Fractal

Ποίηση: “Στη πιο μεγάλη μοναξιά”

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

f10

 

Στη πιο μεγάλη μοναξιά

 

Θα σε διαβάσω
στη πιο μεγάλη μοναξιά
όταν όλα θά΄ναι αλλιώς
μόνο τότε
θα μπορώ να αποκρυπτογραφήσω
τα νήματα
που κρατούν το σύμπαν
τριγύρω σου
δρομολόγιο πρώτο
προσκύνημα πρωινό
με την τσάντα στον ώμο
στο παγερό νυχτέρι
στο στήθος ο σταυρός
κι η προσευχή
στο χέρι.

Αύριο θα σε καλέσω
να κάτσεις σιμά μου
σαν τις χαμένες φιλενάδες
που τις έσμιξε ξανά ο χρόνος.

Θα μου πεις
για τα τριάντα χρόνια μοναξιάς
και γω θα σου περιγράψω
τον όχλο μέσα μου.

Θα μου περιγράψεις τον Θεό σου
και θα σου δείξω τον διάβολό μου
-πλάτη με πλάτη πορευόντουσαν οι δυο
ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο- .

Θα μου απλώσεις τα βράδια σου
σεντόνια μυστικά και απροσπέλαστα
και γω, θα σου δείξω το τραύμα
που κουβαλώ απο γεννησιμιού μου.
Θα τό΄χεις καταλάβει φαντάζομαι
πως αιμορραγεί όταν αυτό  θέλει.

Το βράδυ θά΄ρθω να σε βρω.
Θα χαμογελάσω τρεις φορές
και συ θα με ακούσεις.
Θα σου δείξω τ΄άστρα και όλο το νεφέλωμα
θα σου δείξω τον χώρο μου, το οξυγόνο μου
εκεί που ανεβοκατεβαίνω κρυφά
και ζω τη βαθιά οδύνη του Σύμπαντος.

Η πιο βαθιά μου θάλασσα
τα μάτια σου…
Ο πιο μεγάλος κάμπος
η αγκαλιά σου…

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top