Τέσσερα ποιήματα
Της Μαίρης Πέστροβα //
Αφουγκράζομαι
στο μεγάλο δωμάτιο
την απουσία σου,
στη σάλα
με τα βαριά έπιπλα
το βελούδινο σαλόνι
και το σκρίνιο στην άκρη,
με το τζάκι να σιγοκαίει
τις μέρες μας,
τις ώρες μας,
τις στιγμές μας.
Ως κι αυτές αλήθεια
γίνονται καπνός
αφού πρώτα
καούν στην πυρά
της ζωής
προτού χαθούν
στο μεγάλο δωμάτιο
την απουσία σου,
στη σάλα
με τα βαριά έπιπλα
το βελούδινο σαλόνι
και το σκρίνιο στην άκρη,
με το τζάκι να σιγοκαίει
τις μέρες μας,
τις ώρες μας,
τις στιγμές μας.
Ως κι αυτές αλήθεια
γίνονται καπνός
αφού πρώτα
καούν στην πυρά
της ζωής
προτού χαθούν
Μη φοβάσαι,
σού΄πα,
αφού εγώ είμαι δω
στενή στράτα
δε θα διαβείς,
δε θα το επιτρέψω
δηλαδή,
ό,σο μπορώ,
τουλάχιστον
θα το προσπαθήσω,
με πιστεύεις;
‘Ωρες ώρες
στέκομαι
πάνω απ΄το μπόι μου,
δε λογαριάζω
πρέπει και μη,
ηλίθιους κανόνες
και χλιαρές συμπεριφορές,
ακολουθώ την καρδιά μου
και προχωρώ
όπου με βγάλει
και για ό,σο
πρέπει,
ναι,
ό,σο μεγαλώνω
μεγαλώνει κι η καρδιά μου
πελώρια γίνεται
σαν ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι,
κάποιες φορές,
νομίζω πως θα σκάσει
και θα σκεπάσει το σύμπαν
με ένα κόκκινο
κατακόκκινο πέπλο,
το πέπλο μου.
Χτες
λούστηκα το γέλιο σου.
Σήμερα
ζω την απουσία σου,
μα
αφού σε κουβαλώ μέσα μου
πώς είναι δυνατόν να λείπεις…
σού΄πα,
αφού εγώ είμαι δω
στενή στράτα
δε θα διαβείς,
δε θα το επιτρέψω
δηλαδή,
ό,σο μπορώ,
τουλάχιστον
θα το προσπαθήσω,
με πιστεύεις;
‘Ωρες ώρες
στέκομαι
πάνω απ΄το μπόι μου,
δε λογαριάζω
πρέπει και μη,
ηλίθιους κανόνες
και χλιαρές συμπεριφορές,
ακολουθώ την καρδιά μου
και προχωρώ
όπου με βγάλει
και για ό,σο
πρέπει,
ναι,
ό,σο μεγαλώνω
μεγαλώνει κι η καρδιά μου
πελώρια γίνεται
σαν ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι,
κάποιες φορές,
νομίζω πως θα σκάσει
και θα σκεπάσει το σύμπαν
με ένα κόκκινο
κατακόκκινο πέπλο,
το πέπλο μου.
Χτες
λούστηκα το γέλιο σου.
Σήμερα
ζω την απουσία σου,
μα
αφού σε κουβαλώ μέσα μου
πώς είναι δυνατόν να λείπεις…
Eγώ
η μικρογραφία του όλου
το ελάχιστο του παντός
στο παζάρι των συναισθημάτων
αδυνατώ να ξεπουλήσω
σώμα και ψυχή
-ποιός ο λόγος αλήθεια
αφού την γωνιά μου έχω βρει-
κουρνιάζοντας
σε μαλακά στήθη
σε στέρνο σίγουρο
σε χέρια άτρωτα.
στην κουστωδία των σαλτιμπάγκων
δεν ανήκω
όχι,
στο παζάρι των συναισθημάτων
εγώ ακροβάτης
δε θα γίνω
ποδοπατώντας
τα ιδανικά μου
η μικρογραφία του όλου
το ελάχιστο του παντός
στο παζάρι των συναισθημάτων
αδυνατώ να ξεπουλήσω
σώμα και ψυχή
-ποιός ο λόγος αλήθεια
αφού την γωνιά μου έχω βρει-
κουρνιάζοντας
σε μαλακά στήθη
σε στέρνο σίγουρο
σε χέρια άτρωτα.
