Fractal

Γκρίζο Βλέμμα: Λοκομοτίβα ή η Ποίηση είναι το διαβατήριο μου

Από τον Πάνο Ιωαννίδη  //

 

 

 

Η ποίηση είναι το διαβατήριο μου. Μαζί της περνάω τα σύνορα, ορατά και αόρατα. Τα κενά της με βοηθάνε να αντιλαμβάνομαι τις πάμπολλες διαστάσεις των συνόρων, τα νοήματα της τα ανοίγουν. Με βοηθάει να καταλαβαίνω, τη γλώσσα βλεμμάτων που μιλάνε γλώσσες άγνωστες στη μητρική μου. Με βοηθάει να προσανατολίζομαι στους ανοικτούς χώρους· τα σύμβολα της απώλειας και τα σινιάλα της περιπλάνησης δεν διαφέρουν μεταξύ τους από τόπο σε τόπο.

 

Η ποίηση είναι το διαβατήριο μου. Πίσω από τα προσωπικά μου στοιχεία, αφηγήματα αναφέρονται σε μυστικούς κώδικες, πληγές φανερώνουν τις στιγμές που πέθανα· τα βιβλία που με διάβασαν ξανά και ξανά γυρίζουν σελίδες και οι αγάπες που με ζωντάνεψαν δείχνουν τη γύμνια τους. Πάνω στο σκαναρισμένο βλέμμα της φωτογραφίας μου, στέκουν συνένοχες οι εμπειρίες μου. Πουλιά που ξέρουν να βρίσκουν τον δρόμο στους λαβύρινθους των λέξεων.

Κάθε φορά που γράφω ποιήματα, νοιώθω το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτά που γράφουμε και αυτά που ζούμε. Με διαπερνά ένα ρίγος το οποίο με τρομάζει. Δεν μπορώ να του αντισταθώ, γιατί συχνά το να ζεις πονάει πολύ περισσότερο από το να γράφεις. Όταν όμως έχεις πονέσει πολύ από τη ζήση σου, τότε το βάλσαμο σου γίνεται το γράψιμο. Οι φωτιές του Άουσβιτς εξακολουθούν να καίνε ακόμη και στις ομορφότερες περιφέρειες της παγκοσμιοποίησης.

Η ποίηση είναι το διαβατήριο μου. Μου δείχνει τη διαδρομή που έχω εν αγνοία μου χαράξει, από τους εσώτερους μου χρόνους, στους χαρτογραφημένους τόπους της πατρίδας μου. Ακολουθώντας χνάρια συναδέλφων που έζησαν στην αφάνεια για να γίνουν διάσημοι στα βιβλιοστάσια της αριστερής μελαγχολίας. Διαβάζοντας τους στίχους τους, καταφέρνω να κατανοήσω και επιτέλους να αποδεχτώ τις άνισες συνθήκες που καθορίζουν τη μοίρα της νεοελληνικής επαρχίας.

Πάντοτε θα προσπαθώ να καταλάβω την ποίηση. Θα σπάζω τα μούτρα μου σαν άπειρος άντρας μπροστά στον μυστικό του έρωτα, κάθε που θα κάνω το σφάλμα να εκλογικεύω το ανερμήνευτο της περιεχόμενο. Το σφάλμα της σύνθεσης και η άκρη του ουρανού. Σημεία στίξης σε απεγνωσμένα βλέμματα. Όσο θα προσπαθώ να μάθω, και αν θέλετε να καταφέρω επιτέλους να γίνω ο εαυτός μου, θα γράφω ποιήματα που θα θυμίζουν λοκομοτίβες παρκαρισμένες στα μουσεία της φθαρμένης ζωής.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top