Fractal
Home / FRACT-ALL / Δοκίμιο: “Η όψη του έρωτα”
22/07/2015, 10:44 πμ

Δοκίμιο: “Η όψη του έρωτα”

Του Μιχάλη Μακεδόνα //

 

love

 

Βαίνοντας προς τον άλλο άνθρωπο, η ερωτική πρόθεση αποτελεί προνόμιο και πρωτοβουλία, μελλοντικός προορισμός: η περιπέτεια της επιστροφής του ανθρώπου στην αρχέγονη φύση του. Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα ο έρωτας ξαναενώνει τα δύο μισά ενός όντος, είναι όμως έτσι; Εμμονικός ή εγωιστικός, ο έρωτας τσακίζεται και ικανοποιείται ωμά, υποχθόνια και τρυφερά, βρίσκοντας χώρο στην τρωσιμότητα, δηλαδή την παραβιάσιμη παρθενία των ερωμένων, που ζητά να παραβιαστεί.

Από την αρχή του ο έρωτας δεν αφορά παρά στο άτομο, σε τίποτα περισσότερο, ασκεί επίδραση στο είναι του, το εξωθεί στην τόλμη μιας ομολογίας με επιδιωκόμενο τίμημα μια πιθανή επιδειξιομανική απογύμνωση, με λίγα λόγια ο έρωτας είναι σχέση, σχέση με τον Άλλο άνθρωπο άρα είναι υπέρβαση, αλλά είναι και ανάγκη. Είναι σχέση και ανάγκη ταυτόχρονα αλλιώς απλώς δεν είναι. Είναι μεταξύ δύο ανθρώπων, υπερβαίνει και τους δύο ως ανάγκη για ένα μέλλον, κοινό, ανέφικτο και ως μερικώς ανείπωτη επιθυμία για απόλαυση.

Μετά την πρώτη αναζήτηση δηλαδή τη θωπεία, στη σκοτεινή, εγωιστική πλευρά της φιληδονίας, πριν την αρχή της περιπέτειας του έρωτα, υποβόσκει εντός των ερωμένων, η ετερότητα, το ανομολόγητο κομμάτι της αλήθειας του, που στην ομιλία εμφανίζεται πολύ αργότερα. Η ετερότητα πλήττει τον έρωτα κι έτσι αργότερα, η δύσκολη εποχή του ερωτικού κορεσμού του ενός εμφανίζει την ετερότητα ως αντίθεση που δημιουργεί πόνο στον “αδύναμο” ερωμένο που δεν κατάλαβε πως το “άλλο του μισό” μετάνιωσε ή επιφυλάσσεται για εκείνη την απογύμνωση κι έτσι αιφνιδιάζεται από το τέλος. Μετά γυμνό φαίνεται ό,τι επιτρέπει η ανάγκη που έχει απομείνει να φανεί και η γύμνια χλευάζεται, έτσι ένας έρωτας πεθαίνει.

Τελειώνει ο έρωτας άρα είναι τρωτός όσο ο άνθρωπος που τον δημιούργησε κι όσο τρωτός τόσο βάναυσος και τραυματικός σαν αποκάλυψη ενός φοβερού μυστικού κάποιου ανθρώπου που δεν γνωρίζει τι του συμβαίνει, κι όταν το γνωρίσει δεν έχει πλέον το προνόμιο να εκτιμήσει την παρηκμασμένη παιδικότητά του. Η περιπέτεια τελειώνει, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν, η απουσία του Άλλου μένει, ίσως ως κενό μαξιλάρι, η μετάβαση από την δυαδική μοναξιά στην απόλυτη μοναξιά.

Ο έρωτας δεν είναι κατοχή, δεν περιλαμβάνει δούλους, έρωτας είναι ο έρωτας του έρωτα του άλλου κι όταν ο έρωτας του άλλου αποσύρεται, η μετάβαση είναι δύσκολη κι όταν ο δίχως ανταπόκριση ερωμένος παρενοχλεί και προκαλεί, πιθανώς θεωρώντας πως εκφράζει μια υπερβατική υπόσχεση, παριστάνει τον αφέντη που ζητάει πίσω τους δούλους του ή τον απελευθερωμένο δούλο, που ζητά να επιστρέψει στον αφέντη του, ολοκληρώνοντας μόνος του πλέον ένα νέο διαφορετικό, μοναδικό ακοινώνητο ον που ζει μέσα του, ψευδοσημασιοδοτώντας μια αξία που έχει παρέλθει, καθώς είναι δυνατό κάποιος να παρεξηγήσει, μα αδύνατο να αλλάξει την όψη του έρωτα.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top