Ωδή στην απουσία
Της Μαίρης Τριβιζά //
Ώρα δειλινού, έκρηξη στην ουράνια παλέτα στάζοντας μέσα μου μια ανάσα
ζωής άλλης όψης, γλύφει το άχρωμο μέσα μου , το θορυβώδες γύρω μου, το
Βεζούβιο που αργά αλλά σταθερά βρυχάται το επερχόμενο.
Λάμψη στιγμής, όση και η ύστατη ιριδίζουσα διαγράμμιση που σβήνει στον ορίζοντα.
Σκηνικό φυσικής αρμονίας αγωνιά να τιθασεύσει την παλλόμενη έσω τρικυμία . Κι εσύ, ωσεί παρών, εικόνα παγιωμένη.
Κι είναι αυτή, η τοξική σου αύρα που απλώνεται απειλητικά και τυλίγεται γύρω μου, πάνω μου, ασφυκτιώ.
Είσαι, δεν είσαι, γυρεύω την ανυπαρξία σου, αφουγκράζομαι την έλλειψή σου, είσαι , δεν είσαι, που ήσουν, άραγε υπήρξες ποτέ στο κάδρο της συνύπαρξης ;
Ελλειπτική αχλή, ανούσια , κριτικά ανελέητη, μ’ αυτήν επιβεβαίωνες το εγω-κενό σου, το modus vivendi σου. Γυάλινη σχέση, άνισο ξόδεμα , δεκανίκια σκέψη.
Τόλμησες την παράταση για την ύπαρξη φυσικής παρουσίας . Πόσο δίκιο είχες! Γιατί για σένα άγγιγμα ψυχής σήμαινε ουτοπικό παραλήρημα.
Ελλογο έμψυχο του χτες, έλλογο άψυχο του σήμερα, αναπαμένο νωχελικά στη μονοσήμαντη και ατέρμονη προσφορά .
Savoir faire : Λάβαρο η υπομονή κρατά τα γκέμια στη λογική.
Κάποτε , στα πρώϊμα, στα ζουμερά, με ρώτησες , αλήθεια στη ζωή σου ήρθα για καλό ή για κακό;
Οδυνηρή απόκριση επικυρώνει το «λάθος επιλογή», «λάθος ακόμη μια φορά», πάλι απ’ την αρχή.
Πόσο λυπάμαι που η ξεθωριασμένη μη- παρουσία σου χάνεται στις ματωμένες τομές της καρδιάς μου και σχεδόν ομόφωνα χειροκροτούν την λυτρωτική απώλεια.
Πρόβα ξανά , νέο σκηνικό, αλούτερα κοστούμια, νέο πλατώ, συνειδητή παύση.
* Η Μαίρη Τριβιζά παρακολούθησε το Οικονομικό της Νομικής, έχει πτυχίο Δημοσιογραφίας, έχει σπουδάσει 5 ξένες γλώσσες. Ζωγραφίζει, ενώ ασχολήθηκε για 15 χρόνια επαγγελματικά με την Εσωτερική Αρχιτεκτονική. Θεωρεί επένδυση τα ταξίδια ενώ οι εσω-αναζητήσεις αποτελούν διαχρονική αναφορά.