Το δράμα των Lost Bodies.

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

Οι Lost Bodies ντύνουν μουσικά εκείνον τον Προμηθέα Δεσμώτη που θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 17 & Σάββατο 18 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Λίγο πριν η δράση ενός διαχρονικού δράματος τρέξει δημόσια μιλήσαμε μαζί τους. Τι έμεινε από την «κουβέντα» μας; Ίσως το ότι ο Θάνος και ο Αντώνης (οι Lost Bodies δηλαδή) από το 1984, χρονιά που άρχισαν να φλερτάρουν τη μουσική γράφοντας τραγούδια, κατέληξαν να συγκατοικούν μαζί της. Συρτάκι και pogo. Ρούμπα και minimal electro. Jazz και punk. Το μουσικό σύμπαν των Lost Bodies δεν ήταν ποτέ νηφάλιο. Και αυτή είναι η προσφορά τους σε αυτό που ονομάζουμε τέχνη.

– Τι ήταν ο Προμηθέας Δεσμώτης;

Ένας επαναστάτης, που έκλεψε τη φωτιά (τη γνώση και τη σοφία) από τους θεούς για να την δώσει στους ανθρώπους, δίχως να υπάρχει καμία υστεροβουλία, χωρίς να περιμένει τίποτα από αυτούς, μόνο αγάπη για τους ανθρώπους, μόνο προσφορά. Επαναστάτης που υπερασπίστηκε τα πιστεύω του μέχρις εσχάτων. Δε μάσησε. Τους έφτυσε κατάμουτρα παρόλη την ωμότητα και την κτηνωδία της εξουσίας. Συγκλονιστικό το κείμενο, εξαιρετική η παράσταση, φοβερή η μετάφραση και επίκαιρο του κερατά !!!!

– Ποια είναι η διαφορά τού να γράφετε μουσική για θέατρο από το να γράφετε μουσική για τους Lost Bodies;

Στο θέατρο ακολουθείς τη σύλληψη του σκηνοθέτη που στην περίπτωση του Κώστα Φιλίππογλου που αγαπάει τη φιλοσοφία μας, καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνουμε, μας έχει εμπιστοσύνη και μας δίνει απόλυτη ελευθερία. Η μουσική γίνεται ένα με τον ρυθμό του έργου, με τις κινήσεις των ηθοποιών και συντροφεύει το κείμενο. H δική μας παρέμβαση είναι ο τρόπος που εμείς αντιλαμβανόμαστε τα ηχητικά τοπία του έργου. Τελειότητα είναι να υπάρξει απόλυτη σύμπνοια με την ομάδα. Από την άλλη πλευρά, όταν σχεδιάζουμε ένα cd η μουσική έχει αυτονομία και παρακολουθεί ένα κόνσεπτ που εκφράζει τα βιώματά μας και τα άπειρα ερεθίσματα, δηλαδή φτιάχνουμε το σάουντρακ της καθημερινότητας και αυτό ποικίλλει από τρόμο μέχρι σαχλό-χυδαίο.

– Θυμάστε ποια ήταν η πιο λυρική στιγμή που περάσατε σχεδιάζοντας τη μουσική της παράστασης;

A. Λυρισμός; Έχει έναν τύπο καρφωμένο σε ένα βράχο. Οι Ωκεανίδες όμως δίνουν τον λυρισμό στο έργο. Οι γοργόνες. Διαβάζοντας το κείμενο είδαμε μια άλλη εικόνα. Σκοτεινή και θλιβερή. Και αυτό είναι το λογικό. Ξεκινήσαμε με αυτό να φτιάχνουμε τη μουσική. Είδαμε όμως το έργο και μέσα από τη ματιά του Κώστα και έτσι προσαρμόσαμε τη μουσική διαφορετικά από τις αρχικές προσεγγίσεις.

Θ. Όταν σκάγανε τα σάντουιτς !

– Τι θυμάστε από την εποχή που φτιάξατε τα πρώτα σας τραγούδια;

Α. Δεν υπάρχει απόσταση. Δεν αλλάξαμε τίποτα από τότε. Ίσως η μόνη διαφορά να είναι ότι σε κάποια στιγμή ανακαλύψαμε τον ηλεκτρισμό. Πέρα από αυτό με την ίδια λογική (;) κάνουμε μουσικές. Μόλις ετοιμάσουμε κάτι παίρνουμε ένα κλαδί και το τσιγκλάμε να δούμε μήπως και πεταχτεί να μας δαγκώσει.

