Fractal

H Λίζα Διονυσιάδου στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

lizadionysiadouΣτη ζωή, όπως είναι γνωστό, οι συμπτώσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο. Ίσως γι αυτό, στον «Άνθρωπο από τη Χάβρη», με ήρωα τον Μαρσέλ,(βγαλμένο από την ταινία του Καουρισμάκι, «Το λιμάνι της Χάβρης»), οι αναγνώστες να νομίζουν αρχικά πως η γνωριμία μου με τον Μαρσέλ, ήταν τυχαία. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου έτσι. Η αλήθεια είναι πως τα είχα υπολογίσει όλα εκ των προτέρων. Αρκετά πριν ξεκινήσουμε με τον σύντροφό μου από την εξοχή, είχα σκεφθεί σε ποια σκοτεινή αίθουσα θα καταλήγαμε με βαθειά ριζωμένη μέσα μου την σκέψη, ότι εκεί, δήθεν τυχαία, θα συναντούσα τον ήρωά μου. Δεν είχα συγκεκριμένη εικόνα του στο μυαλό μου. Αυτό, το άφησα στην τύχη. Εννοώ, ότι δεν ήξερα τι ακριβώς έψαχνα, όμως ήμουν σίγουρη, ότι επιστρέφοντας, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αυτός που θα συναντούσα, θα γινόταν ο μελλοντικός μου σύντροφος για το ταξίδι που πάντα ονειρευόμουν. Μετά, όλα θα ήταν εύκολα. Η ιστορία θα είχε ήδη ξεκινήσει και η ροή της θα με οδηγούσε βήμα-βήμα.

O Μαρσέλ στην ταινία του Καουρισμάκι, ο φλέρταρε με την περιπέτεια και τον κίνδυνο, κάνοντας ταυτόχρονα ένα ταξίδι βαθειά μέσα του. Πάντα με φόντο την ανθρωπιά, Ο δικός μου Μαρσέλ, φλέρταρε με μια γυναίκα αερικό συνεχίζοντας το ταξίδι του στα όρια της ανθρωπιάς .

Ένας έρωτας και μάλιστα στην ηλικία της ωριμότητας είναι πάντα γοητευτικός. Εδώ, ο έρωτας ήταν βαθύς. Υπήρχε η μαγεία, υπήρχε η λαχτάρα για κάτι μοναδικό. Κάτι δυνατότερο από τους συνηθισμένους έρωτες με ημερομηνία λήξης. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα μου χάριζε την ατέλειωτη συγκίνηση; Που θα καταλάμβανε όλα μου τα κύτταρα, χαρίζοντάς μου την ολοκληρωτική πληρότητα; Που θα με γέμιζε, ανεξάρτητα από ηλικίες, πολιτικά συστήματα και κρίσεις, οικονομικές ή άλλες;

Θα σας αποκαλύψω λοιπόν το μυστικό μου !

«O άνθρωπος από τη Χάβρη» της Λίζας Διονυσιάδου, εκδόσεις Γαβριηλίδη.

«O άνθρωπος από τη Χάβρη» της Λίζας Διονυσιάδου, εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Ο Μαρσέλ, δεν ήταν άνθρωπος ! Ήταν όλα μαζί τα ανθρώπινα και τα υπερανθρώπινα. Ήταν αυτός που θα με οδηγούσε παντού. Χρόνος και τόπος, δεν θα είχαν καμιά σημασία. Ήταν αυτός που θα μου χάριζε όλα όσα ονειρευόμουν να ζήσω. Ήταν όλη η ομορφιά που έλειπε από τον κόσμο για να σωθεί.

Σε πολλές στιγμές, μέσα στην ροή της ιστορίας μου, αυτή η ομορφιά μοιάζει να χάνεται περίπου οριστικά. Αυτό, δίνει στα πράγματα μια απαισιόδοξη εξέλιξη. Ένα τέλος που θυμίζει το θλιβερό τέλος στο οποίο πάντα καταλήγουν τα ανθρώπινα καμώματα.

Όμως ο Μαρσέλ δεν χάνεται . Δεν εξαφανίσθηκε ποτέ. Ούτε και τότε που όλα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση του. Ακόμη και όταν, πικραμένος άρχισε να στροβιλίζεται στο απέραντο κενό, υπήρχε πάντα το ανακουφιστικό γαλάζιο μέσα στο οποίο έπλεε. Δεν θα τελείωνε ποτέ η ομορφιά. Ο θάνατός της θα οδηγούσε σε άλλη ομορφιά. Πάντα η μαγεία θα συναντιόταν με την πραγματικότητα, απαλύνοντας την ασχήμια της . Πάντα θα γύρευε να την εξουσιάσει. Και θα ήταν αυτό η μοναδική μας σωτηρία. Η ελπίδα μας για την συνέχεια.

 

* Η Λίζα Διονυσιάδου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Μόσχα, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και εργάσθηκε στην Αθήνα και τον Πειραιά. Βιβλία της που έχουν εκδοθεί είναι : ΕΝ ΛΕΥΚΩ (ποιήματα, ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ,2001), ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ,(ποιήματα, ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ 2001), Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ και άλλες ιστορίες (ΡΟΕΣ,2003), ΤΟ ΤΙ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ, (μυθιστορία,ΡΟΕΣ, 2009), ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΓΑΛΑ, (αφήγημα, PUBLIBOOK 2011). XΙΟΝΙΖΕΙ, ( μυθιστόρημα, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ 2012)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top