Διήγημα: “Με αγάπη…”
Της Λίνας Ζαμπετάκη // *
Εμένα η μαμά μου ήταν μια λιόντισσα. Υστερική, βουλιμική, ωραία γυναίκα, ερωτική και κατάφορα ερωτευμένη με τον πατέρα μου…
Ντάντεψε γέρους, παιδιά, τάιζε τις γάτες, έραβε με τη βελόνα, με τα κουρελάκια,
με υπομονή και πείσμα τσοντάριζε το εισόδημα…
Όταν ήμουν παιδί με κρατούσε από το χέρι και μου έλεγε:
«αν πεις κάτι που δεν πρέπει… εγώ θα σου τσιμπάω το χέρι
κι εσύ θα καταλαβαίνεις…».
Πόσες τσιμπιές… πόσες τσιμπιές… και σιγά μην κατάλαβα… μας έδερνε σχεδόν καθημερινά.
Μεγαλωμένη στις εξορίες και στη βία πίστευε στην αγάπη, στον έρωτα
και σημαδεύτηκε από το Χόλυγουντ που διαμόρφωσε τη σκέψη των γυναικών
της μετεμφυλιακής περιόδου.
Το μήνυμα για τη γυναικεία ευτυχία της εποχής ήταν …
Σιωπή, υπομονή, όνειρο… η τίγρη πρέπει να γίνεται γάτα και να γλύφει…
και να έχει υπομονή… άπειρη υπομονή…
Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί με καισαρική…ντράπηκε.
Θεώρησε ότι δεν είχα αρκετή υπομονή… δεν ήθελα να κάνω άλλο. Βάλθηκε να με πείσει για το δεύτερο.
«Φοβάμαι, μαμά…».
«Αν φοβόντουσαν οι γυναίκες τις γέννες και οι καπετάνιοι τις φουρτούνες
ούτε ταξίδια θα γινόντουσαν ούτε παιδιά θα γεννιόντουσαν», μου έλεγε.
«Να κάνεις ένα κορίτσι… η καλομάνα πρέπει να ‘χει κόρη».
«Μα βρε μάνα, όλο αγόρια πιάνω και βλέπεις πως τα χάνω».
«Μπορεί να ξεκοκορέψει ο δικός σου… περίμενε».
Και όταν δεκαπέντε χρόνια μετά ήρθε το κορίτσι της έδωσα το όνομά της μαζί με το δικό μου. Ήταν ό,τι πιο όμορφο μου έτυχε… καλά να είναι εκεί που βρίσκεται….
«με αγάπη…» μου έλεγε κάθε φορά αυτή η άγρια γυναίκα, «με αγάπη …».
Και κάπως έτσι το άγριο με την αγάπη έγιναν ένα στη συνείδησή μου.
* Η Λίνα Ζαμπετάκη είναι φιλόλογος.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ο ερωτικός χωροχρόνος
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Αίτημα φιλίας» του Θανάση Χειμωνά. Εκδ. «Πατάκη», σελ. 128 Τον παρακολουθώ από το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ραμόν», «Σπασμένα ελληνικά», «Ανεξιχνίαστη ψυχή», «Η μπλε ώρα», «Ραγδαία επιδείνωση», «Δεν την αγαπάω πια», «Ζούμε τις τελευταίες
Περισσότερα -
Διήγημα: “Tρεμάμενα χέρια”
Γράφει ο Γιώργος Ψύλλας // * “Tρεμάμενα χέρια” Είδα πολλά τρεμάμενα χέρια. Πώς ήταν δυνατόν, να μην δω τρεμάμενα χέρια στην ηλικία μου; Είδα μιας γιαγιάς ξαπλωμένη στον καναπέ της, δίπλα στο παράθυρό της,
Περισσότερα -
Μίλαν Κούντερα: Ξανά Τσέχος 40 χρόνια μετά!
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Σπανίως έργο αντιπροσωπεύει τόσο πολύ την ζωή του συγγραφέα του όσο εκείνο του Μίλαν Κούντερα. Το πρώτο του κιόλας μυθιστόρημα «Το Αστείο» στο οποίο εξέθετε σατιρικά τη φύση του ολοκληρωτισμού της κομμουνιστικής περιόδου, τον
Περισσότερα -
Ποίηση: “Συντεταγμένες”
Της Σοφίας Σκλείδα // * Συντεταγμένες Γεωγραφικά και τοπικά η κλίμακά μας συμπίπτει Οι ψυχές μας ενώνονται Τα θέλω μας αγνοούνται Οι τύχες μας idem Το σώμα μας αιωρείται ψάχνοντας ερείσματα μακροβιότητας Η νόηση τελεί σιγή παρελθόντος
Περισσότερα -
Ένα ποίημα: “Ψεύτικες ανάσες”
Του Χρήστου Θ. Παπαγεωργίου // * ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ Ζήτησα λίγο νερό από την κόρη που έσβηνε την δίψα της καταμεσής της εύφορης κοιλάδας κι αυτή με κοίταξε κατάματα με ύφος βλοσυρό και μου γύρισε την πλάτη.
Περισσότερα -
Ποίηση fractal: “Οργή”
Γράφει ο Παναγιώτης Καμπάνης // Βρώμικες ψυχές μεγαλωμένες στους δρόμους της αλητείας. Ψυχές χαμένες, στην ματαιοδοξία των πρόσκαιρων ευκαιριών. Κορμιά ταλαιπωρημένα, σέρνονται από το βάρος μιας πολυτελούς ζωής. Τα φτιασιδωμένα πρόσωπα δεν μπορούν να κρύψουν τις
Περισσότερα -
Ποίημα: “Σαν άγαλμα”
Του Νίκο Κουβίδη // Σαν άγαλμα Φτιάνει στο μάρμαρο κορμί αίμα και πέτρα να κρατεί και με κοχύλι πορφυρό κάνει στο μέτωπο σταυρό δάφνης στεφάνι να φορεί τάμα μ’ ασήμι και κερί τριάντα τρία σ’
Περισσότερα