Θ. Το απίστευτο κέφι, τον αυθορμητισμό, την αμεσότητα, το κασετόφωνο που τα γράφαμε έτσι απλά χωρίς echo στη φωνή, μόνο δύο μικρόφωνα. Πάτα record και φύγαμε…. Η κοπέλα που μάθαινε πιάνο στο διπλανό διαμέρισμα και που πολλές φορές μας έκοψε τις ηχογραφήσεις, το τρομοκρατημένο βλέμμα των γειτόνων μας στην πολυκατοικία κάθε φορά που συναντιόμασταν στο διάδρομο.

– Αντώνη έχεις πει πως λατρεύεις τους ακάλυπτους χώρους πολυκατοικιών. Πού βρίσκεται ο καλύτερος της Αθήνας;

Όλοι οι ακάλυπτοι είναι θαυμάσιοι. Άλλοι με τις γλαστρούλες τους και άλλοι με τους κήπους και άλλοι με τις κατσαρίδες, τα αποτσίγαρα και τα πεσμένα από το άπλωμα των ρούχων, εσώρουχα και μαξιλαροθήκες. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο. Εκείνοι που ζούνε στα υπόγεια όταν βγαίνουν στον ακάλυπτο κάνουν το λογικό… κοιτάνε ψηλά. Το φως. Εκείνοι όμως που ζούνε ψηλά, αντί να κοιτάξουν ακόμα πιο ψηλά… γιατί κοιτάνε προς τα κάτω;

– Θάνο κάποτε έλεγες (σ.σ. σε ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Γιάννης Μισουρίδης) πως ήθελες να πας στην Βραζιλία. Πήγες τελικά;

Μένω τον μισό χρόνο μόνιμα πλέον στην πανέμορφη και φιλόξενη Βραζιλία με τα απροσπέλαστα δάση (εκεί βλέπεις πώς ήταν η γη πριν πατήσει ο άνθρωπος το πόδι του) και τις εξωτικές παραλίες, και τον υπόλοιπο μισό στην Αθήνα ανάμεσα σε συναυλίες, δημοψηφίσματα, κοπροσκύλιασμα, άφθονο αλκοόλ, σεξ, ναρκωτικά, δράση, χάπια για τη χοληστερίνη, κ.λ.π…

– Είναι οι Lost Bodies οι The Fall της Ελλάδας;

Οι Fall είναι εξαιρετική μπάντα και μας αφήνει άναυδους η αφοπλιστική τους οικειότητα. Πολλές μπάντες κινούνται στον χώρο του underground και νομίζω ότι υπάρχει κάτι κοινό, κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία, με την ίδια φιλοσοφία, τον ίδιο τρόπο αναζήτησης, την “ίδια δίψα” που λέει και ένας φίλος μας. Κάτω από αυτό το πρίσμα υπάρχει συγγένεια με πολλές μπάντες και φυσικά ο καθένας έχει τη δική του έκφραση, τα δικά του βιώματα. Είμαστε όλοι στο ίδιο μετερίζι ή στο ίδιο μετεμακαρόνι….

– Ποιο το πράγμα που κάνατε – μια, δύο φορές – μαζί εκτός μουσικής και θα θέλατε να επαναλάβετε;

Ταξίδια!!!!!! Κάθε φορά που ταξιδέψαμε μαζί περάσαμε καταπληκτικά!

– Ποιο είναι το ιδανικό βιογραφικό ενός lost body;

Να μην κρύβει αυτό που έχει να πει και να το πει με τον τρόπο που αυτός επιλέγει, αδιαφορώντας για τη λογοκρισία και τον νυσταλέο κοινό νου. Να μην έχει ανάγκη από αυθεντίες, να έχει ξεκάθαρο βλέμμα με ανατρεπτική και κοφτερή κριτική δημιουργώντας συνεχώς ρήγματα στη λογική. Να εκφράζεται ελεύθερα, με απόλυτη ανεξαρτησία και αυτό που έχει να πει να είναι βιωματικό, και όχι μια προκάτ διαρθρωμένη ορθολογιστικά σκέψη.

