.

«Εγώ δεν ξέρω πώς να αγαπήσω ένα γαλάζιο τρια­ντάφυλλο» είπε”.

 

Από το παραμύθι “Αγάπησέ με…”

“Και κανείς δεν θυμόταν τη ραγισμένη του καρδιά.

Αυτή δεν την ήθελε κανείς. Γιατί δεν ήταν από χρυσάφι. Και ούτε είχε δει κανείς το αίμα που έσταζε.

Και μόνο η μικρή Μαρίνα έκλαψε γι’ αυτήν. «Αχ» είπε «να γινόταν ένα μεγάλο κόκκινο πουλί αυτή η γενναία καρδιά…»

Και τη νύχτα, η ματωμένη καρδιά έγινε πουλί.”

 

Από το παραμύθι “Ο μικρός στρατιώτης και το κοριτσάκι με το μοβ καπέλο”

“Μόλις το Πέτρινο Δέντρο έλαβε το μήνυμα, ευθύς κάλεσε όλη τη δύναμη και τη σοφία που έκρυβε το γέ­ρικο σώμα του να δει τι θα κάνει.

«Εσύ θα σκέφτεσαι πως σε λίγο κάτι καλό θα συμ­βεί και θα είσαι ελεύθερος. Θα σκέφτεσαι πως πας να φέρεις το μαγικό βοτάνι για τη φτερούγα του χελιδονιού. Τίποτε άλλο. Θα περιμένεις την καλή στιγμή. Θα την καλείς με τη σκέψη σου. Και η καλή στιγμή θα έρθει να σε βρει» του μήνυσε με το μιλητικό κλαδί του.”

 

Από το παραμύθι “Το Πέτρινο Δέντρο και το χελιδόνι”

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top