στην κουστωδία των σαλτιμπάγκων
δεν ανήκω
όχι,
στο παζάρι των συναισθημάτων
εγώ ακροβάτης
δε θα γίνω
ποδοπατώντας
τα ιδανικά μου
Ποτέ δεν τηλεφώνησα
χωρίς να χαράξω τη φωνή μου
πάνω σε κάτι.
Σ΄ένα ξύλο,
σ΄ένα βότσαλο,
σ΄ένα χαρτί.
Αποτυπωμένες συζητήσεις
κάτω από ζωγραφιές
και σχεδιάκια
κυρίως
λουλουδιών.
Η φωνή μου
στο χαρτί,
ύλη γίνεται.
χωρίς να χαράξω τη φωνή μου
πάνω σε κάτι.
Σ΄ένα ξύλο,
σ΄ένα βότσαλο,
σ΄ένα χαρτί.
Αποτυπωμένες συζητήσεις
κάτω από ζωγραφιές
και σχεδιάκια
κυρίως
λουλουδιών.
Η φωνή μου
στο χαρτί,
ύλη γίνεται.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Τέταρτη. Μαμά, μπαμπά είχατε πάει στο Rock In Athens;
Από τον Γιάννη Παναγόπουλο // Το μανιφέστο της ταινίας (ντοκιμαντέρ με γερές δόσεις μυθοπλασίας) «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», όπως το «κατέθεσε» γραπτώς ο παραγωγός της, Θανάσης Γιαννόπουλος, στο blog του (sportingsucks.blogspot.gr), είναι ξεκάθαρο. Λέει πως το διήμερο
Περισσότερα -
Πολιτική αλληγορία
Γράφει η Κατερίνα Λιβιτσάνου- Ντάνου // Ορχάν Παμούκ «Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά», Μετάφραση: Στέλλα Βρετού, εκδ. Πατάκη, σελ. 342 Το 2016 κυκλοφόρησε ένα ακόμη μυθιστόρημα του Νομπελίστα (Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006 για το σύνολο του έργου
Περισσότερα -
Ένα μελοποιήσιμο ποίημα: “Μακρινό μου λουλούδι”
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // Μακρινό μου λουλούδι Κοιτάζω, η ματιά δεν φτάνει Λουλούδι είσαι μακρινό Ποια χρώματα αναδεύεις: Ποιού τα μάτια σαγηνεύεις; Βλασταίνεις αλλού, δεν σε θωρώ της γης μου λουλούδι ξενικό Τώρα τριγυρνώ εξόριστος χαράς
Περισσότερα -
✔ Ιφιγένεια Θεοδώρου: «Κάθε καλός χαρακτήρας κρύβει έναν κακό εαυτό μέσα του»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Την εποχή που μεγάλωσα τα βιβλία ήταν μια άσκηση της φαντασίας , τώρα οι εικόνες είναι έτοιμες και φανταχτερές, όμως η αφήγηση εξακολουθεί να είναι η αφορμή ενός εσωτερικού ταξιδιού, γιατί με ιστορίες που
Περισσότερα -
Η σχέση του Έλληνα με το βιβλίο
Του Νίκου Τσούλια // * «Tο βιβλίο σού τρυπά τον νου και την καρδιά, εκβάλλει την αμάθεια και βάζει τη σοφία». Δαπόντες Kαισάριος Δεν είναι σχέση αγάπης και φιλίας. Δεν είναι και εχθρική. Μπορεί μάλλον να
Περισσότερα -
Μέσα στο σκότος των ανθρώπων
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Ο άρχοντας των μυγών» του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, μετάφραση: Ρένα Χατχούτ, Εκδ. Καστανιώτης, σελ. 272 Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα: έχουν περάσει εξήντα και πλέον χρόνια από τη στιγμή που ο Γουίλιαμ Γκόλντινγκ εξέδωσε
Περισσότερα -
Ποίημα: “Κοινή μοίρα”
Γράφει η Ελένη Λιντζαροπούλου // ΚΟΙΝΗ ΜΟΙΡΑ Στον Χρήστο Έχω μιαν ορφάνια κάτω απ’ το δέρμα μου σκίζει τις αλαβάστρινες αντοχές μου περνάει στους δακρυϊκούς πόρους μου καταστρέφει τις οσμές γδέρνεται με
Περισσότερα