Να κρατηθεί μακριά από αναρριχητικούς ανθρώπους και η βάση να είναι η οικειότητα, η ειλικρίνεια και η ουσία. Να μην παραχωρήσει τίποτα και ποτέ από τις αλήθειες του γιατί αυτό είναι το πιο λαμπερό κομμάτι του εαυτού μας σε μία απόλυτα επιφανειακή και βαθύτατα αλλοτριωμένη κοινωνία.

– Τι είναι αυτό που θέλετε να σας συμβεί το συντομότερο δυνατό;

Να δούμε ξανά το χαμόγελο στα πρόσωπα των φίλων μας και των ανθρώπων γύρω μας.

– Θάνο θυμάσαι το καλύτερο σχόλιο που άκουσες σε συναυλία των Lost Bodies;

Ναι, μια φορά στο φεστιβάλ “Indie free” ήρθε ένας φαν μετά τη συναυλία πίσω από τη σκηνή ξυπόλυτος και μου έδωσε τα παπούτσια του επιμένοντας να τα κρατήσω, οπότε σκάει ένας από τη διοργάνωση και του λέει: – “Φίλε συγκρότημα είσαι” ? Και αυτός απάντησε: “Όχι φίλε κομμάτια”….

Α! Αξέχαστη θα μείνει και η στιγμή στο Μικρό Μουσικό θέατρο όταν σε μια συναυλία μας ένας τύπος ζήτησε να παίξουμε ένα κομμάτι που μόλις το είχαμε παίξει…………

• www.youtube.com/lostbodies
• www.lostbodies.gr
• www.lostbodies.gr/blog

Στο πλαίσιο των γενικότερων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, τροποποιείται το πρόγραμμα περιοδείας της παράσατασης «Προμηθέας Δεσμώτης». Έτσι, ακυρώνονται οι παραστάσεις που είχαν προγραμματιστεί για τη Σαλαμίνα και τους Δελφούς, και η περιοδεία ξεκινά από το Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, την Παρασκευή 17 Ιουλίου. Κι ενώ η ανασφάλεια και ο φόβος είναι τα κύρια συναισθήματα των ημερών, η τραγωδία του Αισχύλου αναδεικνύεται περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και η φωνή του Προμηθέα Δεσμώτη είναι εδώ για να ακουστεί και -με τον τρόπο της- να μας παρηγορήσει.
Το Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης θα ανοίξει συμβολικά -ύστερα από 17 χρόνια- αποκλειστικά και μόνο για την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης»: για δύο ημέρες, οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν ένα εξαιρετικό μνημείο και να παρακολουθήσουν -σε συνθήκες αρχαίας τραγωδίας (υπό το φως της ημέρας), μία τραγωδία που αποτελεί ύμνο στη Δημοκρατία: τον Προμηθέα Δεσμώτη.

Λίγα Λόγια για την παράσταση

Τον Προμηθέα ερμηνεύει ο Τάσος Νούσιας, ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, πλαισιωμένος από τους Γεράσιμο Γεννατά (Ήφαιστος και Ωκεανός) την Marlene Kaminsky (Ιώ), τον Δημήτρη Κουρούμπαλη (Κράτος και Ερμής), την Κατερίνα Λούρα και Ίριδα Μάρα (Κορυφαίες Χορού) και πέντε κλασικές χορεύτριες: Δέσποινα Λαγουδάκη, Χριστίνα Μπίτου, Νατάσσα Σαραντοπούλου, Πηνελόπη Μωρούτ και Βιβή Μπουτάτη (Χορός).
Την κίνηση έχει αναλάβει η Φρόσω Κορρού και την μουσική οι Lost Bodies, ενώ τα σκηνικά-κοστούμια υπογράφει ο Kenny MacLellan και τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος.

