Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Από μια ηλικία και μετά όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν λίγο»
16/05/2018, 9:29 πμ

«Από μια ηλικία και μετά όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν λίγο»

Γράφει η Γεωργία Μήτσιου // *

 

Βασίλης Κυριλλίδης «Μαγικός αέρας», εκδ. Διάπλαση

 

Αρχές της φετινής άνοιξης φύσηξε στα χέρια μου, ο «Μαγικός αέρας» του Βασίλη Κυριλλίδη, με τη διάθεση μου ίδια, όπως ο καιρός που περιγράφει – « Ο καιρός είναι κάπως περίεργος απόψε» – αν και η ιστορία εξελίσσεται αρχές του Μάη, που η φύση είναι στα καλύτερα της, όπως θα έπρεπε να είναι και η διάθεση των ανθρώπων, σε  γαλαντόμες εποχές.

«Δεν έχω φίλους πια», λέει ο ηλικιωμένος καφετζής του χωριού, που ανταμώνει η παρέα πριν την ανάβαση, εκφράζοντας την πιο βαθιά διαπίστωση των ανθρώπων στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και φιλίας. «Ίσως επειδή από μία ηλικία και μετά όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν λίγο», επειδή οι αντοχές όλων μας τελείωσαν για τα καλά, όπως το «σκούρο παντελόνι και το ανοιχτόχρωμο πουκάμισο, ξεθωριασμένα από τα αμέτρητα πλυσίματα, και τα μαύρα παλιομοδίτικα παπούτσια», που δεν ψάχνουν νέους δρόμους και δεν αναζητούν νέες περιπέτειες, ούτε καν από τον ίδιο τους  τον εαυτό.

«Το ίδιο το βουνό, αιώνιο, μεγαλόπρεπο, επιβλητικό, έμοιαζε να χωνεύει σιγά-σιγά το χωριό», τους ανθρώπους του, αλλά και τις πιο μύχιες σκέψεις μας, «εξαιρουμένων κάποιων ζωντανών αναλαμπών που χωρίς ανθρώπινη επιστασία περιφέρονταν με την αυθάδεια της αυτονόητης χρήσης ιδιωτικού χώρου». Σίγουρα όχι σαν «αποτέλεσμα κάποιου πολιτικού προσχήματος που δεν υφίστατο πλέον», αλλά σαν μια αέναη λειτουργία της φύσης, «χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις».

Αφού οι άνθρωποι φαίνονται ξεπερασμένοι γρήγορα, μας μένει μόνο το βουνό για συντροφιά. «Όλοι μας κάτι κυνηγάμε ανεβαίνοντας στο βουνό. Οι περισσότεροι τον εαυτό μας» συνήθιζε να λέει ο Βασίλης. «Οι λιγότεροι, που έρχονταν προσπαθώντας να ξεφύγουν απ’ αυτόν, τα είχαν παρατήσει σύντομα». Μάλλον δεν τα κατάφεραν. «Ο καιρός, αδιαμφισβήτητα, παραμένει σε κακή διάθεση και σήμερα», όπως και όλες τις μέρες τελευταία. «Οι κορυφές που κανονικά θα έπρεπε να φαίνονται στο βάθος, είναι σκεπασμένες από σύννεφα». Ή μήπως όχι; «Ψυχή ζώσα πουθενά», και τώρα τι; Αδικαιολόγητος ο φόβος της έκθεσης τόσο στα στοιχεία της φύσης όσο και στην ανθρώπινη επαφή.

 

Βασίλης Κυριλλίδης

 

Και σήμερα διαπιστώνουμε ότι «η βροχή μόνο σαν απειλή επικρεμόταν πάνω από τα κεφάλια μας». «Δύσκολα σε κουράζει κάτι που απολαμβάνεις», έχει παρατηρήσει ο Βασίλης, «ανεξάρτητα, από την προσπάθεια που απαιτεί». «Να κάτι που χάσαμε οριστικά». «Να κάτι που μόνο στο βουνό θα μπορούσαμε να ξαναβρούμε». Την απρόσμενη, αιφνίδια, πολύτιμη, φωτεινή  διάθεση για ζωή.

«Μην στεκόμαστε εδώ σαν παράλυτοι», στο σώμα και στο νου.

Καλή αντάμωση στα βουνά και στις καρδιές των αγαπημένων, όπου φυσά η ακλόνητη πίστη στην ανθρωπιά, όπως φυσά ο «Μαγικός αέρας» του Βασίλη Κυριλλίδη και δίνει πνοή στις σκέψεις μας.

 

 

 

* Γεωργία Μήτσιου: Γεννημένη κοκκινομάλλα τον Σεπτέμβρη,  σε τόπο παραποτάμιο του Δούναβη, μεγαλωμένη στο Ρωμιότοπο, με καταγωγή βουνίσια, με αγάπη για το κυνηγητό, τις λέξεις, τα δάση. Ακόμη τρέχει να προλάβει τις σκέψεις και τη μαγεία στα βιβλία και στους τόπους.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top