Fractal

Ποίηση: “Πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο”

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

f4a

 

Σε περιμένω κάθε βράδυ να ‘ρθείς

μα μάταιος κόπος.

Τα βλέφαρά μου κλείνω

μήπως και σ’ αιχμαλωτίσω.

Τα χέρια μου απλώνω

-σ’ αγγίζω-.

«Γειά σου», λέω,

Εσύ ‘σαι αλήθεια

ή κάτι άλλο

πιο απόμακρο;

Τα μαλλιά σου,

τα μαλλιά σου μπλέχτηκαν

στον κόρφο μου

στον λαιμό μου.

Με τρομάζεις,

με πνίγεις

μα εγώ

είμαι άφοβος

πια.

Τρυπώνω απ’ την κερκόπορτα.

-ξέρω πως

πονηρά την αφήνεις ανοιχτή-

και καρφώνομαι μέσα σου.

Τυλίγομαι τριγύρω σου

σαν τον κισσό

και την ευωδία σου

κλέβω.

Σαν της γαρδένιας τον ανθό

τα στήθη σου,

σκύβω

και προσκυνώ

κάθε βράδυ

μεθυσμένος.

Στέκω μπροστά σου

όπως στέκομαι μπροστά στον Άγιο,

αμήχανα

και με περίσσεια αγάπη.

Πώς να χωρέσει εντός μου

τόσο πάθος;

Χύνεται στο άπειρο.

Μού ‘πες «γράψε για μας»

σχεδόν με παρακάλεσες.

Πώς αλήθεια να μας περιγράψω;

Το μολύβι φλέγεται ακόμη

και το χαρτί σώνεται

σιγά σιγά

-ποιός να μας πιστέψει;-

Έπειτα,

είναι και η βαθιά βουτιά

που κόβει την ανάσα μας

απότομη

μα μελωδική

σαν μακρόσυρτος λυγμός

λατέρνας.

Κλείσε το παράθυρο.

Θέλω ν’ ακούσω την μελωδία

μόνο μαζί σου…

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top