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ

Το Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης ανοίγει φέτος, μετά από 17 χρόνια, συμβολικά μόνο για τις δύο παραστάσεις του «Προμηθέα Δεσμώτη», όπως ειπώθηκε στην πρόσφατη συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ). Καινοτομία θα αποτελέσει το γεγονός ότι οι παραστάσεις θα δοθούν το απόγευμα, όσο ακόμα υπάρχει φυσικό φως, τόσο για λόγους πρακτικούς – καθώς το μνημείο βρίσκεται σε φάση αναστήλωσης, όσο και προσέγγισης του αυθεντικού τρόπου απόδοσης του αρχαίου δράματος.
Η λειτουργία του θα περιοριστεί στις τέσσερις έτοιμες κερκίδες του A΄ διαζώματος, ενώ από πλευράς Επιστημονικής Επιτροπής Δωδώνης προτάθηκαν μια σειρά μέτρων – που υιοθετήθηκαν τόσο από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων, όσο και από το ΚΑΣ, με μικρές μόνο τροποποιήσεις – τα οποία θα πρέπει να ληφθούν πριν από την παράσταση.
Τα μέτρα αυτά προβλέπουν, μεταξύ άλλων, ότι ο αριθμός των θεατών δεν θα πρέπει να ξεπερνά τους 500, η κίνησή τους θα γίνεται από συγκεκριμένη διαδρομή, ενώ παράλληλα θα πρέπει να περισχοινισθεί ο χώρος του θεάτρου όπου θα δοθεί η παράσταση, να τοποθετηθεί φορητό κιγκλίδωμα στον ανατολικό τοίχο και να επιδιορθωθεί η ξύλινη ράμπα ανόδου στο κοίλο. Επιπλέον, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί εκτενείς καθαρισμοί και να έχουν απομακρυνθεί οι λίθοι από τα εδώλια ώστε να γίνει επισκέψιμος ο χώρος, ενώ στις παραστάσεις δεν θα χρησιμοποιηθούν σκηνικά, παρά μόνο υφάσματα, σκαμπό και μια ελαφριά ξύλινη κατασκευή. Τέλος, ως προς τα τέλη παραχώρησης, αυτά θα είναι μειωμένα κατά 50%, όπως προβλέπει ο νόμος για φορείς που επιβλέπονται από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Κίνηση-καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού
Σκηνικά-κοστούμια: Kenny MacLellan
Μουσική: Lost Bodies
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτις: Εριφύλη Στεφανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη
Βοηθοί Σκηνογράφου: Σοφία Κατσουλιέρη, Άννα Σαπουνάκη
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ανθούλα Μάμαλου
Φωτογραφίες : Θωμάς Χρυσοχοΐδης
Φωτογραφίες πρόβας/προγράμματος: Κική Παπαδοπούλου
Σχεδιασμός Επικοινωνίας (video, artwork) : ΠΑΝΚ ΤΑΝΚ

Διανομή :
Προμηθέας: Τάσος Νούσιας
Ήφαιστος, Ωκεανός: Γεράσιμος Γεννατάς
Κράτος, Ερμής: Δημήτρης Κουρούμπαλης
Ιώ: Marlene Kaminski
Κορυφαίες χορού: Αικατερίνη Λούρα, Ίριδα Μάρα

Χορός: Δέσποινα Λαγουδάκη
Χριστίνα Μπίτου
Βιβή Μπουτάτη
Πηνελόπη Μωρούτ
Νατάσα Σαραντοπούλου

Στο χορό συμμετέχει όλος ο θίασος

Πρόγραμμα Περιοδείας:

Παρασκευή, 17 & Σάββατο, 18 Ιουλίου: Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
Κυριακή, 19 Ιουλίου: Ιωάννινα, Υπαίθριο θέατρο ΕΗΜ – Φρόντζου
Kυριακή, 2 Αυγούστου: Ραφήνα, Ανοιχτό Θέατρο Γυμνασίου-Λυκείου
Δευτέρα, 3 Αυγούστου: Νέα Μάκρη, Αμφιθέατρο Πολιτιστικού και Αθλητικού Πάρκου
Δευτέρα, 10 Αυγούστου: Πάτρα, Αρχαίο Ρωμαϊκό Ωδείο
Τρίτη, 11 Αυγούστου: Αρχαίο Θέατρο Μεσσήνης
Παρασκευή, 21 & Σάββατο, 22 Αυγούστου: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Δευτέρα, 24 Αυγούστου: Ηλιούπολη, Δημοτικό Θέατρο Άλσους «Δ.Κιντής»
Τετάρτη, 26 & Πέμπτη, 27 Αυγούστου: Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη
Παρασκευή, 28 Αυγούστου: Αρχαίο Θέατρο Δίου
Τετάρτη, 2 Σεπτεμβρίου: Γαλάτσι Άλσος, Βεΐκου
Κυριακή, 6 Σεπτεμβρίου: Βύρωνας, θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη
Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου: Κορυδαλλός, Δημοτικό Θέατρο «Θανάσης Βέγγος»,
Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου: Κηποθέατρο Παπάγου
Σάββατο, 19 Σεπτεμβρίου: Βεάκειο Θέατρο Πειραιά